Een niet-geplande duathlon

Dag 11: Hase-Natur-Camping – Rheine: 79 km

Vroeg uit de veren, het waanzinnige slaapsysteem inpakken, de honden waren weer helemaal droog na de zwempartij van de dag ervoor en we waren snel klaar voor vertrek want ontbijt hadden we niet. We fietsten terug naar Haselünne en bij een bakker hebben we uitgebreid ontbeten. Een beetje koud want we mochten met Ole en Knud niet naar binnen. Jammer.

Vervolgens gingen we lekker. Het was voelbaar dat de spieren een dag rust hadden gehad en ik merk dat mijn benen krachtiger zijn en het omvallen ook echt voorbij is. Ook de net-niet valmomenten heb ik niet meer. De honden zijn ook zo gewend dat er ook voorin rust is. Sinds de tent niet meer voorin ligt, is de Bullitt sowieso beter te manoeuvreren.

Oude spoorbaan

De route was vandaag echt prachtig. We reden een groot stuk over de Bahnradweg tussen Beesten en Spelle. Lekker doormarcheren dus. Ole had een ieniemienie teek op zijn neus dus na een korte stop voor een nieuwe tekenpen, de oude in geen tas meer te bekennen, hebben we zo’n geweldig exemplaar dat zelfs ik easy dat vieze beest wist te verwijderen. Nooit meer een ander. In datzelfde gehucht realiseerden we ons dat we nog niet geluncht hadden. Op een volkomen verlaten plein met een Irish Pub (om 17.30u op een vrijdagavond?) verslonden we een veel te grote Turkse Pizza met een lekker flesje bier en maakten we ons op voor het laatste korte stukje naar ons hotel in Rheine.

Een gewaarschuwd mens telt niet voor twee

Met een (te) volle buik fietsten we Spelle uit kwamen we op een mooi pad. Ik vond het een goed idee om de fietsten even te parkeren en de honden even goed uit te laten. Calamity Jane als ik ben natuurlijk wel even de fietsen op slot. En daar ging het mis. Na de wandeling alles weer in de bak die nog op de standaard stond (zo’n dubbele] en klaar om te gaan. Omdat de Bullitt zwaar is met honden en bagage, helpt JP me steeds door de fiets een zetje te geven zodat hij van de standaard gaat. Ik hoor het Dr Beyk waar de Bullitt vandaan komt nog uitleggen: let goed op! Altijd eerst van het slot halen anders ram je de spaken eruit. Dan ben je de sjaak met een naafversnelling en een belt. Of samengevat: met een te duur achterwiel. En ja hoor, spaak gebroken. Na even alles bij elkaar te hebben gevloekt meteen pragmatisch denken: gewoon met 1 kapotte spaak doorfietsen? Niet verstandig. Hotel in Rheine annuleren? Dat kon tot 18u en het was 18.05u. Een fietsenmaker in de buurt bellen? Er was er slechts eentje en dat nummer was afgesloten. Dr Beyk om advies vragen? Tsja, die kan niets doen op die afstand. Dus al snel riep ik heel overtuigd: we gaan lopen. En net als dat de honden moeten werken voor hun ontbijt (lees luisteren, wat trainingsoefeningen doen en brokken zoeken in het gras), gaan die ook maar wat meehelpen door om de beurt langs de fiets te lopen. Scheelt al een kleine 25 kg. En terwijl ik op de foto lach als een boer met naderende kiespijn, rekende Google ons voor dat het zo’n 2,5u lopen was. Zou dat met of zonder fiets, bagage en hond zijn?

We checkten uiteindelijk om 20.45u in bij het hotel in Rheine. Man, wat was dat de moeite waard. De wandeling was pittig. Knud liep prachtig mee, alsof hij wist dat het nu menens was. Boze honden bij boerderijen die achter de heg uitvielen, hij liet het gaan. Ik prees hem de hemel in en Ole zat wat jaloers en verbolgen te kijken. Om het achterwiel niet teveel te belasten, hadden we alle achtertassen bij hem erbij gepropt. Echt liggen zat er niet meer in voor dit pubertje. Toen het water bijna op was en we al in de buitenwijken van Rheine kwamen met veel industrie was Knud wel klaar. Tijd voor Ole. Op dat moment liepen we langs een 3,5 km lange weg met een groot stuk met tientallen geparkeerde vrachtauto’s. Met de chauffeurs er nog in. Ze moesten daar om weet ik wat voor reden wachten en ‘leven’. Dus afval op straat. Ole loopt alsof hij altijd zwemflippers draagt: hij gooit zijn poot naar voren. En is razendsnel in iets ‘scoren’. Een zeehondknuffel op de boot naar Schier, een beker na Koningsdag in de Jordaan, een sok of zijn etensbak. Het maakt Ole niet heel veel uit. Dit was dus meteen een uitgelezen kans hem te leren alles wat die vrachtwagenchauffeurs op de stoep hadden gedumpt, te laten liggen. Het kostte wat correcties, maar uiteindelijk keek hij niet meer naar beneden en flapperde netjes door naast de fiets.

Om 20.40u waren we eindelijk in het hotel. Wat een genot. Een prachtige kamer, een restaurant om de hoek waar de keuken tot 22u open was en twee honden die na het eten als een blok in slaap vielen. Alles oké, alleen de fiets zaterdag ergens laten maken. Maar nu: uitrusten!

Rustdag: schaduw en shoppen

Dag 10: Hase-Natur-Camping – Meppen – Hase-Natur-Camping, 15 km

Een rustdag in the middle of nowhere en zonder boodschappen. En met maar 1 leesbril. We moesten dus wel het grasveld af. Helemaal prima. Dus rond 10-en met nog een frisse temperatuur en de schaduw van terrassen als plan B in ons achterhoofd, vertrokken we naar een stad verderop, Meppen. Simpele winkels voor simpele dingen: leesbrillen, een nachtpon voor mij, boodschappen, hondenvlees bij nota bene een dieren natuurwinkel, een klein rond spiegeltje voor aan JP’s stuur en boodschappen. Alles gevonden behalve het spiegeltje. Op een terras hebben we de hitte aan ons voorbij laten gaan en waren de honden samen in de zevende schaduwrijke hondenhemel. Ze vonden het heerlijk dat wij maar bleven zitten.

Van een ijsterras door naar een lekkere Bruschetta bij het Historisches Rathaus. Het leven was goed. We waren ineens toeschouwers bij een receptie van een zojuist boven het terras vers gesloten huwelijk van een ambulancemedewerker die trouwde met een prachtige bruid. Ambulance op straat geparkeerd, voor een soort C&A (de oudere lezers hebben dan meteen een beeld van hoe de etalages van invloed waren op de sfeer van deze straatreceptie). Het was bijzonder wat er zich voor onze neus afspeelde. Het is, nu ik dit schrijf, frappant hoe wij kunnen genieten van zo’n weidse groene camping met vogels en uitzicht en verder helemaal niets en tegelijkertijd ook weer easy gedijen met honden en al in een stadscentrum met oude gebouwen en grote terrassen. Voldoen en met in totaal 4 leesbrillen waren we rond 18-en weer terug in het bos bij de tent.

Nog een laatste zwempartij in het meertje waar Ole er vrolijk vandaar ging met de slipper van een nietsvermoedende badende Duitser, zijn we tevreden gaan slapen. Morgen een flinke tocht voor de boeg. Gelukkig wisten we toen nog niet hoe die zou gaan verlopen…

Plan geslaagd: op tijd binnen

Dag 9: Werlte – Hase-Natur-Camping (gem onbekend): 60 km

En toen was het eindelijk gelukt. De wekker stond, opruimen en inpakken ging vlot en al om 8.45u fietsten we de camping af. Ik weet dat nog precies, Jean-Paul niet want hij was zijn leesbril verloren op de fiets toen hij pizza’s haalde. Hij hoorde wat vallen maar zag niks dus fietste door…. Als we elkaar nu iets vragen dan is het meestal ‘mag ik je bril even’ of de wedervraag: ‘mag ik m’n bril weer terug’. Bij de opticien in Duitsland hebben ze zeker wel leesbrillen alleen van die kleine rechthoekige. Daar is hij toch te ijdel voor, en te jong. Met zijn argumenten was ik het eens maar met de gevolgen minder….

Direct na het vertrek van de camping, waar zich voor onze ogen nog een heuse Grindr date voltrok in een ienie mienie tentje, fietsten we langs een Duitse Brotstuden of ook wel Landbaecker genoemd. Een voortreffelijk ontbijt later en met een croissant voor onderweg in de fietstas vertrokken en in de relatieve koelte op weg naar de mooiste camping tot dusver.

Haselünne

Om half 1 kwamen we aan in een relatief grote stad: Haselünne waar we onder een enorme parasol ons installeerden met de honden. Die lagen direct plat te slapen. De natuurcamping was nog maar 8 km dus we besloten lekker lang te lunchen. Op dit terras ontdekte ik Rabarberlimonade mit Kohlensäure. Enorme glazen: heerlijk. Dille & Kamille verkoopt de siroop maar eenmaal thuis ga ik ook op zoek naar een biologische variant. Zelf maken van biologische rabarber lijkt me nog beter Na een lange lunch met een grote salade en heel vaak de ene leesbril aan elkaar over gevend, pakten we de viervoeters weer in voor het laatste stuk van hooguit 20 minuten. Ole had er niet meer zoveel zin in vandaag….

Op de navigatie naar de natuurcamping. Niet aan te bevelen want totdat je aankomt, zie je weinig natuur. Beter de groene fietsbordjes volgen die eerst de bestemming aangeven en daarna alleen maar groene peilen. Pas bij een splitsing van routes zie je weer een bordje met je bestemming. Staat die er niet meer bij, dan heb je ergens een bordje gemist hahaha. Hier kwamen we, of laat ik voor mezelf spreken; ik pas de volgende dag achter. Dus langs de grote wegen in de zinderende hitte kwamen we midden in het bos aan bij een verlaten boerderij met meerdere kampeervelden en midden op een heuvel in het bos een sanitairgebouw. Prachtig! Ondanks dat een van de velden Höllander platz heet, kon ik uit de reviews opmaken dat dit een ander publiek aanspreekt dan de Höllanders die ik voor me zie als ik het woord Höllanders gebruik. En inderdaad, waanzinnig mooi en rustig. We stonden op “Die Grosse Wiese” in een hoek met schaduw tot 10u in de ochtend en vanaf 16u. Fantastisch met rondom bos en in de verte een meertje. Achter ons in het bos waren de toiletten.

Ole vind het op- en afbreken van de tent maar een vreemd iets. Hij is iedere keer zo blij en opgelucht als zijn huisje weer verschijnt uit de tassen. Het is echt aandoenlijk hoe hij verknocht raakt aan zijn tent.

Het zo vlot gekochte bikersbroekje om mee naar de wc te gaan in de vroege ochtend, blijkt een drama om aan en uit te trekken…. De les: voortaan altijd even passen….. We besluiten al snel om de warme dag morgen, donderdag, ook hier door te brengen en pas vrijdag, als het flink koeler is, weer op pad te gaan.

We besluiten de dag met een etentje bij een Stubbe verderop in het bos. Voordeel: ze hadden een heerlijke Weiszen maar nadeel er stond enkel varkensvlees op de kaart. Maar met razende honger toch maar gezwicht voor een Schnitzel. Hopelijk de laatste. Bij de tent terug was ook ik mijn leesbril kwijt. Mogelijk verloren op een van de bospaden naar het restaurant? Mijn verspreking ‘Boem pats’ alle brillen weg had vast te maken met de Weiszen tijdens het eten…. Maar JP raakte toch wel dusdanig in paniek dat hij de route nogmaals heen en weer ging afleggen op zoek naar mijn leesbril. Verslagen was hij na 20 minuten weer terug. En terwijl hij teleurgesteld afstapte, zag hij hem ineens naast de Bullitt liggen in het gras. Eind goed, al goed. Morgen tijdens de rustdag gaan we naar Meppen: leesbrillen scoren, een nachtpon die je zo floep aantrekt en vers vlees voor de honden. De afsluiting wordt wat voorspelbaar: waanzinnig diep en lang geslapen.

Het hitteplan

Dag 8: Veelerveen – Werlte, 64 km

Op de mooie natuurcamping was ik enthousiast aan het vertellen dat we op weg gingen naar Duitsland om naar een hondvriendelijke camping te gaan. Met een uit-ren-weide en zelfs een hondendouche. Het leek toen nog zo enig…. 

De weg ernaar toe was niet eenvoudig, laat staan om überhaupt op weg te gaan. Wederom sliepen we weer als roosjes maar genoten we te lang van de badkamers, de yoghurt met aardbeien en de gezelligheid. Dus pas na het middaguur vertrokken we. De zon hoog aan de hemel en in een behoorlijke hitte. Al na 6 km reden we door het mooie vestingstadje Bourtange waar grote terrassen met appeltaart lonkten. Dus even stoppen. Ik bleek met de 16,5 kg die we hadden geloosd, ook mijn nachtpon te hebben meegegeven. Dat maakt het ‘s nachts op een camping naar de wc gaan lastig. Dus in Bourtange op het plein een winkeltje in en een ‘t shirt gescoord met een bikersbroekje. Passen? Nee hoor ik ken mijn maat en mijn appeltaart en man wachten op me…

En doorrrr… Maar Duitsland zou Duitsland niet zijn als er geen wegonderbrekingen zijn. Niet alleen op de snelwegen maar ook in de middle of nowhere moet er blijkbaar van alles gebeuren.

De weg was wel echt prachtig op veel plekken. Geen mens te bekennen en volstrekte rust.

We hebben goed door gekacheld zodat we tijdens de eerste helft van de wedstrijd Nederland – Oostenrijk de tent op konden zetten en de tweede helft op onze stoeltjes hem zelfs konden bekijken. Toen moest er nog gegeten worden en de ‘campingwinkel’ zou open zijn voor het afhalen van pizza’s maar bleek toch dicht. Dus Jean-Paul sprong op de fiets om in het volgende dorpje pizza’s te halen. Heerlijk! Verder was het wel echt een Duitse camping waar het duidelijk voorseizoen was. Er was een vreselijk lief Duits jong stelletje, midden 20 en zij zat in een rolstoel. Samen hadden ze een hondje. Het was een aandoenlijk tafereel hoe hij voor haar zorgde en hoe senang ze het samen leken te hebben…. Maar verder was het niet veel soeps. Veel te groot en teveel. Het uit-ren-veld stonk en omdat het zo’n hondencamping was, waren er veel keffertjes. Maar het grote veld was zo goed als leeg dus zochten we een plek uit waar niemand stond. Een kwartier later reden er wat Duitse auto’s op die met 4 tenten op zo’n 200m naast ons gingen staan. Dat was het einde van de rust maar aangezien wij als roosjes slapen, hebben we er niet veel last van gehad.

Vanaf nu: hitteplan

De late aankomst was wederom wel een leerpunt qua planning. Want hoe later we vertrekken, hoe meer last de honden hebben van de warmte. Dus vanaf nu zetten we de wekker. Het gaat morgen, woensdag, 30 graden worden en dat is echt heel veel voor onze harige mannen. Dus de wekker gezet op 7u en in een diepe slaap gevallen!

Fietsen, huilen en aardbeien met slagroom

Dag 7, Noordlaren – Veelerveen, 67 km

Vandaag gingen we richting Duitsland. Zonder wekker sliepen we zomaar weer 9 uur door. Echt zo lekker. Dan wordt je helaas wel wakker met een lichte hoofdpijn doordat de zon op de tent staat maar die hoofdpijn verdween dan ook als sneeuw in de buitenlucht. En in de zon…. De honden geven geen kik in de tent. Echt heerlijk. Het inpakken duurde langer dan gedacht dus pas na het middaguur vertrokken we. Na een uurtje fietsen hebben we de honden even los laten rennen waarna ze uitgeput in de bak plaatsnamen. Door Anlo, Eext, Gieten en Gasselte fietsten we vervolgens door het plaatsje Diever waar mijn tante woonde, de zus van paps (voor de inner circle is dat duidelijk). Zij is een dik jaar geleden overleden aan alvleesklierkanker. De uitnodiging voor de uitvaart heeft mij en mijn zus door onduidelijke omstandigheden nooit bereikt. Ik ben dus ook niet bij haar afscheid geweest en haalde ik daar een jaar geleden mijn schouders over op want op mijn manier had ik afscheid genomen voor haar overlijden, nu overviel het verdriet me maar ook de boosheid. Tegelijkertijd was ik ook totaal leeg gefietst. Omdat we achter elkaar fietsten, had JP deze rollercoast van emoties niet helemaal door tot ik abrupt stopte. Ik verorberde de helft van het restje suikerbrood en gaf aan dat het fietsritme van mijn fietsvakanties met paps, mam en mijn kinderen echt gezonder was en dat ik vanaf nu ging bepalen wanneer er pauze werd gehouden. Klinkt heel stoer maar eigenlijk had ik het meer tegen mezelf. Want het is niet zo dat JP bepaalt dat we geen pauze nemen…. En hij zegt ook niet ‘kom we slaan de pauze over’…. Eigenlijk is het voor hem altijd oké als ik zeg dat we even moeten stoppen. Maar het is voor hem ook oké als we niet stoppen. Ook ik vergeet het en fiets maar door. En leun dan teveel op hem.

Tosti’s, taart en aardbeien met slagroom

Na deze eyeopener besloot ik de eerste, en dus ook laatste pauze van de dag te initiëren. In Stadskanaal, vlak na Diever. Met nog 25 km voor de boeg ging mijn lief naar rechts richting de dierenwinkel voor een rol vlees en ging ik naar links waar ik na wat bochten een terras vond. Onder een grote parasol met een koud 0.0 blondje in mijn handen zonken de honden neer in de schaduw.

JP sloot aan en we genoten van een verrukkelijke tosti en een aardbeientaartje en verzamelden pas bijna 2 uur later de moed om weer door te fietsen. Bij een Jumbo vlak voor de camping scoorde ik twee maaltijdsalades, yoghurt en verse aardbeien van een lokale boer als toetje en voor door de yoghurt. Een spuitbus slagroom maakte het feest compleet. 

Rond 19.30u kwamen we aan op camping Entourage. Wederom een natuurcamping uit het Groene Boekje. De eigenaar was zo lief om een was te draaien voor ons en wij zetten, inmiddels binnen 30 minuten, de tent op onder een prachtige kastanjeboom. De tuin van de camping is werkelijk prachtig. Er zijn naast wat wc’s en douches, 2 heuse badkamers met alles erop en eraan in een apart huisje. Heerlijk veel ruimte. We raakten in gesprek met een man die net uit Griekenland was komen fietsen. Hij ontmoette zijn vrouw hier weer en ze bleven samen nog een weekje op de camping. Zij hield niet van fietsen maar wel van kamperen. Hiermee hadden ze een mooi compromis. De honden scoren hoge ogen als men door heeft dat we per fiets reizen. Hij was ook onder de indruk van onze familietent en terloops zei hij ‘dit is niet echt een trekkerstentje’. Nee dat is het niet…. Maar hij is wel heerlijk ruim ;-). Het wordt wat voorspelbaar maar: heerlijk geslapen!

Lichter en luchtiger

Dag 6, Schiermonnikoog – Noordlaren, 58km

Vanaf een zonovergoten dek werden we uitgezwaaid door onze lieve vrienden en waren we ineens weer met z’n 2-en en met onze harige passagiers. De spierpijn verdwenen, de zon aan de hemel en nog 13 fietsdagen in het vooruitzicht gaf me vleugels. En niet te vergeten, met 16,5 kg minder bagage en dat was voor ons beiden voelbaar.

We voelden ons lichter en in m’n korte triathlon pakje ook luchtiger. Ondanks het verschil in kilo’s op en aan de fiets, vielen ik en de honden vandaag alsnog om toen we stonden te wachten op JP voor een Jumbo. Deze 4de keer heel rustig, als in een slowmotion. De honden doen een soort huppeltje en staan dan rustig naast de bak mij aan te kijken…. Ze wennen er blijkbaar aan.

Ritme

Een ritme in onze fietsdagen is er (nog) niet. Niet van hoe laat we vertrekken, niet qua etenstijden maar helaas ook niet qua pauzes. Hierdoor starten we met zeeën van tijd totdat een koffiebreak ineens 2 uur duurt en we dus ook laat aankomen. Of helemaal niet stoppen, zoals gisteren. Eenmaal in Groningen val ik dan bijna van mijn graatje van de honger met een humeur van -10 en stopt JP, na even zeuren van mij, erg gezellig bij een grasveld van een winkelcentrum. Daar aten we een mandarijn en een stuk suikerbrood en kon ik weer verder. JP kan altijd verder. Het duurde even, tot na Groningen, dat ik me realiseerde dat daar in de buitenwijk op dat grasveld misschien wel HET lunchmomentum was geweest? Voor mij enkel een hongerklop preventie. Ik had me van Lauwersoog tot de eerste flats van Groningen zitten verheugen op een flinke uitsmijter op de Grote Markt in Groningen. Qua energie haalde ik alleen net het centrum niet. We krijgen plannen en het ritme er niet echt in….. Onze lieve kinderen in Amsterdam en Bonaire kunnen dat beamen. Maar wat we samen wel erg goed kunnen is het opzetten van de tent en het opmaken van de bedden. En: intens genieten van elkaar en deze vakantie.

Koken op de camping

Midden in de bossen van Noordlaren ligt een mooie natuurcamping gerund door vrijwilligers. Op het veldje vinden we een plek in de zon (super fijn als je pas om 12u in de middag vertrekt….) maar het ontbreekt er aan wifi én 5g. Vandaar deze blog over onze zondag, pas op de dinsdagochtend. Wat we wel hebben is de heerlijke Marlijnse Vissoep, diepgevroren in een Telegraaf gewikkeld. Eenmaal klaar hem op te warmen is hij zo hier en daar bevroren dus we durven het aan. Iets te hongerig soep in de pan gegooid en warmen maar. Heerlijk was hij en we leven nog. Het ongeduld zorgde nog voor een extra klusje: ik had niet gezien dat het 2 pannen in elkaar waren en er een fijn beschermlaagje schuim tussen de pannetjes zat…. Dat was flink schrobben. De chips toe waren heerlijk, de afbeelding op de zak komisch. Blij dat dit nog kan op een verpakking. Tevreden gaan we slapen en worden pas 9u later weer wakker. Buiten slapen is toch wel echt heel lekker!

Schiermonnikoog; zon, zee en vrienden

Dag 4 en 5: Kollumerpomp – Lauwersoog, 18km

Slapen op het volkomen verlaten trekkersveldje in Kollumerpomp was heerlijk! En we hadden zin in het komende weekend met onze vrienden uit Ouderkerk. Er was er eentje die wel heel graag wilde vertrekken want al ver voordat we klaar waren met pakken, zat hij al klaar. Alsof hij de wadden al rook.

Het was ook even schakelen, wij alleen met de honden avontuurlijk op reis naar een heerlijk Van der Werff in een royale kamer met ontbijt en oergezellig gezelschap. Maar dat schakelen duurde precies 10 minuten op de boot. Voor het zover was, moesten we nog wel een klein stukje fietsen langs de dijk naar het veer in Lauwersoog. Met windkracht 4 tegen. Maar ach, de booster gaf me voor dit laatste stukje vleugels, maar net niet lang genoeg… Dus als vanzelf schakelde de Bullitt over op de ecostand en was mijn fiets door mij nauwelijks meer vooruit te krijgen. Zo zwaar dat JP en ik wel even moesten ruilen voor de laatste paar honderd meter. Trots en voldaan parkeerden we de karavaan op het dek en gingen op zoek naar de rest van het gezelschap.

We baanden ons met de honden een weg door de mensen. Langs het restaurant op de boot probeerde Knud een zeehond knuffel te scoren. Zonder dat we het door hadden, was het Ole blijkbaar wel gelukt. Druk aan de klets met onze vrienden, attendeerde een andere passsgier ons erop dat Ole een knuffel met een kaartje eraan trots in zijn bek had hangen. Het zag er geweldig uit maar helaas zijn we de foto vergeten.

Hotel van der Werff

Ach over dit hotel kan ik een heel blog schrijven. Ik kom hier, in wisselende maar altijd goede gezelschappen ????, sinds 1997. En als gezin alweer meer dan 10 jaar iedere winter na Kerstmis met mijn schoonzus en gezin. En net als onze honden, zijn we ook gewoontedieren. Genieten van het wad, wandelen, De Marlijn, een frisse duik, bier bij de Graaf, suikerbrood van de bakker en de geschiedenis van dit heerlijke hotel. Knud loopt altijd steevast voorop naar de kamer waar we het jaar daarvoor verbleven. En iedere keer is is hij blij verrast als we een andere kant op gaan. Ole kwam er nu voor de 2de keer en ook hij vloog al naar drinkbak in de gelagkamer. Dus met zijn 6-en en de honden enorm lopen genieten.

Ik schrijf dit op de vroege ochtend op dag 6. Wakker geworden met 2 dromende honden tussen ons in, die zachtjes in de nacht op bed zijn geslopen om niet gesnapt te worden. Ze balen vast van hun eigen compartiment in de tent. Naast ons bed staat onze grootste Ortlieb rackpack van maar liefst 89 liter. Volledig gevuld met spullen die vandaag alweer richting huis gaan. Dat moet gaan schelen in gewicht. We schatten dat we zo’n 15kg hebben geskipt. Zo dadelijk nemen we de boot en na het afscheid op het vasteland van ons gezellige reisgezelschap gaan we onderweg naar Groningen en hebben we een tocht voor de boeg van zo’n 55km. Als alles goed gaat. We gaan richting Duitsland. Het weer ziet er goed uit alhoewel we moeten gaan letten op de warmte voor de honden. Hopelijk veel bos en groen zodat het koel blijft.

Zon, wind en rust

Dag 3 Oudega – Kollumerpomp, 36km

Een rustige start na een heerlijke nacht. De honden waren in de vroege ochtend even onrustig maar dat was niet vreemd want het was een bizar getjilp van vogels om de tenten heen, zo’n 30 minuten en toen was het weer over. In alle rust wakker geworden in de prachtige tent die je eigenlijk op zet om er een week in te vertoeven. In plaats van 1 dag. Tis niet echt een trekkerstent maar alles past erin en je kunt er nog in staan ook. Het lichtsnoer welke Instagram me verlekkerd voorhield, zij wisten bijna eerder dat we gingen kamperen dan ik, is ontstellend gezellig en praktisch. De voorhoofdkoplamp waarmee we elkaar vlekken voor de ogen geven als we elkaar aankijken is de tas nog niet uit geweest en het is echt een flameverlichting. Enorm welkom in deze familie schemerlamp.

Bij het afrekenen alsnog kennis gemaakt met Nynke en Age. Age heeft een grote lemsteraak waarmee hij met groepen of campinggasten ook zeiltochten maakt. Je kunt een dag een sloep huren of kano’s en de sfeer is er heerlijk met 2 pipowagens, een oud Volkswagen busje en slechts 3 tenten. Dus ja, zoek je wat leuks, dan is deze mooie natuurcamping uit het groene boekje zeker aan te bevelen.

Een korte fietstocht dus we waren op tijd in Kollumerpomp, wederom nog steeds zonder een druppel regen. Het enorme stuk voor trekkerstentjes was volkomen leeg en bleef leeg. Na geïnstalleerd te zijn, oefening baart kunst want de hut stond al snel mooi strak opgezet, zijn we naar Kollum terug gefietst en hebben we lekker gegeten. In de avond lichtslinger aan en kop thee gezet. Tevreden ons nest in. Temidden van niets en niemand!

Morgen gaan we naar Schiermonnikoog met het zogenaamde Tante Guri groepje, mijn nalatenschap uit Ouderkerk aan de Amstel. We hebben er heel veel zin in! Ole en Knud ook want terwijl wij inpakken zit springt Knud zijn bak in, klaar voor vertrek.

Vallen en weer opstaan

Dag 2: Oudemirdum – Oudega, 61km

De ochtend van dag 2 begon stralend. Rustig ontbeten en pas rond 13u op de fiets. Langs het centrum van Oudemirdum om bij de fietsenmaker mijn zadel wat af te stellen en ach, hij kan ook wel iets hoger want ik kan makkelijk bij de grond. Geen 100 meter verder een U-turn en daar lagen we op z’n zij. Honden vielen uit de bak, geschaafd been maar verder leek alles oké, Het vertrouwen van Knud is onverwoestbaar want blij sprong hij direct de bakfiets weer in. Na een half suikerbrood te hebben ingeslagen vervolgden we onze weg. Pup Ole (10 maanden) heeft wat verlatingsangst dus zodra JP uit zicht is, piept ie als een verlaten kuiken. Is de roedel weer compleet, dan wil hij hem uitgebreid begroeten en zo sprong hij de bak half uit waardoor we de eerste noodstop moesten maken van deze dag. Qua veiligheid hebben we aan alles gedacht dus de honden zijn gezekerd aan de bodem van de bak zodat bij een ongeluk ze niet de weg op kunnen schieten. Dat bleek iets later echt een zegen…

Deur

Wij hadden beiden niet door dat na de val in Oudemirdum de zijdeur van de bak ontzet was. Toen we net een brug over waren gegaan en ik vol in de afdaling zat, hing Knud te chillen tegen de zijwand…. In een flits vloog het deurtje eruit met Knud erachteraan. Hij ging twee keer over de kop maar ik weet niet meer zeker hoe vaak. Keihard in de remmen en Knud opgetild. We waren allemaal in shock. We zijn voorzichtig doorgereden naar de eerste de beste fietsenmaker en de deuren kunnen nu niet meer open…. Nogmaals blij dat hij ook vastzat aan de bak want de weg ernaast was echt druk. Bibberend verder naar de natuurcamping in Oudega.

Friese Whisky

Eenmaal op de camping voor het eerst de tent opgezet. Een lief echtpaar naast ons, al weken op de camping in afwachting van hun eerst kleinzoon, ontfermde zich over de honden en wilden graag met ze wandelen. Ging prima. Knud keek maar een keer of 100 achterom maar liep toch vrolijk mee. Nadat de tent stond werden we uitgenodigd voor een drankje. De honden in diepe slaap aan onze voeten hebben we tot middernacht erg gezellig gekletst en gedronken. Als afsluiter een kleine whiskyproeverij en vervolgens de tent in. Daar stonden Ole en Knud wel even raar te kijken door het gaas vanuit hun slaapcompartiment…. Het ergste vrezend…. Piepen en janken was het enige geluid dat we nog hoorden, binnen 2 minuten een dromende Ole…..

In onze camping Hästens was het heerlijk slapen. Voel me net een prinses maar ons hele dons feest is zo de moeite waard: folie, 2 matjes, een donzen tijk voor over de matjes die ze meteen bij elkaar houden. Heerlijke hoofdkussens met daaroverheen een zijden lakenzak met daarover heen een dons quilt die aan het voeteneind om de matjes gaat en naar boven toe met kleine knoopjes aan het tijk zit. Je ligt dus nooit buitenboord en hebt een heerlijk 2-persoonsbed! Een impressie….

De karavaan

Dag 1: Jisp – Oudemirdum, 86km (waarvan 25km op de Bep Glasius)

Ik droomde nog van een luchtfoto van de ‘bike-setup’ op het grasveld in Jisp. Veel wereldfietsers maken zo’n foto maar zonder drone is in ons geval lastig. Alleen al om onze passagiers in de ‘plat’ stand te laten liggen. Dus dat idee had ik een paar dagen geleden al laten gaan. Net als veel andere ideeën want het was een race tegen de klok om de tassen te pakken en te vertrekken zodat we de laatste boot in Enkhuizen zouden halen. Zoiets hoor je voor te bereiden…. Daar hebben we een mooie start mee gemaakt maar toch eindigde het in een race tegen de klok, veel te veel bagage en het vergeten van wat essentiële dingen…Ik denk dat we dit weekend wat bagage moeten lossen bij onze vrienden met wie we het weekend op Schiermonnikoog in hotel Van der Werff gaan doorbrengen. Aan passagiers Ole en Knud lag het niet: ze waren geduldig aan het wachten tot de karavaan eindelijk in beweging ging komen.

Antropomorfisme

Hoe zag onze voorbereiding er dan uit? Oefenen met de prachtige Bullitt inclusief een onderhoudsbeurt, tijdige rabiës vaccinatie in de hondenpaspoorten (vergeten mee te nemen in de haast), nog even naar de dierenarts voor een beginnende oorontsteking van Knud en het aanschaffen van een grotere (en nog zwaardere) tent want de honden moeten een eigen slaapcabine hebben. No way dat zij op ons heerlijke 2-persoons donzen slaapsysteem gaan rollebollen. En niet te vergeten natuurlijk nog twee dagen trimmen zodat ze drie weken lang kunnen zien waar we fietsen. En tot slot de aanschaf van iets wat zo niet past bij mij en waar Jos de hondencoach van zou gruwelen: 2 regenjassen voor Ole en Knud…. Ik had bedacht dat als we een hele dag regen hebben, ik no way in een tent wil slapen maar in een warm bed met een lekker bad in een hotel. Met twee grote natte swiffers bij een hotel aankloppen, maakt de slagingskans kleiner. Dus vandaar mijn eenmalige uitstap naar de wereld van de ‘hondenkleding’. En dus ook de vermenselijking van onze passagiers….

Bullit X

Wat een gevaarte…. Bepakt en bezakt Jisp uit fietsend, begon het grote genieten. Doordat de Bullit ondersteuning heeft, ben ik wel gedupeerd met de 8,4 kg wegende tent en de 48kg hond. Maar door de lage ligging van de Bullit, navigeert hij heerlijk. Met de ecostand fietsen we rond de 19km per uur, trailstand zo’n 23 en in de boost (we moesten de boot halen) op de dijk met tegenwind 25km per uur. De wereld echt op de kop want daar op die dijk zijn de rollen eens omgekeerd, JP hangt in MIJN wiel ????. De Bullit is loodzwaar en ik krijg hem nauwelijks op de standaard maar wat een prachtige fiets. En wat heerlijk om zo samen als een karavaan met met mijn lief en de honden op pad te zijn.

Bep Glasius

Ruim op tijd bij de boot die ons van Enkhuizen naar Stavoren brengt. De schipper moest eraan te pas komen de Bullitt op de boot op te krijgen. Onder het genot van een panini, 0.nulletje en patat konden de honden bijslapen en wij bijkomen.

Na 80 minuten stapten we fris en vrolijk het Friese land op. We besluiten even te wisselen voor de laatste 16km en genieten van Friesland, de dijken en de bossen van Oudermirdum. Nog een pot pruimenjam voor mijn lieve zus gescoord bij een boer waarna we aangekomen in Oudemirdum met haar en met mijn nichtje heerlijk eten. Een nacht in haar Hästens van 210m x 210m was niet verkeerd. Oftewel subliem! Benieuwd of mijn donzen slaapsysteem komende nacht in de tent daar een beetje aan kan tippen…. In de verte. Vandaag staat er ongeveer 60km op het programma. Inpakken en wegwezen!