Dag 3: Doesburg – Zwolle 85km
Geleerd van dag 2, waren we al heel vroeg uit de veren en hadden we eigenlijk om 9u al op de fiets kunnen zitten. Ware het niet dat de band lek was en we eerst een binnenband moesten scoren bij een van de vele fietsenmakers in de omtrek, die op maandagochtenden uitslapen. De Praxis boodt soelaas gelukkig en dus vertrokken we fris en vrolijk rond tienen met een nieuwe binnenband en een reserve in de tas.
De route is werkelijk prachtig. Saar doet het fantastisch in haar karretje, mits ze uitzicht heeft en ik achter haar blijf. De enige die ze voor zich duldt, is het (trek)paard van haar hondenkar. We vermoeden dat ze het ook meer als een koets ziet dus vanaf heden noemen we het ding ook maar zo. Op haar Tempur kussentje maakt ze feilloos duidelijk wat ze wil: stukje mee rennen, drinken of gewoon stoppen. Ze navigeert ons nog net niet maar verder is de hondencommunicatie meer dan duidelijk.
Langs Brummen, Zutphen en Deventer vervolgen we probleemloos de route. In Deventer hebben we super lekkere dingen gehaald om vervolgens in Welsum eieren te bakken langs de kant van de weg. Eigenlijk is vrijwel alles lekker als je zoveel fietst en we hadden al aardig wat kilometers erop zitten.
Doel van de dag was Zwolle want de plicht roept dus vanaf vanavond trekken de dames toch echt zonder manlief door. Gevoelsmatig geen vuiltje aan de lucht want dit heb ik natuurlijk al een paar dagen zien aankomen…
Het was nog een heel eind fietsen maar uiteindelijk bereikten we Zwolle. Een fatsoenlijke camping lag 5 kilometer buiten Zwolle en bij gebrek aan batterij van de Garmin, navigeerde Google Maps ons naar de camping. Vinex wijk in en uit, industrieterreinen doorkruisend en met al ruim 80km in mijn benen zonk de moed in mijn schoenen. Heel Zwolle vond ik kaauuutee en het idee straks alleen daar te blijven zo niet nog verschrikkelijker. Al fietsend kwamen de tranen en visualiseerde ik dat ik straks gewoon lekker meeging naar onze Britse poezen thuis en samen in bed kropen. Wat een voortreffelijk vooruitzicht…
Eenmaal op de camping besloot ik het helemaal af te laten hangen van de sfeer. We waren inmiddels weer in het groen gekomen en de vreselijke woonwijken en industrie lagen al achter ons. En jeetje, ik wilde toch zo graag met mijn tenen in het gras tot rust komen? Deze uitdaging aangaan? Het kampeerveldje stond vol met gezinnen en ouderen, helaas geen gezellige andere fietsdebielen. Caravans die zo groot waren dat in de voortent gewoon een driezitsbank stond. Ervoor een klein keffertje die daar iedereen probeerde in de kuiten te bijten. Treurige taferelen. Maar toch: ik bleef… Samen gingen we nog eten bij de Brasserie. De uitbater bleek een heuse Europafietser en ook het enige andere echtpaar op het terras bleken met de fiets. Zij stonden op het trekkersveldje waar niemand stond en ik dus niet in mijn eentje durfde te staan met Saar. Gezellig kletsend met ze en genietend van de kipsate naderde uur U. Mijn lief had het ook lastig en uitte dat op zijn geheel eigen wijze… Zich zorgen makend over de lege Garmin en powerbank want de dames moesten de volgende dag zelf hun weg vinden. Na wat emotioneel geknuffel sjeesde hij naar Zwolle en was rond 23u thuis. Wij bleven stoer en een tikke gespannen achter met boek, citroenmelisse thee en met elkaar.
Na de nodige facetime gesprekjes met lief vanuit bed vielen we allebei als een blok in slaap. Slechts 1 keer wakker geworden van een dromende Saar.
