Categorie: Hanzeroute 2016

Dag 8: Schiermonnikoog – Buitenpost – Amsterdam: 48 km

Inmiddels zijn we alweer een tijdje thuis. Ik heb wat weken gewacht met het schrijven van dit blog, de afsluitende blog van deze fietsvakantie. Om mijn gevoel en gedachten te ordenen. Om te kijken wat beklijft. En om de juiste woorden aan dit alles te geven. Want het waren leerzame kilometers, 506 in totaal.

Na slechts wat spatjes regen in de nacht, begonnen we de dag met suikerbrood eten met onze buurtjes Mathijs en Hilde onder een stralend blauwe lucht. De tent bleef lekker drogen op het veld en mijn lief en ik togen naar het strand, uiteraard met koets & Saar. Nou ben ik minstens 1 keer per jaar op Schiermonnikoog te vinden, altijd verblijvend in Hotel Van der Werff, maar dit stuk strand kende ik volgens mij nog niet. Dat komt vast omdat ik nu per fiets door de duinen ging en nu dus makkelijker op andere plekken kom dan al wandelend vanuit het centrum van het dorp.

Eenmaal op het strand was het genieten. Ik leg graag uit waardoor dat kwam. Tijdens de opleiding Haptonomie is er veel aandacht voor het voelen van ruimte. Hoeveel ruimte krijg je van iemand? Hoeveel ruimte neem je in het contact met anderen? Hoe voelt het in je lijf als je ruimte krijgt, neemt of juist helemaal geen ruimte inneemt? Op het strand van Schiermonnikoog voelde ik de ruimte in iedere vezel van mijn lijf.

En wat is dat een heerlijk gevoel om diep adem te kunnen halen en helemaal in je lijf te zitten. Zonder mensen te dicht om je heen, zonder spanningen, gedachten, wensen of beslommeringen. Het was daar op het strand waarin ik eigenlijk alleen maar ruimte voelde, en niets meer.

Alhoewel, natuurlijk voelde ik ook Saar, die niet naast je gaat zitten in het zand, maar altijd dicht tegen je aan. Bij voorkeur rug aan rug, om vanuit die veilige positie haar omgeving in zich op te nemen.

Het was fijn om die ruimte zo overduidelijk te voelen en daarbij te ervaren wat dat met me deed. Hoe ik alles ‘los kan laten’ als ik zo in contact sta met mezelf. En dan ook inderdaad niet veel nodig heb? En dat is toch wel de rode draad van deze dikke week fietsen door Nederland met Saar. Het heeft me niet geleerd dat ik zonder mijn lief kan. Want het blijft heerlijk om dit samen te doen en gewoon veel fijner dan alleen. En dat is ook fijn om te merken, dat je elkaar enorm mist en tegelijkertijd geniet van wat er op dat moment wel is. Saar dus. En het heeft mijn hoofd leeg gemaakt, en dat was heel erg nodig. Het heeft me nog meer doen beseffen dat ik beweging nodig heb om me goed te voelen. En ruimte. Ik moet die ruimte opzoeken in mijn dagelijkse leven in Amsterdam. Want eigenlijk snak ik naar ruimte. Zowel om me heen als in mezelf. Het heeft me geleerd om meer ruimte in te nemen en ruimte te geven aan wat ik voel, ervaar en vind. En dat ik ook ruimte kan geven aan grenzen die ik voel van binnen.

We hebben nog geluncht met een heerlijke Surf & Turf salade en een goed glas Pinot Grigio bij strandtent De Marlijn. Een plek waar ik in oktober zeker naartoe terug ga om de kaart verder te ontdekken. Pas aan het einde van de middag vertrokken we, met enige tegenzin, naar de boot.

Net toen de wolken zich samenpakten boven de Waddenzee, vertrokken we naar Lauwersoog. Compleet passend bij het moment. Afscheid nemend van de fietsvakantie en de vrijheid die ik voelde. Niet om het daar achter te laten maar om het mee te nemen in het dagelijkse leven. Vanaf Lauwersoog hebben we de laatste kilometertjes afgelegd naar Buitenpost en de trein gepakt. Pas rond 22.30u kwamen we aan in Amsterdam Zuid. In het donker door het Vondelpark kwamen we eindelijk thuis, bij onze Britten die blij waren dat mama Saar er weer was. Het was een heerlijke week!

Dag 7: Groningen – Schiermonnikoog 58km

Het plan was om in twee dagen naar Zwolle te fietsen en dan zondagavond met de trein naar huis te gaan. Maar na de hoosbuien ’s nachts, en dus het vooruitzicht om weer een tent nat in te pakken, kwam het idee op om niet naar Zwolle te gaan fietsen maar naar Lauwersoog. En dan per boot naar ons geliefde Schiermonnikoog. Wheather Pro voorspelde super goed weer op Schier en vrijwel de hele dag bewolking met wat regen richting Drente. Na de natte handel te hebben ingepakt, zelf mijn trapper enorm hard in mijn scheen te trappen omdat ik nog met 1 voet vastzat en er een sprinkhaan op mijn kuit zat, vertrokken we blij naar het centrum van Groningen voor goede koffie & een lekker ontbijt. Dit keer gevonden binnen 5 kilometer. In een gezellige bakkerij met smoothies, eieren en koffie hebben wij uitgebreid de tijd genomen om een mooie route te maken van fietsknooppunten en deze op de Garmin te laden. Routeyou is een echte uitkomst. Saar zag haar kans schoon om compleet gestrekt wat dromen af te werken, getuige de voetjes die geregeld in galop bewogen.

Rond het middaguur vertrokken we uit Groningen via, alweer, een mooie route. We hadden fikse wind tegen maar werden wel vergezeld door een stralende zon. Onderweg inderdaad slechts 1 terras gezien maar prachtige dorpjes. Op een verlaten fietspad kwam er een soort Jezus-figuur ons tegemoet. Hij liep slechts gekleed in een te kleine onderbroek en had een lange baard. Alsof hij al jaren daar wandelde en ook de provincie nooit uit zou komen. Het was weird.

Op de boot kwam ik oude bekenden tegen: Mathijs en Hilde met wie ik in Eernewoude zo gezellig gegeten had bij de Italiaan. Leuk om mijn lief voor te stellen en wederom gezellig mee te kletsen. We hebben het zonnedek eer aangedaan want 45 minuten laten stapten we verbrand en al van het dek en togen we naar de camping. Voor de zekerheid hadden we telefonisch geinformeerd vanuit Groningen of er ook honden mochten komen. Eenmaal daar bleken we een sukkelige vakantiekracht te hebben gesproken die ochtend want onze lieve Saar bleek tijdens het hoogseizoen toch niet welkom. Uiteindelijk eindigden we als heuse stalkers met onze tent pal naast de tent van Mathijs en Hilde op een boerencamping met nauwelijks sanitair maar wel een relaxte sfeer. Mijn plastuit (de Whiz Freedom: de beste vind ik want alles blijft droog) kwam eindelijk super goed van pas op de vieze wc’s van deze verder best aardige boeren kampeerplaats. Maar we hadden enorm veel zon, koud bier en man, meer dan Schier heb je niet nodig…

Ik dacht veel te hebben aan die plastuit. Hoe fijn is het om als vrouw niet met je blote billen te moeten hurken maar als een echte stoere vent gewoon tegen een boom te plassen? Super gaaf. En zonder teveel details te delen: de plastuit van medisch rubber die ik heb, is werkelijk top. Zonder geknoei, eenvoudig afspoelbaar en keurig op te bergen in, jawel, mijn stuurtas. Maar eenmaal alleen onderweg met Saar, bekroop me de twijfel. De eerste keer op een verlaten fietspad met een volle blaas durfde ik niet. Wat als ik, ubervrouwelijk met pareloorbellen en fietsrok, sta te urineren terwijl er dan iemand aankomt? Wat moeten die dan wel niet denken? Je verwacht geen vrouw die plast tegen een boom… En staand ben je ook zichtbaarder dan hurkend achter de boom. Ik besloot het niet te gokken op verlaten fietspaden in mijn uppie en was dus eigenlijk al de afgelopen dagen wat teleurgesteld dat hij toch minder handig was dan ik dacht. Tot vandaag… Op vieze wc’s is hij HEERLIJK!

Maakte ik eerder ontzettend veel foto’s van mijn fietstocht: vandaag heb ik slechts een fles wijn gefotografeerd?

Volgens mij een volledig causaal verband met het feit dat ik nu niet alleen met Saar reis maar ook met mijn vent. Samen houden we van een lekkere wijn. Dus tot slot op deze op-1-na-laatste dag iets nieuws, een wijntip voor wie van een goede rode wijn houdt: deze is verrukkelijk bij een mooi stuk vlees….

Dag 6: Eernewoude – Groningen 55km

Samen met mijn doorweekte schoenzooltjes in mijn slaapzak heerlijk geslapen. De schoenen waren nog nat, de zooltjes lekker warm. In de tent liggend klinkt de regen heerlijk op het doek. Maar eenmaal uit je tent, is het allemaal een stuk minder romantisch. Koffie zetten met mijn opvouwbare kopje en koffiefilter en mijn tenen of in het natte gras of in mijn natte fietsschoenen, zag ik niet zitten. Dus: inpakken en wegwezen. In dat inpakken, daar ben ik echt enorm bedreven in geworden, alles heeft een vaste plek dus in no time fietste ik vrolijk met een huppelende Saar voor 9u het natuurkampeerterrein af. Om de camping heen waren maar liefst 18 bezette ooievaarsnesten. Het klepperen was prachtig.

Saar werd verrast door een haas die ineens voor haar wegrende en al haar instincten wakker maakte. Na die wilde achtervolging, die de Amsterdamse tut natuurlijk moest afleggen, was ze ook meteen uitgeput dus trok ze zich terug in haar zetel in de koets.

Mijn route was door de Garmin gekozen. Bij mijn afscheid van Mathijs en Hilde, het aardige echtpaar met wie ik de avond ervoor had gegeten, riep ik nog als een stadse muts “ik ontbijt straks wel onderweg met een lekkere verse koffie en croissant”. Eigenlijk zeggend ‘gaan jullie maar hannessen in het natte gras’. De route naar Groningen zou zo’n 50 km zijn, prima afstand. Ik liep achter met mijn blog en wilde de natte tent zo snel mogelijk weer opzetten om aan het begin van de avond een leuk grand cafe in te gaan om te schrijven en mijn lief op te wachten die die avond zijn dames weer kwam vergezellen. Na 10 km had ik nog geen enkele tent gezien waar ik wat kon drinken. Niets, noppes, nada. En allemachtig, wat voelde ik mijn benen en rug. De kilometers van gisteren waren nog te voelen. Maar ook het vochtige weer leek in mijn gewrichten voelbaar. En het werd alleen maar dunbevolkter. Na 30 km was ik hardop het Groningse naar stront stinkende landschap aan het vervloeken. Ik was er helemaal klaar mee. Ieder dorp op de kaart bleek niet meer dan een handjevol boerderijen. Uiteindelijk fietste ik een dorp in waar zowaar wat winkels waren, waaronder een grote fietsenwinkel. Ik vloog naar binnen, nog soppend in mijn fietsschoenen, en heb de meest geavanceerde schoenenhoezen van AGU gekocht die er maar te krijgen waren. Nooit meer natte fietsschoenen!!! Toen ik de kerel vroeg of er in dit verrekte gehucht ergens koffie te krijgen was, loodste hij mij zijn keukentje in waar hij met verse koffiebonen een plastic bekertje koffie zette voor me. Wow, heerlijk. Terwijl hij 2 klanten hielp, een moeder en dochter, liep zijn buurman de keuken in om, heel toevallig, ook koffie te komen drinken. Deze Groningse Braziliaan deed weinig anders dan mij aanstaren. Hij vertelde vrij snel dat hij gescheiden was en naast de winkel woonde. Binnen 5 minuten zaten ook de eigenaar en de moeder met dochter in de keuken en met z’n allen dronken we koffie. Toen ik ertussenuit wilde piepen door te zeggen dat ik graag rond lunchtijd in Groningen wilde zijn omdat mijn lief die avond kwam, werd ik door de moeder uitgenodigd om bij haar en haar dochter te komen lunchen. Groningers lunchen vroeg, de croissants waren immers in de bonus, 4 voor 1 euro, en haar huis lag in het volgende dorp, op mijn route. Tegen zoveel argumenten kon ik niet op dus ik besloot op de uitnodiging in te gaan en op de croissants te trakteren en zwaaide vrolijk de eigenaar van de winkel en zijn inheemse buurman uit. In haar keuken stonden de bordjes klaar en waren de boterhammen op het tafelkleed uitgespreid. Een simpele maar heerlijke lunch, in mijn geval ontbijt. Voor wat hoort wat dus mocht zij met haar dochters ooit naar het Anne Frank huis gaan, dan bellen ze even en als ik er ben, verzorg ik een lunch in de Jordaan.

De laatste kilometers naar Groningen waren te doen. Mijn lijf voelde minder stram, ik had zin in de stad en vooral om mijn lief die avond weer te zien.

Mijn schoenhoezen kwamen goed van pas tijdens de resterende kilometers. Toen het echt begon te hozen, 3,5km voor Groningen, mocht ik schuilen bij het Gronings Landschapsbeheer in de hal. Super fijn. Eenmaal op de leuke stadcamping in Groningen in het park, lukte het me om de tent tussen twee buien door op te zetten. Het is een bijzondere camping, 5 minuten van het oude Groningse centrum en het trekkersveldje bestond uit een Nederlandse Landrover met een soort wigwam uit het dak met een hoop kinderen eromheen, wat Duitse ouderwetse kampeerbusjes, een Engels ouder homostel (die echt hele vieze hoorbare winden lieten allebei) en een onbewoond tentje.

Maar mijn plekje was prachtig en het uitzicht vanuit de tent ook. Blij vertrok ik in mijn normale kleding de stad in, via Bever voor een hoofdkussen voor mijn vent, naar Flinders: een super plek waar het met een goede Pinot Grigio, twee stopcontacten achter me en een gezellige sfeer, heerlijk toeven was. Om 20.30u schoof mijn lief aan. Wat fijn om elkaar weer te zien. Als twee verliefde pubers togen we in het donker terug naar de camping waar we op het terras nog een afzakkertje namen. Fijn om morgen samen verder te gaan voor mijn laatste 2 dagen van deze fietsvakantie! Maar ook trots op de vele kilometers die ik samen met Saar alleen heb afgelegd.

Dag 5: Oudemirdum – Eernewoude 78km

Voor half 10 werd ik uitgezwaaid door de familie. Dat visioen van een boek lezen in mijn Helinox stoeltje in de avondzon lonkt nog steeds. Dan moet je dus vroeg vertrekken.

De Garmin had een geheel eigen weg gekozen voor me maar mijn lief kent de Garmin langer dan vandaag dus besloot een avond te werken aan een prachtige gps-route door de mooiste en groenste stukken die hij kon vinden. En inderdaad: prachtig. Sommige fietspaden waren erg afgelegen en liepen dwars temidden van meren. Wel bijzonder dat de drie verschillende bestanden Deb’s challenge dag 5 deel 1 (60km), Deb’s challenge dag 5 deel 2a (3,5km) en Deb’s challenge dag 5 deel 2b (van het tweede pontje naar de verkeerde camping) waren genoemd door mijn lief. Dat geeft toch blijk van enige vooronderstelling…. Deel 2c heb ik niet eens op de Garmin gezet want dat was de 5 kilometer langere route voor als ik geen zin had in het tweede pontje. Ik wist voor vertrek al dat ik daar best veel zin in zou hebben.

Het is jammer dat ik Strava niet aan had staan want ik denk dat ik bij 1 fietspad door de bossen een record heb getrapt omdat ik dacht dat er een griezel achter me aan fietste. Hij rookte dus ik dacht hem wel te kunnen afschudden door goed de vaart erin te houden. Hij op een elektrische fiets (ik zag hem in mijn spiegeltje) en ik met koets & bagage. Mijn lief en ik hebbben een hoop mensen ingehaald op elektrische fietsen dus dat moest gaan lukken. Reuze spannend (het woord eng komt nu, een dag later, niet meer in me op…). Maar uiteraard heb ook ik teveel films gezien. De stoere versie is dat hij me niet bijhield. De ware dat hij een andere kant op moest…

De route had veel plekken waar Saar lekker los kon. Vooruit rennend begon de Queen dan steeds, volkomen overmoedig, totdat ze langzaam afzakte tot de hoogte van haar koets om er vervolgens uit zich zelfzelf weer in te stappen. Ze zeggen weleens dat een hond op zijn baas lijkt, of andersom. Ik herken mezelf er niet in ☺️.

Na het eerste pontje, slechts 4 km nog te gaan, ging het behoorlijk mis. Een stortbui maakte dat ik volkomen doorweekt was. Niet mijn kleding want een regenjas heb ik natuurlijk wel bij me, maar mijn fijne fietsloopschoenen waren volkomen volgelopen. Zo ook Saar’s koets met Tempur kussen… Heel verdrietig want ze slaapt er ’s nachts ook op. Jammer zo op het einde van een super dag. Na het tweede pontje was het nog flink zoeken naar de camping die ik pas vond na in totaal 78 kilometer. Jammer maar ik voelde me super: wat een prestatie, helemaal alleen met Saar. Meer dan voldaan zette ik probleemloos de in Oudemirdum nog gedroogde tent op bij de Natuurcamping.

Daarbij opgemerkt dat de eigenlijke opzettijd van deze 3-persoons tent bij verkoop werd gepromoot op ’tussen de 5 en 10 minuten’. Mijn stelling is dat dat inderdaad zo is, mits je ook op vakantie bent met met het aantal personen waar de tent voor is gemaakt. Daar zijn dus die opzettijden op gebaseerd, denk ik. In je eentje kloppen die tijden niet. Gratis tip, mocht je je oriënteren op de aanschaf van een tent… Koken op dat gaspitje ging mijn verregende hoofd toch net wat te ver. Een ontzettend gezellig echtpaar (een Haptonomische JA bij allebei) kwam na mij ook per fiets aan en zij hadden inderdaad hun 2-persoons tent in 10 minuten staan. Met zijn tweeën dus. Dit onderbouwt mijn stelling. Zij nodigden mij uit om ze te vergezellen naar de lokale Italiaan en zo geschiedde. Ik heb genoten van de Pasta Aglio e Oglio, wetende dat Saar niet klaagt en verder niemand last had van de knoflookwalm in de tent. En dat bleek te kloppen. Niemand heeft geklaagd en ik heb heerlijk geslapen…

Rustdag: Oudemirdum 0 km, vele euro’s armer

De Hästens sliep natuurlijk fijn. Na een rustige start (en het maken van een blog want ik begon achter te lopen), gingen zus, nichtje en ik op stap. Boodschapjes doen en een paar slippers voor mij kopen want de oude doucheslippers waren helemaal afgetrapt. In Balk was niets leuks te vinden, behalve schoenen en slippers voor mijn nichtje, maar in Langweer was een mega leuke winkel: Buyten, aldus mijn zus. En inderdaad, vele euro’s armer en zonder slippers stond ik weer buiten. Na een fijne lunch en super relaxte middag sliep ik lekker vroeg om mijn spieren bij te laten komen. Ik had voor dag 5 voor de zekerheid een prachtige Natuurcamping gereserveerd halverwege Oudemirdum – Groningen vanwege het Skûtsjesilen 2016 dat dit weekend start. De route schatte de Garmin in op 65km. Prima, kan ik, zelfs met wind tegen. Groningen zou die dag daarna slechts 50 kilometer zijn. Goed behapbaar.

Dag 3: Doesburg – Zwolle 85km

Geleerd van dag 2, waren we al heel vroeg uit de veren en hadden we eigenlijk om 9u al op de fiets kunnen zitten. Ware het niet dat de band lek was en we eerst een binnenband moesten scoren bij een van de vele fietsenmakers in de omtrek, die op maandagochtenden uitslapen. De Praxis boodt soelaas gelukkig en dus vertrokken we fris en vrolijk rond tienen met een nieuwe binnenband en een reserve in de tas.

De route is werkelijk prachtig. Saar doet het fantastisch in haar karretje, mits ze uitzicht heeft en ik achter haar blijf. De enige die ze voor zich duldt, is het (trek)paard van haar hondenkar. We vermoeden dat ze het ook meer als een koets ziet dus vanaf heden noemen we het ding ook maar zo. Op haar Tempur kussentje maakt ze feilloos duidelijk wat ze wil: stukje mee rennen, drinken of gewoon stoppen. Ze navigeert ons nog net niet maar verder is de hondencommunicatie meer dan duidelijk.

Langs Brummen, Zutphen en Deventer vervolgen we probleemloos de route. In Deventer hebben we super lekkere dingen gehaald om vervolgens in Welsum eieren te bakken langs de kant van de weg. Eigenlijk is vrijwel alles lekker als je zoveel fietst en we hadden al aardig wat kilometers erop zitten.

Doel van de dag was Zwolle want de plicht roept dus vanaf vanavond trekken de dames toch echt zonder manlief door. Gevoelsmatig geen vuiltje aan de lucht want dit heb ik natuurlijk al een paar dagen zien aankomen…

Het was nog een heel eind fietsen maar uiteindelijk bereikten we Zwolle. Een fatsoenlijke camping lag 5 kilometer buiten Zwolle en bij gebrek aan batterij van de Garmin, navigeerde Google Maps ons naar de camping. Vinex wijk in en uit, industrieterreinen doorkruisend en met al ruim 80km in mijn benen zonk de moed in mijn schoenen. Heel Zwolle vond ik kaauuutee en het idee straks alleen daar te blijven zo niet nog verschrikkelijker. Al fietsend kwamen de tranen en visualiseerde ik dat ik straks gewoon lekker meeging naar onze Britse poezen thuis en samen in bed kropen. Wat een voortreffelijk vooruitzicht…

Eenmaal op de camping besloot ik het helemaal af te laten hangen van de sfeer. We waren inmiddels weer in het groen gekomen en de vreselijke woonwijken en industrie lagen al achter ons. En jeetje, ik wilde toch zo graag met mijn tenen in het gras tot rust komen? Deze uitdaging aangaan? Het kampeerveldje stond vol met gezinnen en ouderen, helaas geen gezellige andere fietsdebielen. Caravans die zo groot waren dat in de voortent gewoon een driezitsbank stond. Ervoor een klein keffertje die daar iedereen probeerde in de kuiten te bijten. Treurige taferelen. Maar toch: ik bleef… Samen gingen we nog eten bij de Brasserie. De uitbater bleek een heuse Europafietser en ook het enige andere echtpaar op het terras bleken met de fiets. Zij stonden op het trekkersveldje waar niemand stond en ik dus niet in mijn eentje durfde te staan met Saar. Gezellig kletsend met ze en genietend van de kipsate naderde uur U. Mijn lief had het ook lastig en uitte dat op zijn geheel eigen wijze… Zich zorgen makend over de lege Garmin en powerbank want de dames moesten de volgende dag zelf hun weg vinden. Na wat emotioneel geknuffel sjeesde hij naar Zwolle en was rond 23u thuis. Wij bleven stoer en een tikke gespannen achter met boek, citroenmelisse thee en met elkaar.

Na de nodige facetime gesprekjes met lief vanuit bed vielen we allebei als een blok in slaap. Slechts 1 keer wakker geworden van een dromende Saar.

Dag 2: Beuningen – Doesburg 53km

Als je zo enthousiast schrijft ‘op naar Deventer’ dan is dat natuurlijk de Goden verzoeken. Met ons hoofd vol watten vertrokken we veel te laat van de camping. Alles is nog nieuw aan kamperen en vrij weinig verloopt efficient. Dus veel te vaak op en neer sjouwen met afwas en toilettas naar het toiletgebouw en genietend van het mooie weer, vertrokken we pas rond half 12 naar Deventer. De Hanzeroute langs Nijmegen via het pontje bij Pannerden naar Doesburg was prachtig. In hartje Doesburg gingen we lunchen in het oude centrum met een Italiaanse tosti en pommodori soep, life is sweet.

Toen kwam ook wel het besef bij mij dat ik en mijn lief die avond afscheid moesten nemen van elkaar voor maar liefst 5 nachten. Het is 4,5 jaar geleden voor het laatst voorgekomen dat wij zoveel nachten niet bij elkaar sliepen. De moed zonk een beetje in de schoenen van deze O zo stoere vrouw. Maar ach, een plan is een plan…

In Doesburg bleek de band van mijn lief wat zacht. Bij de poging om deze op te pompen, liep hij toch steeds weer leeg. Wij dachten dat het aan het ventiel lag dus toen hij eindelijk voldoende hard was om door te fietsen, vertrokken we blij. Ik kreeg al wel de tent achterop maar dan kon ik vast wennen aan het gewicht. Vier kilometer buiten Doesburg en 5 kilometer voor Dieren begaf de band het. Na onderzoek bleek er toch een heus gat in te zitten. Na mijn wekenlange minutieuze voorbereiding, en dus ook de aanschaf van de meest heerlijke en volgens experts noodzakelijke fietsvakantieartikelen (een mooi windjack moet je toch hebben als vakantiefietser en onze lichtgewicht Helinox stoeltjes zijn goddelijk voor het lezen van boeken waar we nog geen minuut de tijd voor hebben gehad in het licht van de met USB op te laden zaklamp in onze lichtgewicht 3-persoons koepeltent), was het op zijn minst teleurstellend dat ik geen reserve binnenbanden had gekocht… Maar na drie keer plakken leek de band te houden. Inmiddels moesten we eigenlijk nog 37km naar Deventer en met al het plakken, onderzoeken en gereedschap zoeken was het inmiddels 18u in de avond. Deventer konden we dus uit ons hoofd zetten. Een station was 5 km ver en de zon brandde lekker. En dus, bij dit ongeluk, kwam het geluk dat mijn lief besloot nog een dagje mee te fietsen. Dat zou hij eigenlijk volgende week maandag doen maar zoals hij zei: morgen weten we zeker dat het mooi weer is… We fietsten 2km door langs de prachtige IJssel naar een kleine boomgaardcamping van twee Zweefteven waar het fijn toeven was. Schone WC’s en een mooie plek. Een ijstkastje waarin een wijntje koud stond en een restaurant op 300 meter. Wat wil een vakantiefietser nog meer? Het enige dat ik kan bedenken is reservebinnenbanden.

Morgen weer een dag. Behalve dat we moeten zorgen dat we in de buurt van een station komen en we banden kopen, laten we verder alles los. Geen doelen stellen maar zien waar we uitkomen. Nog fijn een dag met z’n drietjes.

Dag 1: Utrecht – Beuningen 67km

Een eerste prachtige dag, of liever gezegd middag. Vrijdagmiddag bleek dat we in de avond kaartjes hadden voor de voorstelling van “Door de bank genomen”, van De Verleiders in Carre. Als je daar geweest bent, wil je op je fiets stappen met al je geld in je achtertas en de rest van je leven blijven fietsen. Dat gingen wij jammer genoeg niet doen. Wij zouden beginnen met de Hanzeroute en manlief is gezellig de eerste twee dagen zijn dames aan het vergezellen. In ruil daarvoor natuurlijk wel Saar aan zijn fiets. De voorstelling van de avond daarvoor had het inpakken wat vertraagd en dus vertrokken we pas in de middag. Na een ritje met de NS, de trein naar Maastricht reed tenminste tot Utrecht waar iedereen eruit moest, gingen we vol bepakt met een vaartje van zo’n 23 km per uur de drukke stad uit. Zelfs met kar achter en tent op zijn fiets, moest ik manlief zo nu en dan inhouden… We laveerden zonder enige moeite door wat hoosbuien die steeds net voorbij waren als wij over de Waalbandijk kwamen aanslingeren. Geweldig. Voor mij ook enige herkenning van die paar jaar dat we in Appeltern woonden tijdens mijn vroege jeugd. Druten, Beneden-Leeuwen en Tiel, landschap voelde toch een beetje vertrouwd al ziet alles er nu natuurlijk heel anders uit.

Het uitzicht over de Waal was prachtig. Hond Saar genoot zichtbaar van haar nieuwe karretje waar ze net om de hoek van de fietstassen de weg kon zien. Ze wil eigenlijk altijd voorop. Als ik het af en toe in mijn hoofd haalde om voor mijn lief te fietsen, begon ze te piepen en te blaffen. Ik heb me prima aangepast en ben er achter gebleven. Maar maandag is het mijn beurt, dan kan ze niet anders dan achter mij hangen. Maar eigenlijk was het heerlijk! Wat wil je ook met zo’n uitzicht?

Rond 19 uur streken we neer op een super schone en ruime camping aan de Waal. We hadden onze standaard nog niet uitgezet of de buurjongens (trekken 3 weken per fiets door NL, DU en BE) boden aan wat boodschapjes voor ons mee te nemen. Bier en wijn op bestelling, super. Ook meteen de reden dat ik dit blog de volgende ochtend pas schrijf. Met uitzicht op de Waal heerlijk gegeten bij een Brasserie en toen lekker de tent in. De nieuwe matjes slapen heerlijk en ook het 2-persoons bed wat ik gebouwd heb bevalt. Tijdens de nacht hoor je zo nu en dan het geluid van de grote binnenvaartschepen die voorbij komen, imposant.

Al met al een meer dan prima eerste kampeer ervaring. En Saar? Die vind het allemaal best. Breekt zo nu en dan uit de tent maar slaapt, eet & speelt. Tot dusver: super geslaagd. Op naar Deventer!