Categorie: Jutlandroute 2020

Dag 16: Arnhem – Lage Vuursche, 69 km

Wakker worden in de heerlijke B&B is super. Het komt met bakken uit de lucht maar vanaf 11u gaat het droog zijn en dat is dus ook onze geplande tijd vertrektijd. Bakje yoghurt, lekker douchen en nog even naar het aangrenzende bos waar de honden kunnen raggen. Met een lichte motregen stappen we op de fiets. Op naar Lage Vuursche om als een prinses te gaan slapen in Boutique Hotel De Kastanjehof. Dit einddoel stemt me mega vrolijk, de regen en de weg ernaartoe minder …..

Schuilen in Wageningen

De regen is tot Wageningen te overzien maar dan komt er een enorm front nattigheid langs waardoor we verregend plaatsnemen op een overdekt terras onder een heater om te schuilen voor het noodweer. Het ‘Twaalfuurtje’ welke we bestellen als lunch, had in ons geval ook Twee-uurtje kunnen heten want zo lang hebben we daar gezeten.

Bos, bomen en rust

Op de fiets is het bij mij van binnen wat onrustig. Klaagde ik tijdens de regen van Lochem naar Velp over de ‘Landelijke fietsroutes’ door geulen, zandpaden en met omwegen waardoor we langer nat regenden, nu heeft mijn allerliefste lief de route aangepast zodat we niet teveel door de bagger ploeteren. Dat is fijn en lief maar nu zit ik me wat op te vreten over de enorm drukke weg waarlangs we fietsen. Een N-weg die van Rhenen ongeveer naar Amerongen loopt. Ik neem het hem zeker niet kwalijk want het is of het een of het ander. Veel regen en vrachtwagens die voorbij denderen, het geeft onrust en spanning wat uiteraard door de honden ook wordt overgenomen. De soms ineens heftige regen maakt het er niet fijner op. Gelukkig is er af en toe een verlaten benzinestation waar we kunnen schuilen. Vanaf Amerongen gaan we de bossen weer in en direct komen we alle 4 weer tot rust. Het klaart op, zowel in de lucht als in mijn hoofd. Het is prachtig vanaf daar tot Lage Vuursche. Ook een memory lane voor me omdat ik daar met mijn lieve vriendin Judith de Oudste Wandelroute van Nederland heb gewandeld. Deze loopt van Amsterdam naar Arnhem en we hebben nog slechts 2 etappes te gaan.

Honden meer dan welkom

We komen in Lage Vuursche aan en krijgen spontaan een upgrade van de kamer. Prachtig hotel met IJwitjes van de tap. Ik wil hier blijven. We barricaden het enorme wit opgemaakte bed als we ons naar de bar begeven. Ik probeer de barman, die ons ook incheckte, gerust te stellen door te zeggen dat ik het bed heb bedolven onder tassen en kussens om ervoor te zorgen dat die twee swiffers er niet opspringen. Hij stelt me direct gerust door te zeggen dat alles in de was weer helemaal schoon zal worden. We krijgen zelfs een hondenmand mee waar de mannen naar kijken maar die niet opweegt tegen de overduidelijke route die ze over ons bed hebben aangelegd, tussen de obstakels door. Gelukkig zijn ze droog en ‘uitgewaaid’ dus de schade valt mee.

Het eten is heerlijk en de wijn goed. Wat een zalige afsluiting van de vakantie. Morgen nog een dag fietsen. We ruiken huis al en hebben zin in Jisp. En tegelijkertijd mijmeren we ook wat nostalgisch over hoe snel dit avontuur alweer voorbij gaat. Want een avontuur met z’n 4-en was het. We vallen als een blok in slaap na een laatste uitlaatronde.

In de ochtend worden we wakker met twee apen op bed. Het leert maar weer dat de tent met twee slaapcompartimenten een enorm goed idee was. En ik kon het niet laten het toch maar even vast te leggen…..

Dag 8: Wollingst – Bad Zwischenahn, 81 km

De avond in de Stube van het Gasthof was een lange. We waren de enige gasten aan de Stammtisch en na het bier vloeide er een droge rode Dornfelder. We waren opgelucht na al die kilometers dat we een bed, warme douche en lekker eten hadden gevonden. Alles is lekker na zo’n dag buiten. En ach, gezellig doorleuteren was niet zo erg want we hoefden nog maar 1 dagje met slechts 80 kilometer. En de weersvoorspelling? Uren zon en nauwelijks regen. Wat een mooie afsluiting van deze heerlijke vakantie samen! We nemen er nog eentje want we hoeven slechts 1 trap op.

Hoe die nacht precies is geëindigd, staat mij niet meer scherp voor de geest. De ochtend was dan ook heftig. Ik had spijt als haren op mijn hoofd van de wijn en dat was in mijn hele lijf te voelen. Alsnog een Stoptober gepland, voor november want deze maand is al vergald, alcohol-technisch gezien. Bij het behangen van de fietsen bleek mijn band lek. Geroutineerd gooide Jean-Paul een nieuwe binnenband om nota bene mijn achterwiel. Ik heb geprobeerd op te letten hoe je zo’n achterwiel eruit haalt maar gaf het al snel op. Waar ik waarschijnlijk een uur over zou doen, was in 10 minuten gefikst. Hij heeft de band opgeblazen met een pomp voor traktorbanden, maar zelfs dat lukte. Om half 10 vervolgden we onze weg.

Het zit in de details

De eerste kilometers waren door het bos. Mijn hoofdpijn nam af door de paracetamol en ik trapte lekker door om de alcohol eruit te krijgen. Maar toen hield het bos op. En we bleken een detail in de weersvoorspelling over het hoofd te hebben gezien: windkracht 4 á 5 (volgens de app Windfinder) en echt pontificaal tegen. Alsof we in het open Duits Kampioenschap Tegenwindfietsen terecht zijn gekomen, onder ideale omstandigheden. Niet te doen. Koude wind om je oren en ook al reden we pal achter elkaar aan, ik hoef er niet bij te zeggen in welke volgorde, we konden elkaar niet eens verstaan. Stampen, urenlang over ellenlange betonplaten en weggetjes waar ze het grind voor de zwarte asfaltweg al gestort hebben maar het teer en walsen zijn vergeten. We moesten nog zeker 60 kilometer.

Na een enorme hoosbui, waar we in allerijl onze regenpakken aansjorden, vonden we een dorpje waar alles dicht was. Best uniek voor een zaterdag om 14 uur. Alle bakkers, ijswinkels en restaurants waren gesloten. Bizar. Alleen de benzinepomp was open dus dan maar een grote Snickers naar binnen werken. Er lagen zelfs geen lauwe saucijzenbroodjes in een vitrine weg te kwijnen. En toen bleken we plots ruim over de helft. Konden we gaan aftellen. Vlak voor Bad Zwischenahn, waar onze auto geduldig stond te wachten, kwam er weer groen. En dus beschutting. De alcohol was er wel uit gefietst en bij een prachtig Romantik Hotel aan het meer van Bad Zwischenahn zijn we uitgebreid gaan lunchen. Lekker in onze fietskleding met schoenhoezen en al.

Tot slot

En toen waren we bij de auto. Vorige week vrijdag een hele dag met 4 verschillende IC’s door het landschap gevlogen, en nu helemaal per fiets terug. Wat geeft dat een kick en wat is dit een heerlijke vakantie geweest. Fietsvakanties bestaan uit afzien en overwinnen. Doorgaan als het niet meer gaat. Wind, regen, tegenslagen en meevallers. Je lijf voelen en genieten van de natuur. We hebben allebei een enorm gezonde kleur gekregen en ook al is ons lijf moe, we voelen ons beregezond. En uitgerust. Terug in de Jordaan gaat dat wennen worden. Weer hele dagen binnen aan het werk. Terwijl buiten zijn je zo goed doet. Maar we denken alweer aan de volgende tripjes. Ooit samen naar Rome? Of een korte break waarin we de RurUfer-Radweg gaan doen? En Jean-Paul wil graag ook de Donauroute fietsen die ik in 2011 met mijn kinderen heb gedaan. Of in de zomer met de tent weekendjes weg op de fiets in Nederland. Dus volop plannen.

Een volgende fietsvakantie doen we met een minder strakke planning. Bij Clemens Sweerman draaide lange fietstochten om de situaties onderweg, de onverwachte ontmoetingen en improvisaties. Zijn uitspraak: “Een vaste planning geeft alleen maar onnodige druk met inlevering van veel plezier” klopt. Hij had natuurlijk geen 4 pubers thuis maar toch. Meer tijd inbouwen geeft nog meer verdieping. Nu zoefden we langs alle prachtige plekken, musea en zelfs: “Hé Deb, daar stapt een Viking uit een auto”, ik kijk om, mijn best doend om takken en kuilen te omzeilen en kijk snel weer voor me. En door. We hebben nauwelijks de tijd gehad om de historische plekjes die Clemens uitgebreid beschrijft in zijn routeboekje te bewonderen. Dat gaan we een volgende keer anders doen.

Onze tip aan iedereen is om de Jutlandroute van Nederland naar Denemarken te fietsen en niet in de omgekeerde volgorde zoals wij hebben gedaan. De natuur wordt dan steeds indrukwekkender want de route in Denemarken is gewoon mooier dan in Duitsland. En dan in de zomermaanden zodat shelters en campings open zijn en het echt fijn is om bij een vuurtje buiten te zitten. En tsja…. die wind….

De cijfertjes

Etappe	Traject	KM	HM
1	Aarhus – Ebeltoft	52	348
2	Ebeltoft – Ry	88	528
3	Ry – Jelling	74	695
4	Jelling – Vojens	90	367
5	Vojens – Lurschau	110	347
6	Lurschau – Hanerau-Hademarschen	67	194
7	Hanerau-Hademarschen – Wollingst	118	333
8	Wollingst- Bad Zwischenahn	81	120
Totaal		680	2.932

Dag 7: Hanerau-Hademarschen – Wollingst, 118 km

De Cruijffiaanse uitspraak ‘elk nadeel heeft zijn voordeel’ gaat niet alleen in het voetbal op, ook bij toerfietsen, zo bleek vandaag. Na een dag vol met regen geniet je met volle teugen van een droge fietsdag. En wat voor een dag! Een strakblauwe hemel met een zon die hard zijn best deed om de natte straten, weilanden en bladeren van de bomen te drogen. Een schitterend begin van de dag om door zo’n landschap te fietsen.

• 

Gastblogger

Zoals aangekondigd in de blog van gisteren is vandaag aan mij de eer om de dagelijkse verrichting vast te leggen. De afgelopen dagen heb ik herhaaldelijk als lijdend of meewerkend voorwerp gefungeerd in de etappeverslagen, nu grijp ik de kans om mijn kijk op deze fietsvakantie te delen. Dat dit meteen de langste etappe van deze vakantie is geworden mag dan geen toeval meer zijn..Terwijl ik dit schrijf moet ik denken aan het schrijversduo wat door het leven gaat als Niki French. Zullen zij ieder hoofdstuk samen redigeren of is het zoals hier, ieder (hoofdstuk) voor zich…

Route-optimalisatie

Zonder gekheid, de afgelegde afstand van vandaag is het resultaat van een aantal factoren, te weten: de weersverwachting, aantal kilometers tot het eindpunt, het resterend aantal dagen en de overnachtingsmogelijkheden. En om met het laatste te beginnnen: in deze regio zijn er op AirBnB en Booking.com er weinig mogelijkheden. Normaliter kijk je 1 á 2 uur voor de geplande aankomsttijd wat de mogelijkheden zijn, boek je het leukste wat je in het aabod aantreft en stem je het restant van de route daar op af. In deze contreien werkt dat niet helemaal gezien het beperkte aanbod, dus is het verstandig om de avond ervoor al enig research te plegen met in achtneming van de overige factoren weer, afstand en tijdsduur. Uitkomst van de research was dat de afstand minimaal 110 km zou worden en nu restte mij nog de ondankbare taak dit op een tactvolle wijze over de bühne te brengen. De landing van deze mededeling was hard, maar de onderbouwing werd geaccepteerd.

Booking boycot

Voordat ik dan echt over de reis verslag doe eerst even dit: dat er zo weinig aanbod te vinden is op Booking.com in deze regio is wel te begrijpen. Booking rekent een behoorlijk hoge commissie en je mag niet onder de prijs van Booking elders publiceren. In deze streek, waar de vraag niet groot is en de gemiddelde kamerprijs laag is, zijn deze 2 kenmerken een reden om niet in Booking gepubliceerd te willen worden (of Booking zet zijn eigen verkenners niet actief in, in deze regio). Hoe dan wel het aanbod ontdekken buiten Booking? Gewoon, inzoomen op Google maps in de dorpjes langs de route en dan zie je vanzelf Gasthofs op poppen, zo zijn wij uiteindelijk op dit Gasthof uitgekomen, Plates Gasthof in Wollingst. Aandoenlijk om te horen hoe zij in deze (Corona-)tijden proberen te overleven. Ik ben blij dat wij daar een beetje steun aan kunnen geven, meteen nog maar een karafje wijn extra besteld.

De route

Dan nu nog een beschrijving van de route van vandaag. Het verschil met de route in Denemarken is dat de wegen hier meer over asfalt gaan en door meer gecultiveerd gebied. Desondanks hebben we vandaag meer wilde herten gezien dan alle dagen daarvoor. Kennelijk kent het dierenrijk net als de mens de trek naar de (grote) stad. Niet omdat het kan, maar omdat het moet.

Vanochtend zijn we begonnen bij de bakker met een lekker broodje, en croissant, een kop koffie en proviand voor onderweg. De eerste uren gingen voorspoedig, uitgezonderd de organisatorische telefoontjes en WhatsApp’s van Deb om vriend van dochterlief met de juiste rugzak op het vliegtuig naar zijn geliefde in Ebeltoft te krijgen.

Rond het middaguur, na een mooi kronkelend dijkweggetje langs de rivier de Stör, kwamen we aan in het prachtige dorpje Borsfleth. Het dorpscafé nodigde uit voor een kop koffie, al was bij binnenkomst het aanschouwen van de dorpsoudsten aan het bier de verleiding groot om daarbij aan te sluiten, maar gezien de nog te overbruggen afstand hebben we dat toch weten te weerstaan. Overigens hadden al deze ‘dorpsoudsten’ geen mondkapjes op en zaten ze binnen 1,5 meter van elkaar. Maar misschien waren ze allemaal familie van elkaar, een soort Volendam aan de Elbe.

Na de pont over de Elbe weer flink doortrappen, even op de rem om bij de boer langs de weg verse eieren te kopen en daarmee een nieuwe episode van onze fietsvakantie in te luiden. Het was al bekend dat onze uitrusting tot nu toe meer diende voor ballast om mijn snelheid te temperen dan de feitelijke functie. Met uitzondering van de tent is dat bij onze lunch rechtgezet, we hebben onze Helinox stoeltjes uitgeklapt, de Primus gasbrander en steelpan in bedrijf gezet en heerlijk eitjes gebakken,

• 

• 

Na de lunch met hernieuwde energie het laatste stuk afgelegd. Wederom een mooi kronkelpad naar Osten en slingerende (fiets)paden naar de eindbestemming. Aldaar genietend van een welverdiend Grosses Bier!

• 

Dag 5: Lurschau – Hanerau-Hademarschen, 67 km

Vandaag 19 jaar geleden was het een stralende dag. Ik wist bij het wakker worden dat mijn baby geboren zou worden die al ruim 42 weken in mijn buik zat. Strak blauw en een volle zon. En koud. Precies zoals ik de dagen het mooist vind.

Vandaag werd ik heel anders wakker. De hemel stortte zich vannacht tussen 2 en 3 uit over Lurschau. Een wolkbreuk die me wakker maakte. Ik luisterde naar het geraas en dacht bij mezelf dat het hotel gewoon zou kunnen wegvagen. Zoals je het ziet bij enorme modderstromen. We zaten in een hotel waarbij je weet dat het niet veel is zodra je je eerste voet over de drempel zet. Alsof we de eerste gasten waren in jaren. Alles is gedateerd, het eten in alle opzichten niet lekker en onder in ons wijnglas zat minstens een eetlepel droesem. De tijd heeft stil gestaan. En als je naar het enorme gebouw keek, met nauwelijks gasten, een tuinman die al 80 jaar de blaadjes veegt voor de deur als bezigheidstherapie, dan vraag je je af hoe zoiets kan aflopen. Zou er ooit een koper komen voor dit hotel? Of zou de familie ooit genoeg geld hebben voor een renovatie? Ik denk het niet. En je hebt oud, charmant. En oud en viezig gedateerd. En dat laatste verkoopt niet.

Terwijl ik me bedacht dat het merendeel van de millimeters hopelijk in deze nacht zou vallen, leek het me ook een mooi afscheid van zo’n oud hotel. Het zou alle nieuwskanalen halen. In een klap weg. Niet hangen en wurgen met te weinig gasten jaar in jaar uit. Het enige is dat wij er dan niet in moeten liggen. Dus een beetje kneep ik hem wel. Calamity Jane hield me dus wakker. In tegenstelling tot Jean-Paul die niets hoorde en heerlijk lag te slapen.

Garmin versus Clemens

We waren mooi vroeg op pad. Om 14u zou de neerslag verdubbelen dus we wilden in de ochtend zoveel mogelijk kilometers maken. Nou, dat is niet gelukt. Man o man wat een geklooi. Laat ik voorop stellen dat Jean-Paul in 98 van de 100 gevallen altijd ‘gelijk’ heeft. Dit doet niets af aan mijn zekerheid dat ik gelijk heb. Het heeft me wel leren incasseren. Dus vanochtend reed ik zoet achter hem aan terwijl ik eigenlijk de weg kwijt raakte in het boekje van Clemens voor op mijn stuur. Maar ja, hij heeft de Garmin. Dus toch maar achter hem aan de afdaling inzetten om onderaan de heuvel erachter te komen dat het doodliep. En dus weer naar boven trappen….. Dit alles duurde zo’n 15 kilometer en kostte ons veel tijd. Pas na de zoveelste omzwerving besloot ik moedig voorop te gaan. En dat ging goed. Een heel stuk later kwam Jean-Paul naast me staan. Ik bespaar jullie de uitleg maar het had te maken met te weinig waypoints, te lang laden, advies om meer waypoints toe te voegen en dat dan niet doen…. Zoiets. Het kwam erop neer dat Clemens RULES.

Tranen

Na 24 kilometer vonden we een leuke bakkerij met taart. Een lekkere Tiramisutorte om Adeline’s verjaardag te vieren. En jeetje, deze eerste 24 kilometer hadden we zonder regen afgelegd. Maar nog voordat we de laatste hap hadden genomen, begon het. Voor het eerst ook de regenbroeken aan. De schoenhoezen dragen we al een paar dagen permanent en de regenjassen hebben we binnen handbereik. Het kwam met bakken uit de lucht. Na de eerste 26 kilometer met regen zat ik er wel doorheen. We wilden graag ergens thee drinken en binnen zitten maar ieder dorp had niets, noppes, nada. Dramatisch. En dan Jean-Paul, niet stuk te krijgen: “Ik kan nog wel 40 kilometer door zo”…. Maar man het waren niet een paar druppels. Het was vreselijk. Ondanks de hoezen hadden we zeiknatte sokken. En als ik mijn mond dichtdeed tijdens het fietsen, dan kwam er een stroom lucht mijn regenjas in die over mijn hele rug blies en me liet voelen dat die zeiknat was. Dus ik fietste, achterop en geen kip te zien in de wijde omtrek, met mijn mond hangend op half 7 achter mijn lief aan. Het moet er dramatisch hebben uitgezien. Uiteindelijk zijn we samen de fietsenstalling ingedoken van een school in Breiholz. Een broodje etend en zoekend op onze IPhone voor een overnachtingsplek voor die avond. Dat was nog helemaal niet makkelijk. Maar we vonden een hotel op zo’n 15 kilometer afstand. Eenmaal weer op de fiets voelde beter dan de overdekte fietsenstalling, want van stilzitten word je niet warmer. Eenmaal weer warmgetrapt was er ook tijd en gelegenheid voor een sanitaire stop. Gezien de afwezigheid van koffietentjes aangewezen op de natuur, maar in de regen op je hurken gaan zitten is ook geen pretje tenzij zich langs de route een shelter aandient. Normaal is deze bedoeld om te schuilen, wat te eten en, afhankelijk van het type, te slapen. Nood breekt wetten, we hebben een functie aan de shelter toegevoegd.

• 

• 

Schnitzelbuffet

Na het boeken van het hotel vlogen de kilometers toch voorbij. Een prachtig stuk langs het kanaal en daarna langs weilanden waar we 2 keer herten over de afrastering van weilanden zagen springen. Prachtig! Het was fijn om na het afkoelen in de fietsenstalling weer warm te worden tijdens het fietsen, met een doel in het vooruitzicht. We kwamen in een warme kamer, legden alle natte spullen over 3 verwarmingen en na een warme douche viel ik meteen in slaap. Jean-Paul zocht vast een onderkomen uit voor morgen waar we slechts 115 kilometer voor hoeven te fietsen. Maar hé, morgen is het zo goed als droog. Dat we zaterdagavond bij de auto zijn in Bad Zwischenahn is inmiddels wel zeker. Morgen heb ik een gastblogger geregeld. Ik doe immers als voormalig student aan de Academie voor Journalistiek in een ver ver verleden nog wel aan hoor- en wederhoor. Dus Jean-Paul: ’lief, de pen is voor jou’.

Dag 5: Vojens – Lurschau, 109 km

Wat een lekkere dag. Een paar pittige buien maar die konden onze pret echter niet drukken. Na een waanzinnige nachtrust in die heerlijke B&B gingen we mooi op tijd op weg. De pauzes houden we beknopt. In een bushokje hebben we de eerste stop gehad. Het regende pittig en in het hokje konden we zitten. Van de fietsvakanties met mijn ouders heb ik geleerd altijd een pakje roomboter in de tas te hebben en dat, samen met een lekker soort Deens suikerbrood, was verrukkelijk. Een thermosfles met Abendbrot tee erbij en de zon scheen in dat bushokje.

Grenzen verleggen

We hadden net geluncht in Padburg en al 68 km probleemloos in de benen zitten. Zoals iedere dag vraagt mijn lief: ‘Wat denk je, wil je nog 20, 30 of 40 kilometer?’ De afstand die hij inzet, is al naar gelang zijn eigen ambitie voor die dag. Vandaag zette hij direct in op 40 kilometer. Eigenlijk is mijn antwoord vrijwel altijd ’nee, laten we het rond de 80 houden’, maar vandaag ging het lekker en voelden mijn benen nog prima. Dus ik antwoordde tot zijn grote verrassing ‘Ja, ik denk dat 40 kilometer nog wel gaat’. Voor de oplettende lezer: hieruit kun je niet opmaken dat ik de broek aan heb thuis maar hij heeft gewoon geen zin om me te duwen op het eind. En ik vind het über lief dat hij het me vraagt en met me overlegt.

Ik schrok zelf van mijn antwoord maar had in mijn achterhoofd ook de weersvoorspelling voor morgen waarop de millimeters regen inmiddels opgelopen zijn tot 20. Echt veel. Dus hoe meer we vandaag doen, hoe meer ruimte we inbouwen om morgen eerder te stoppen. Zijn gezicht klaarde helemaal op. Het was bijna aandoenlijk. Eeuwig verziekt qua kilometers die hij met de Grinta-mannen aflegt als zij een fietsuitje organiseren naar Italië (Mortirolo en de Gavia op 1 dag en de Stelvio gewoon lekker 2 keer achter elkaar). Ook de Pyreneeën hebben ze aangedaan (Tourmalet ook 2 keer op 1 dag) en de Vogezen. Kortom, 110 kilometer met een onnodige tent achterop, komt iets dichter in de buurt van de uitputting die hij gewend is te voelen op een fietsvakantie. En misschien is het omdat mijn benen sterker worden op dag 5, maar het ging prima. Tot het eind.

Over de grens

Vandaag zijn we bij Padborg de grens overgestoken. Ongeveer iedere auto werd uitgebreid gecontroleerd maar het fietspad loopt áchter het douanehokje langs. En zoals ik eerder al schreef, zijn er weinig Jutlandroute fietsers in oktober. Laat staan fietsers die de route tegen de wind in afleggen. Dus even aanzetten en floep: we stonden in het corona strenge Duitsland. En dat was toch een verschil. Hoe vriendelijk de Denen ons tegemoet komen, zo kort en sjaggie waren een hoop Duitsers. Het was echt opvallend het verschil. Een automobiliste werd pislink op Jean-Paul en terwijl ik daarna lieflijk glimlachte om zijn manoeuvre goed te maken, kon er geen glimlach vanaf.

Afscheid van Denemarken

Het blijft vreemd om terug naar huis te fietsen en Adeline achter te laten. Hoe leuk ze het ook heeft daar. ’t Is iets onnatuurlijks. Morgen is ze jarig dus dit wordt de eerste keer in 19 jaar dat ik haar geen taart en cadeautjes op bed breng. Maar gelukkig weet zij haar feestjes tegenwoordig goed zelf te organiseren. Morgenavond gaat ze met haar vrienden van EFC uit eten waarna dit weekend haar vader met zijn vriendin en het vriendje van Adeline haar komen opzoeken om alsnog haar verjaardag te vieren.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Morgen hopelijk tenminste 60 kilometer als het even gaat. Pas als we het echt zat zijn, stappen we af. Tot slot nog de dagelijkse relive link, dit keer in één keer. Wat hierbij opvalt, is dat mijn man de helletocht van vrijdagavond (mijn dag 1) niet meetelt. Dus zie hier dag 4 en dus eigenlijk dag 5 ?:

Dag 4: Jelling – Vojens, 90 km

Om 6 uur in de ochtend zijn we klaarwakker. Buiten is alles nat en miezert het lekker door. We lezen een beetje, ruimen de boel op, zetten koffie in de Rubytec (echt waanzinnig lekker) en eten een bak yoghurt met super veel verse vruchten. Al met al stappen we pas om kwart voor 10 op de fiets. We besluiten gezien de weersverwachting onze schoenhoezen meteen aan te doen. En wat een verademing: ondanks een hoop millimeters vandaag heb ik gewoon de hele dag warme voeten gehad.

De wind is best pittig. Soms half van opzij, meestal tegen. Windkracht 4 met stoten 5. Echt een treintje maken, doen we niet of nauwelijks. Ik vind het gedoe om in zijn wiel te gaan hangen. Putjes of takken zie ik niet aankomen en van Ebeltoft terug richting Aarhus klapte ik een stoep af omdat ik onvoldoende zicht had. Dan doe ik het liever zelf. Scheelt een sneer naar een volstrekt onschuldige echtgenoot. Heel af en toe vraag ik het hem en kom ik eventjes bij in de luwte.

Wilde dieren

Wat een prachtige landschappen weer vandaag. Van open akkers met gigantische roofvogels, weilanden met paarden die met ons mee rennen en koeien die allemaal opstaan als we aan komen fietsen. Wat een waanzinnige natuur. In het bos hoor ik zwijnen ritselen en knorren als we voorbij komen. Deze noemen we al jaren Fred, vernoemd naar een wildzwijn die wij ooit bij een vakantiehuis in Italië hadden scharrelen. De velden met kerstbomen blijven fascineren. We maken inmiddels onderscheid in de groepen kerstbomen. Je hebt de oude velden: leeggerukte akkers met zo hier en daar een zielig overblijfsel. Dan heb je de nieuwe aanwas, ieniemienie boompjes voor Kerstmis 2022 en verder. Je hebt de ‘bijna klaar’ velden. Allemaal met kleurige labels. Die bomen zie ik zeker terug op het Westerdok in Amsterdam begin december. Tot slot zijn er de vergeten velden. Die zijn zo prachtig: kerstbomen groot en klein, allemaal soorten op een perceeltje. Zonder labels in de top. We noemen ze de wilde kerstbomen. Die zie je ook af en toe uitbreken: vanaf zo’n veld loopt een rij, zonder regelmaat in de ruimte ertussen, gewoon uit zo’n veld. Het lijkt alsof ze hier echt alle kerstbomen voor heel Europa kweken. Nu is Denemarken redelijk dunbevolkt dus dit moet wel een export product zijn.

Regen

We hebben behoorlijk wat regen. En aangezien we in al die dagen slechts 1 (!) vakantiefietser zijn tegengekomen, voelen we ons erg stoer. Ook de eigenaar van de B&B waar we vannacht slapen, is verrast door onze komst. Ziet hij niet vaak in oktober. Maar met goede regenjassen, schoenhoezen en fietsbroeken, hebben we het eigenlijk geen moment koud gehad. Blijven we vrolijk. Alleen dat kamperen komt er echt niet van. Je tent opzetten in de regen: het is gewoon niet fijn. En het grootste nadeel is dat het om half 8 in de avond echt donker is. We voelen er allebei niets voor om de hele avond in het donker in die tent te hangen. En veel horeca in de omgeving is er niet. Gezien de Covid situatie in Amsterdam, kun je maar beter met je fiets door Denemarken gaan. Ook de shelters zijn geen feest. Als je een lampje ophangt, komen er beesten op af. Nou ja, ik kan wel tig argumenten opnoemen waarom die tent nog niet heeft gestaan maar eigenlijk is hij tot dusver alleen maar ballast. En da‘s helemaal niet erg. De conditie en lichamelijke vermogens van mij en mijn man liggen zo waanzinnig ver uit elkaar, dat die tent hoe dan ook mee moet. Ik ben echt op na zo’n 80 kilometer. Alhoewel het inmiddels beter gaat nu de hoogtemeters zakken. Het was ondanks de regen een heerlijke dag. Maar hij kan nog eindeloos door. Hoe lang? Ik weet het niet. Ooit bleek tot 175 kilometer.. Ik hing toen voor apegapen achter hem op een toerfietstandem te kijken naar een bidon met daarop de tekst ‘Opgeven is geen optie’. Vijf keer de Alpe d’Huzes met tijd over voor een 6de keer. Alleen zijn lijf gaf het op. Maar dat uithoudingsvermogen van hem ga ik niet meer testen. En een elektrische fiets wil ik de komende 15 jaar niet. Daarvoor geniet ik teveel van het zelf kracht leveren. Kortom voorlopig houden we deze tent er zeker in.

Planning

De komende dagen gaan we in dit tempo lekker door. Donderdag wordt er maar liefst 16 mm regen verwacht. Kijken of ik dan nog zo vrolijk blijf. Maar als we getrakteerd worden op dit soort regenbogen en vergezichten, dan komt het wel goed. Voor nu lekker slapen in de comfortabele B&B. Een ware tip als je rond Vojens een overnachting zoekt!

En de Relive illustratie van Jean-Paul is niet volledig. Dit komt omdat de Jutlandroute in etappes is opgeslagen in zijn Garmin en niet helemaal overeenkomt met de afgelegde route van vandaag.. Wil je de volgende etappe laden, dan kun je niet anders dan opslaan, route openen en opnieuw gaan tellen. Beetje jammer.

Dus een onvolledige versie vandaag:

Dag 3: Ry – Jelling, 74km

Wat een prachtige dag: de zon schijnt. Jean-Paul maalt de bonen voor een waanzinnig lekker kopje koffie. Hij is gevallen voor een Rubytec koffiemolen met filter en rvs beker. Ik kan niet anders zeggen dat het een ware traktatie is iedere ochtend. Na een half uurtje tassen inpakken en reorganiseren, verlaten we de totaal lege camping. Vanuit mijn bed heb ik een bakker in het dorp opgezocht met de toepasselijke naam Le Gåteau. De meest overheerlijke koeken en taartjes verkopen ze. Ik overweeg serieus een weckpot mee te nemen waar 3 soorten chocolademousse in zitten. De flessen wijn uit mijn tas zijn inmiddels op dus ik heb ruimte in de tassen. Maar ik hou me in. Koffie en een pain au chocolat die lekker is maar niet tipt aan die van bakker Noé op de Bloemgracht. We zijn vroeg op pad dus al het meezit halen we de 85 kilometer. Daar ligt een all seasons camping waar we zeker terecht kunnen.

Het hele jaar kerstmis

De omgeving wordt mooier en mooier. Hele velden met kerstbomen doorkruisen we. Nu al versierd met gekleurde labels aan de toppen. De velden lopen schuin omhoog waar de huizen bovenaan de heuvels uitkijken over duizenden kerstbomen, het hele jaar door. Werkelijk prachtig en zo te zien ‘boert’ de kerstbomen handel ook prima.

De klimmetjes vandaag zijn pittig. Ik ben een echte alpha en dus niet best met getallen en procenten. Maar de laatste dagen ploeter ik omhoog en tik dan toch steeds even mijn Garmin wakker uit zijn slaapstand om het percentage te zien. De eerste korte klim was 15%. Om de dag fris mee te beginnen. Mijn Garmin lijkt niet onder de indruk te zijn van mijn snelheid want als ik zwoegend een 9% aan het beklimmen ben, gaat ie standaard op pauze. Onder de 5 km p/u neemt hij me niet meer serieus. Daar heb je een instelling voor hoor ik nu naast me.

Materiaalpech

Zo voorspoedig als de dag begon, zo snel staan we stil midden in de rimboe. De ketting van Jean-Paul breekt in het bos. We gaan als eerste hulp zoeken bij een huis een stuk terug. Helaas hebben ze een enorme schuur met gereedschap maar geen kettingpons. We gaan nog een stukje terug op de route, naar een soort outdoorcentrum waar Jean-Paul even daarvoor de planten water heeft gegeven. Met het idee dat er toch niemand was. Het kantoor blijkt wel degelijk bemand door de toffe Deen Peter die probleemloos in 10 minuten de ketting weer draaiend heeft. Bij de eerste de beste fietswinkel hebben we alsnog de reserveonderdelen gehaald mocht een van onze kettingen breken. Het boekje van de Jutlandroute komt meteen in de eerste paar kilometer goed van pas. Koffie, campings, hotels en fietsenmakers staan keurig aangegeven. Met een uur vertraging vervolgen we onze weg.

Voormalige spoorlijn

We komen vlak voor Them op de Jutlandroute. Wat een prachtige stuk natuurschoon. Clemens Sweerman, die deze route heeft beschreven, overtreft onze verwachtingen. De eerste 20 kilometer gaat over een voormalige spoorlijn. Helaas structureel vals plat omhoog maar dat zorgt dat we na 15 kilometer aan beide zijden diep afgronden hebben met een fenomenaal uitzicht. En natuurlijk komt na het zuur het zoet: we vliegen omlaag. Jean-Paul met de route op de Garmin terwijl ik geniet van het ouderwetse boekje op mijn stuurtas zodat ik tijdens het fietsen de aanwijzingen mee kan lezen. Niet meer een weg naar boven zien lopen maar gewoon: —> klim 1 km. Fijn, dan weet ik waar ik aan toe ben. Met vandaag zo’n 700 hoogtemeters is het op het einde fijn om je daar mentaal een paar kilometer van te voren op voor te bereiden. Ik zie dan wegen voor me met zo’n 10% en als dan blijkt dat het slechts maximaal 6% is, dan valt dat reuze mee.

Jean-Paul leest het boekje met het deel van de route de avond van te voren. Op de fiets kom ik er dan vervolgens achter dat dat voor mij volstrekt overbodig is. Immers mijn lieve fietsende encyclopedie herinnert zich de volgende dag alles nog en ik krijg dan de informatie precies op het moment dat ik daar live fiets. Mijn eigen Clemens als reisgezel. Maar liefst 4 zintuigen slaan mijn ervaringen op: mijn oren die de verhalen van manlief (opgetekend door Clemens Sweerman), mijn neus die de geuren van het bos opsnuift, mijn beenspieren die verzuren en mijn ogen die de prachtige omgeving in zich opnemen. Je begrijpt: dit is making memories op zijn meest effectief.

• 

• 

• 

Jelling: hoofdstad van de Vikingen

Het geplande einddoel van vandaag halen we niet, met name door de materiaalpech, maar anders was het ook een uitdaging geweest, realiseren we ons nu. We zijn beland op een camping in Jelling, de oude Viking-hoofdstad van Denemarken rond 1000 n. Chr. Het restaurant bij de camping is 4 weken geleden in vlammen opgegaan, en voor een oude Viking-hoofdstad is het aanbod aan restaurants op een maandag wel erg schraal: uiteindelijk hebben we een pizza genuttigd in een afhaal-pizzeria annex tankstation….samen met tig fruitvliegjes. Hopelijk morgen een lekkere dag ondanks regenpak en schoenhoezen die we nodig gaan hebben.

De animatie van vandaag is helaas in 2 delen:

En deel 2:

Dag 2: Ebeltoft – Ry, 88 km

Wat voelt het toch onnatuurlijk om je kind achter te laten in een ander land. Ze heeft het enorm naar haar zin hier en ook wij vermaken ons prima thuis maar toch is het afscheid weer lastig. Na wat dikke knuffels stappen we toch op de fiets.

De route is zonder tegenwind en zo nu en dan stukken wind mee veel beter te doen. De bospaden zijn gaaf en de natuur echt prachtig.

• 

• 

• 

• 

• 

In 2,5 uur rijden we naar Aarhus. Op een terras verorberen we een hamburger en besluiten we te gaan kamperen. Er is geen regen voorspelt voor vandaag en morgen, de zon schijnt en we kunnen om 18u bij een camping zijn, schatten we in. Hebben we een uur om de tent op te zetten want dan is het donker. Later in de week is er regen voorspeld en dan is kamperen echt minder fijn. Dus beter nu moedig doen dan dat we voor niets een week lang met die 5 kilo tent rondfietsen.

Einde seizoen

Maar natuurlijk wordt 18u weer 19u. Het venijn zit toch steeds in de staart. Dankzij alle Garmins, fietskaarten, iPhones & Google hebben we eenvoudig een camping uitgezocht. En dus staan we na 88 km voor de receptie van een enorme 4-sterrencamping aan een prachtig meer in Ry. Maar helaas. Enige detail dat we over het hoofd hebben gezien, is dat de camping al gesloten is. De eigenaar stuurt ons naar een hotel in het dorpje beneden maar nog voordat we ons hebben omgedraaid, belt hij terug. Hij heeft kamers en daar mogen we er eentje van gebruiken. Super aardig. Er staan 2 onopgemaakte bedden die we na lang wikken en wegen maar opmaken met onze matjes.

We hebben namelijk een waanzinnig donsbed om op te slapen. Onze lichtgewicht matjes zijn overtrokken met een donzen tijk. Daaroverheen ligt een quilt van dons die ons tot 0 graden warm houdt. Deze knoop je vast aan het donzen tijk. Daarin een 2-persoons zijden lakenzak en allemachtig…. wat slaapt dat lekker.

Morgen komen we op de officiële Jutlandroute. Kijken of het ons eindelijk lukt ver voor donker ergens aan te komen.

De dag van vandaag in vogelvlucht:

Dag 1: Amsterdam – Ebeltoft: 52 km

Na weken van voorbereiding, eindigt de donderdag in de Jordaan pas om 2u ‘s nachts. Een laatste glaasje wijn, uitkijkend over de fietstassen die klaar staan in de hal, zal me de volgende dag nog lang achtervolgen. Want na 3 uurtjes slaap staan we om 5.10u naast ons bed zodat we om 6 uur in de auto zitten. We hebben er zin in. Eigenlijk zouden we vannacht in Bad Zwischenahn slapen en in alle rust na een goed ontbijt de trein pakken richting Bremen. Zoals het hele jaar, strooit het virus ook nu roet in het eten. Alleen door Duitsland reizen mag zonder dure commerciële Corona test. En dus kiezen we voor een lange dag. En lang is ie….

Jan is een held

Via Fiets Mee heb ik de kaartjes geboekt. Een mailtje naar Jan met wanneer en waar we heen wilden, resulteerde in een mooi routeplan met daarbij alle wetenswaardigheden over reizen door Duitsland in Coronatijden, gereserveerde fietsplaatsen in de treinen en royale overstaptijden in Bremen, Hamburg en Kolding. Wat een service. En de betaallink in de mail is zo fijn. Zijn boekingskosten zijn het echt dubbel en dwars waard

Reizen met bepakte fietsen per trein hebben we eerder gedaan en is uitermate stressvol. Maar we komen er nu achter dat 4 kinderen, 14 fietstassen en een hondenkar met bijpassende inhoud daar toch echt een grote rol in speelden. Wat een waanzinnig relaxte dag. Met slechts 2 fietsen waar de tassen aan kunnen blijven, een gratis parkeerplaats voor het station en een treinwagon die gewoon een half uur met open deuren op ons wacht. Ik bedenk me een paar keer dat ik nog nooit zo relaxed met de trein ben gegaan. Met fiets en al. Dit ontspannen gevoel was echter tijdelijk. In Kolding was de overstaptijd maar liefst 50 minuten. Toen ik van de wc terugkwam bij de fiets, meldde Jean-Paul bloedserieus: ‘Ik heb een leuke route uitgestippeld om de tijd te overbruggen. Hij is echt niet te stoppen.

.

Laatste loodjes

Naarmate we richting Denemarken zoefen met de trein vanuit Hamburg, begint het te dagen dat al deze uren trein, per fiets terug afgelegd gaan worden. We hebben ons allebei al gerealiseerd waarom de Jutlandroute van Emmen naar Denemarken loopt en niet andersom, zoals wij hem gaan fietsen. ‘Het is de wind mijn lieve kind’….. En daar komen we al snel achter. Totaal onuitgerust maar met een ongeduldig moederhart dat sneller begint te kloppen doordat ik na 6 weken mijn dochter weer ga zien, stap ik om 18.30u zingend op de fiets. Jantje lacht, jantje huilt. Bijna dan. Eindelijk fietsen en wat is Denemarken mooi groen. Na een uur wordt het donker en een kwartier later zien we, behalve onze lichten, bijna niets meer. Last minute nog 2 veiligheidsvestjes in onze fietstassen gepropt. Wat een zegen!!!! Jean-Paul wijst naar de overkant van de gigantische zee waar we langs fietsen. Allemaal kleine lichtjes kan ik zien. ‘Daar ligt Ebeltoft schat’….. Met mijn ogen volg ik van daar de kust en zie die verdwijnen in verre grijze bergen voor me. Allemachtig. Daar moeten we eerst heen? Ebeltoft ligt er bij als een soort Fata Morgana. Een stad in de verte die, hoe hard je ook trapt, niet dichterbij lijkt te komen. Al snel draait de route zich en hebben we zeewind tegen, kracht 5.

Grenzen

Eigenlijk ga ik op deze ene avond, na een dag relaxed reizen en 3 uur slaap, over iedere grens heen. Maar we gaan door. Adeline wacht op ons met een heerlijk bord zalm pasta en de zak wijn in mijn tas lijkt dan nog aantrekkelijk. De laatste klimmetjes zijn heftig en doen pijn. Maar ik ruik mijn kind. Ik heb me hier zo op verheugd. Dus dan eindelijk, na 3 uur zwoegen en 52 kilometer later ploffen we neer in een klein huisje in het bos. Zalig! Maar ik ben zo diep gegaan, dat zelfs de wijn niet meer lekker is.

Rustdag

De zaterdag is een super knusse dag. Houtkachel aan lekker op de bank. Na een middagdutje lees ik mijn boek in een klap bijna uit waarna we met z’n 3-en lekker gaan eten in Ebeltoft. Het naderende afscheid van Adeline komt alweer dichterbij. En dan niet voor 6 weken maar tot kerstmis. Hopelijk. Corona doet wat ie wil en de maatregelen worden overal verscherpt. Het is te hopen dat Adeline de campus af mag met kerstmis.

Zondag om 12u stappen we op de fiets. Dit keer zonder doel. We gaan kijken wat de benen aankunnen. De windkracht 5 is gereduceerd tot een 3. En dit keer in de rug. Het zal de klimmetjes niet minder maken maar de zon en de wind gaan me goed doen. Hoop ik….

Via Relive kun je in vogelvlucht de tocht zien. Die 107 km p/u mocht hij willen…. gingen we maar zo hard….