Berichten

Geplaatst op

It’s raining…. It’s pouring….

Dag 16: Arnhem – Lage Vuursche, 69 km

Wakker worden in de heerlijke B&B is super. Het komt met bakken uit de lucht maar vanaf 11u gaat het droog zijn en dat is dus ook onze geplande tijd vertrektijd. Bakje yoghurt, lekker douchen en nog even naar het aangrenzende bos waar de honden kunnen raggen. Met een lichte motregen stappen we op de fiets. Op naar Lage Vuursche om als een prinses te gaan slapen in Boutique Hotel De Kastanjehof. Dit einddoel stemt me mega vrolijk, de regen en de weg ernaartoe minder …..

Schuilen in Wageningen

De regen is tot Wageningen te overzien maar dan komt er een enorm front nattigheid langs waardoor we verregend plaatsnemen op een overdekt terras onder een heater om te schuilen voor het noodweer. Het ‘Twaalfuurtje’ welke we bestellen als lunch, had in ons geval ook Twee-uurtje kunnen heten want zo lang hebben we daar gezeten.

Bos, bomen en rust

Op de fiets is het bij mij van binnen wat onrustig. Klaagde ik tijdens de regen van Lochem naar Velp over de ‘Landelijke fietsroutes’ door geulen, zandpaden en met omwegen waardoor we langer nat regenden, nu heeft mijn allerliefste lief de route aangepast zodat we niet teveel door de bagger ploeteren. Dat is fijn en lief maar nu zit ik me wat op te vreten over de enorm drukke weg waarlangs we fietsen. Een N-weg die van Rhenen ongeveer naar Amerongen loopt. Ik neem het hem zeker niet kwalijk want het is of het een of het ander. Veel regen en vrachtwagens die voorbij denderen, het geeft onrust en spanning wat uiteraard door de honden ook wordt overgenomen. De soms ineens heftige regen maakt het er niet fijner op. Gelukkig is er af en toe een verlaten benzinestation waar we kunnen schuilen. Vanaf Amerongen gaan we de bossen weer in en direct komen we alle 4 weer tot rust. Het klaart op, zowel in de lucht als in mijn hoofd. Het is prachtig vanaf daar tot Lage Vuursche. Ook een memory lane voor me omdat ik daar met mijn lieve vriendin Judith de Oudste Wandelroute van Nederland heb gewandeld. Deze loopt van Amsterdam naar Arnhem en we hebben nog slechts 2 etappes te gaan.

Honden meer dan welkom

We komen in Lage Vuursche aan en krijgen spontaan een upgrade van de kamer. Prachtig hotel met IJwitjes van de tap. Ik wil hier blijven. We barricaden het enorme wit opgemaakte bed als we ons naar de bar begeven. Ik probeer de barman, die ons ook incheckte, gerust te stellen door te zeggen dat ik het bed heb bedolven onder tassen en kussens om ervoor te zorgen dat die twee swiffers er niet opspringen. Hij stelt me direct gerust door te zeggen dat alles in de was weer helemaal schoon zal worden. We krijgen zelfs een hondenmand mee waar de mannen naar kijken maar die niet opweegt tegen de overduidelijke route die ze over ons bed hebben aangelegd, tussen de obstakels door. Gelukkig zijn ze droog en ‘uitgewaaid’ dus de schade valt mee.

Het eten is heerlijk en de wijn goed. Wat een zalige afsluiting van de vakantie. Morgen nog een dag fietsen. We ruiken huis al en hebben zin in Jisp. En tegelijkertijd mijmeren we ook wat nostalgisch over hoe snel dit avontuur alweer voorbij gaat. Want een avontuur met z’n 4-en was het. We vallen als een blok in slaap na een laatste uitlaatronde.

In de ochtend worden we wakker met twee apen op bed. Het leert maar weer dat de tent met twee slaapcompartimenten een enorm goed idee was. En ik kon het niet laten het toch maar even vast te leggen…..

Geplaatst op

Fietsen door regen en verleden op weg naar de DA

Dag 15: Barchem – Arnhem, 51 km

In de boskamer heerlijk geslapen en een prima ontbijt zorgde voor de energie om onszelf van top tot teen in te pakken. Want het regent en dat blijft wel even zo. Ik dacht dat mijn schoenhoezen en een regenjas voldoende was in combinatie met mijn triatlonpakje. Daar kun je immers mee zwemmen én fietsen. Dus mijn regenbroek bleef in mijn tassen. Wat een spijt had ik daarvan aan het einde van de dag. Zo koud.

De teen van Ole

Al een paar dagen zit Ole enorm veel te likken aan zijn teen van een achterpoot. Behalve dat ik zie dat het dikker is, kan ik de oorzaak, hopelijk geen grasaar, niet vinden. Even gebeld met de DA in Vorden op maandag, wil ze hem toch graag zien maar is er geen plekje meer voor de dinsdagochtend. Wel dinsdagmiddag in Velp en laten we nu net een B&B in Arnhem geboekt hebben voor die avond. Velp ligt op de route dus als we maar zorgen dat we daar om 14u zijn. Ole is er niet minder vrolijk onder gelukkig.

Door de zeikende regen….

Zutphen

Door de bossen en plassen slingeren we richting de pont bij Bronkhorst. Nog steeds een en al sentiment bij mij. Ik voel me meer Zutphens (van mijn 7de tot mijn 13de) dan Brabants (van 13 tot 20 en met studeren erbij tot 24). En als ik het afzet tegen van hoe lang ik ergens woon, ben ik inmiddels met 12 jaar een Amsterdammer geworden terwijl ik me geen Amsterdammer voel. Maar hier in Zutphen en omgeving liggen zoveel mooie, verdrietige en belangrijke jeugdherinneringen. Ik was gelukkig in die stad. Liep er als een Pietje Bell op blote voeten in de zomer rond, kende alle politieagenten, bakkertjes, verstopplekken voor buskruit en heb zelfs ooit een afspraak met de burgemeester van Zutphen gehad om het met hem te hebben over een veld om honden te trainen. Toen al hadden we 3 grote honden thuis (Leonbergers). Dus terwijl de regen non stop op ons neerkletterde, fietste ik al mijmerend door de landschappen.

Ergens hebben we nog een foto van mij op dezelfde pont van Bronkhorst naar Brummen toen we met Saartje en onze 4 kinderen van de Duitse grens bij Hengelo naar Amsterdam fietsten. Op die foto had ik ook mijn mond vol met lunch. Nu met een stuk walnoten-appeltaart. JP wilde die foto graag opnieuw maken, 10 jaar later. Ik hou het er maar op dat door mijn volle mond en de capuchon ik nu 10 jaar later een dik trommetje lijk. Na deze heerlijke taartenvakantie maandag vol aan de bak met de Foodsisters…..

Velp

Keurig op tijd, 20 minuten te vroeg, zijn we in Velp. Twee verzopen honden en mensen. Ole en Knud zijn zo blij dat ze met regenjassen en al even lekker gaan stoeien met elkaar. We mogen vast wachten in spreekkamer 1 waar ze de ruimte hebben om te klooien en achter elkaar aan te rennen. Ole blijkt een ontsteking (bacterieel) aan zijn teen te hebben dus met een prachtig schoentje en een antibiotica kuur vertrekken we weer. We vinden een leuk eethuisje waar we een heerlijke tosti eten en stappen op voor het laatste stukje naar B&B Osso.

Genieten van de wedstrijd
Uitzicht op het kippenhok
Een ware speelfilm

Een waanzinnig leuke B&B met een fijne sfeer, een prachtige slaapkamer en keukentje. We kijken alsnog lekker op bed naar Nederland – Roemenië met chips en een lekker IJwitje. De B&B ligt in een prachtige wijk in Arnhem waar je nadat je 2x rechtsaf slaat, meteen in een bos staat. Honden hebben heerlijk gewandeld en ik zowaar gekookt, een lekkere campingpasta die we vorige week wilden eten en waarvoor we alleen verse rucola en parmezaanse kaas hoefden te halen. We hebben vooral heel veel inspiratie opgedaan over de indeling van het nieuwe Jisp. Dit huisje was 3.50m bij 10m maar mistte de 2de slaapkamer. Jisp mag maximaal 43 m2 zijn dus we gaan thuis tekeningen maken. Ik heb volop foto’s gemaakt.

We slapen als roosjes.

Geplaatst op

Het is maandag: wij zijn klaar voor oranje

Dag 14: Legden (DE) – Barchem (NL): 76 km

Ondanks de gemiddelde leeftijd in het hotel, waren we als een van de laatste in de ontbijtzaal. Het ging bijzonder soepel: tassen vullen, alle apparatuur verzamelen, afrekenen en weg waren we. Op naar Nederland. Het weer zag er oké uit maar de regenkleding hielden we binnen handbereik. Alles was weer opgeladen. Mensen die mij kennen weten dat dat niet mijn verdienste is maar die van Jean-Paul. En we laden wat op….. telefoons, batterij van de Bullit, de garmin van JP en de blondjes navigatie van Deb genaamd Beeline, de powerbanks, de twee trackers van de honden en de gehoorapparaten van JP. Dit staat niet in volgorde van belangrijkheid maar vraagt wel wat organisatie. En dan hebben we ook nog de zonnepanelen die de laatste dagen weinig toegevoegde waarde hebben met het takkeweer dat we over ons heen kregen.

De hemel huilde

We trapten lekker door want vanavond, maandag, om 6u speelde Nederland tegen Roemenië. In het dorpje Vreden vonden we een lekkere bakker, we waren gelukkig nog in Duitsland, en deden we ons tegoed aan lekkere broodjes, een half stukje aarbeientaart en veel pepermuntthee. Na een paar happen kwam de regen echt als bakken uit de lucht. Het leek op de stortbui van zaterdag jl. toen bij het EK de wedstrijd Duitsland – Denemarken even werd stilgelegd. Dit keer zaten we onder de luifel van de bakker waar de man des huizes met een bezemsteel iedere paar minuten de waterpartijen van het tentdoek duwde, tot groot plezier van Knud die bij iedere hoos van de tent probeerde hem op te vangen. Jammer voor hem is dat niet gelukt. Om een indruk te geven van de bakkers waar we het over hebben….

Nadat de regen voorbij trok, stapten we weer op de fiets en gingen we Vreden door waar de Berkel doorheen stroomt. Voor mij begon toen eigenlijk al mijn Memory Lane…. Uren vroeger in rubberbootjes op de Berkel doorgebracht die achter de stadsmuur van ons huis in Zutphen stroomde. Maar ook bij Groenlo over de grens Nederland weer in en eigenlijk direct herkenning in de landbouw, de bouw van de boerderijen en huizen in de Achterhoek / Twente.

Bij de vorige wedstrijd van NL op het EK hadden we amper aandacht voor de eerste helft vanwege de tent die opgezet moest worden. Vanavond hadden we een mooie overnachting in Barchem, een voor mij vertrouwde omgeving in de tijd dat ik in Zutphen woonde met mam en Patrice. We hadden een boskamer geboekt waar eigenlijk maar één hond mocht slapen. We moesten er dus eentje naar binnen smokkelen. JP werd al wat kribbig toen de klok richting de aftrap ging maar uiteindelijk zaten we net op tijd klaar bij de televisie toen bleek dat Nederland niet maandag maar dinsdag speelde….. Gelukkig hadden we niet onze oranje petjes opgezet. Maar het geeft wel aan hoe we heerlijk los zijn van alles…

Na een lekker etentje ben ik gaan liggen en was ik weg. Wij gaan normaal ALTIJD tegelijkertijd slapen maar het lukt me niet om wakker te blijven. Al lezend knikkebol ik…. Wel weer erg lekker geslapen.

Geplaatst op

Dag campings, hallo hotels!

Dag 13: Rheine – Legden, 75,3km

De tweede achtereenvolgende dag ontbijten met lekkere bruine broodjes met wat Philadelphia, zalm en roerei. Ik kan er wel aan wennen eigenlijk. De ochtend regent het maar vanaf 12u is het droog. We moeten best een stuk naar Hotel Hermannshöhe dus is 12u vertrekken wel laat. We middelen om 11u. Allemaal in de regenjassen gehesen, ook de honden al haat ik hondenkleding.

Dus om 11u rijden we goed ingepakt Rheine uit. Na een paar bochten komen we op een fahradweg die uiteindelijk ongeveer 16 km lang blijkt te zijn. We vliegen over het asfalt en er valt sinds we op pad zijn echt geen druppel regen. Dus we hebben onszelf uitgepakt en dat pakt goed uit: het is de rest van de dag droog.

De route is weer prachtig. Pas na 35km lunchen we met een lekkere omelet met groenten. Wederom bij zo’n overheerlijke Duitse bakker. Het begint een fijne routine te worden ons bij zo’n bakker te vergrijpen aan de meest heerlijke broodjes en dan twee stukken taart mee te nemen die we bij de volgende stop, zo rond de 60km, opeten. Die stop was bij een kerkje waar we twee kaarsjes hebben aangestoken. Eentje namens Adeline en eentje van ons voor een buurvrouw in Jisp die onlangs is overleden.

Bejaardensoos

We trappen lekker door na de kaarsen en de taart en komen via een weg waar we zeker niet mogen fietsen, heelhuids aan bij Landhotel Hermannshöhe, een ouderwets groot hotel waar zowel bussen bejaarden verblijven als bussen Indisch personeel. Zijn er in hotel Van der Werff veel Spaanse personeelsleden omdat 1 Spaanse ober enthousiast was over het werk op Schier in het oude gezellige Van der Werff, hier is er eentje uit Indonesië wel heel enthousiast geweest over het serveren van Schnitzels. Er is nauwelijks meer een Duits personeelslid te vinden behalve dan de dames in de bediening bij het ontbijt. Die zou je per ongeluk kunnen aanzien als gast met als verschil dat ze vergeten zijn om met pensioen te gaan.

We eten, jawel een schnitzel, JP met citroen en ik met een spiegelei. Bij het toetje dat we bestellen, JP een vanillecrème met chocolade en ik aardbeien met vanillecreme gaat er iets mis. Mijnheer komt terug en zegt dat de keuken al heeft opgeruimd. Dus of ik ook aardbeien lekker vind. Ik zeg jazeker maar niet met die aarbeienjus eroverheen en het liefst dan met of slagroom of vanille-ijs. Tis allemaal blijkbaar heel ingewikkeld want het slagroomapparaat is ook al schoon gemaakt. Oké, dan den bolletje ijs of zo? Ik eindig met een enorme bokaal aardbeien met niet. Maar ze waren wel heel lekker!

Op deze avond besluiten we om deze vakantie niet meer de tent op te zetten. Het weer is te wisselvallig en het comfort van een kamer en eigen badkamertje te fijn. Morgen gooien we de tent vast op de bus naar huis. Scheelt toch 8,5kg tijdens de komende laatste 4 fietsdagen!

Geplaatst op

Bijkomen en de bike laten fixen

Dag 12: Rust- en reparatiedag in Rheine

Eenmaal wakker in het heerlijke hotelbed, hoorde ik al snel het voorstel van JP hier een nachtje langer te blijven. Ik was al gedoucht en bezig met het naderende vertrek door alles weer juist op te bergen in mijn fietstassen maar kon bijzonder snel schakelen. Heerlijk! Ook slapen in een hotel was fijn ook al moest JP midden in de nacht Ole van het bed werken. Die heeft nog best veel Golden Retriever bloed want als ie ligt moet je echt sjorren, trekken en duwen om hem te verplaatsen. Bizar hoe zwaar hij zichzelf kan maken. Op bed is een NO go die ze allebei nog niet helemaal snappen. Na het fantastische ontbijt, zonder de honden, troffen we beide heren dan ook zo aan….. Dit was in de tent met 2 slaapcabines was dit toch eenvoudiger te handhaven… We hebben nog steeds wat te doen en te veranderen in de hiërarchie in huize De Beer Van Schuppen.

“Dit is gewoon een middelvinger….heeft te maken met respect….”

Hondentrainers Jos, Marja en Mandy

De spaak is gerepareerd. Het leek even moeilijk te worden aangezien de fietswinkel wel open was maar de werkplaatsen dicht zijn op zaterdag. Maar het was een piece of cake want de spaak was niet gebroken maar enkel de nippel die op de velg zit en waar de spaak in gaat was kapot. Opgelucht dat we zondag onze weg weer kunnen vervolgen.

Slapen, terrasje, slapen, typen, eten slapen

Ik voelde me zo intens moe. Tevreden met 2 nachten Rheine en dat de fiets oké was. Maar mijn lijf had meer een soort marathon gelopen. Dus twee flinke blokken liggen slapen. En Rheine ontdekt. In de avond heerlijk gegeten in het hotel waar ze ook die heerlijke Rabarberlimonade hadden. Na het avondeten in bed weer direct in slaap gevallen terwijl JP in bed Duitsland – Denemarken keek. Ik was voor Denemarken.

Geplaatst op

Een niet-geplande duathlon

Dag 11: Hase-Natur-Camping – Rheine: 79 km

Vroeg uit de veren, het waanzinnige slaapsysteem inpakken, de honden waren weer helemaal droog na de zwempartij van de dag ervoor en we waren snel klaar voor vertrek want ontbijt hadden we niet. We fietsten terug naar Haselünne en bij een bakker hebben we uitgebreid ontbeten. Een beetje koud want we mochten met Ole en Knud niet naar binnen. Jammer.

Vervolgens gingen we lekker. Het was voelbaar dat de spieren een dag rust hadden gehad en ik merk dat mijn benen krachtiger zijn en het omvallen ook echt voorbij is. Ook de net-niet valmomenten heb ik niet meer. De honden zijn ook zo gewend dat er ook voorin rust is. Sinds de tent niet meer voorin ligt, is de Bullitt sowieso beter te manoeuvreren.

Oude spoorbaan

De route was vandaag echt prachtig. We reden een groot stuk over de Bahnradweg tussen Beesten en Spelle. Lekker doormarcheren dus. Ole had een ieniemienie teek op zijn neus dus na een korte stop voor een nieuwe tekenpen, de oude in geen tas meer te bekennen, hebben we zo’n geweldig exemplaar dat zelfs ik easy dat vieze beest wist te verwijderen. Nooit meer een ander. In datzelfde gehucht realiseerden we ons dat we nog niet geluncht hadden. Op een volkomen verlaten plein met een Irish Pub (om 17.30u op een vrijdagavond?) verslonden we een veel te grote Turkse Pizza met een lekker flesje bier en maakten we ons op voor het laatste korte stukje naar ons hotel in Rheine.

Een gewaarschuwd mens telt niet voor twee

Met een (te) volle buik fietsten we Spelle uit kwamen we op een mooi pad. Ik vond het een goed idee om de fietsten even te parkeren en de honden even goed uit te laten. Calamity Jane als ik ben natuurlijk wel even de fietsen op slot. En daar ging het mis. Na de wandeling alles weer in de bak die nog op de standaard stond (zo’n dubbele] en klaar om te gaan. Omdat de Bullitt zwaar is met honden en bagage, helpt JP me steeds door de fiets een zetje te geven zodat hij van de standaard gaat. Ik hoor het Dr Beyk waar de Bullitt vandaan komt nog uitleggen: let goed op! Altijd eerst van het slot halen anders ram je de spaken eruit. Dan ben je de sjaak met een naafversnelling en een belt. Of samengevat: met een te duur achterwiel. En ja hoor, spaak gebroken. Na even alles bij elkaar te hebben gevloekt meteen pragmatisch denken: gewoon met 1 kapotte spaak doorfietsen? Niet verstandig. Hotel in Rheine annuleren? Dat kon tot 18u en het was 18.05u. Een fietsenmaker in de buurt bellen? Er was er slechts eentje en dat nummer was afgesloten. Dr Beyk om advies vragen? Tsja, die kan niets doen op die afstand. Dus al snel riep ik heel overtuigd: we gaan lopen. En net als dat de honden moeten werken voor hun ontbijt (lees luisteren, wat trainingsoefeningen doen en brokken zoeken in het gras), gaan die ook maar wat meehelpen door om de beurt langs de fiets te lopen. Scheelt al een kleine 25 kg. En terwijl ik op de foto lach als een boer met naderende kiespijn, rekende Google ons voor dat het zo’n 2,5u lopen was. Zou dat met of zonder fiets, bagage en hond zijn?

We checkten uiteindelijk om 20.45u in bij het hotel in Rheine. Man, wat was dat de moeite waard. De wandeling was pittig. Knud liep prachtig mee, alsof hij wist dat het nu menens was. Boze honden bij boerderijen die achter de heg uitvielen, hij liet het gaan. Ik prees hem de hemel in en Ole zat wat jaloers en verbolgen te kijken. Om het achterwiel niet teveel te belasten, hadden we alle achtertassen bij hem erbij gepropt. Echt liggen zat er niet meer in voor dit pubertje. Toen het water bijna op was en we al in de buitenwijken van Rheine kwamen met veel industrie was Knud wel klaar. Tijd voor Ole. Op dat moment liepen we langs een 3,5 km lange weg met een groot stuk met tientallen geparkeerde vrachtauto’s. Met de chauffeurs er nog in. Ze moesten daar om weet ik wat voor reden wachten en ‘leven’. Dus afval op straat. Ole loopt alsof hij altijd zwemflippers draagt: hij gooit zijn poot naar voren. En is razendsnel in iets ‘scoren’. Een zeehondknuffel op de boot naar Schier, een beker na Koningsdag in de Jordaan, een sok of zijn etensbak. Het maakt Ole niet heel veel uit. Dit was dus meteen een uitgelezen kans hem te leren alles wat die vrachtwagenchauffeurs op de stoep hadden gedumpt, te laten liggen. Het kostte wat correcties, maar uiteindelijk keek hij niet meer naar beneden en flapperde netjes door naast de fiets.

Om 20.40u waren we eindelijk in het hotel. Wat een genot. Een prachtige kamer, een restaurant om de hoek waar de keuken tot 22u open was en twee honden die na het eten als een blok in slaap vielen. Alles oké, alleen de fiets zaterdag ergens laten maken. Maar nu: uitrusten!

Geplaatst op

Rustdag: schaduw en shoppen

Dag 10: Hase-Natur-Camping – Meppen – Hase-Natur-Camping, 15 km

Een rustdag in the middle of nowhere en zonder boodschappen. En met maar 1 leesbril. We moesten dus wel het grasveld af. Helemaal prima. Dus rond 10-en met nog een frisse temperatuur en de schaduw van terrassen als plan B in ons achterhoofd, vertrokken we naar een stad verderop, Meppen. Simpele winkels voor simpele dingen: leesbrillen, een nachtpon voor mij, boodschappen, hondenvlees bij nota bene een dieren natuurwinkel, een klein rond spiegeltje voor aan JP’s stuur en boodschappen. Alles gevonden behalve het spiegeltje. Op een terras hebben we de hitte aan ons voorbij laten gaan en waren de honden samen in de zevende schaduwrijke hondenhemel. Ze vonden het heerlijk dat wij maar bleven zitten.

Van een ijsterras door naar een lekkere Bruschetta bij het Historisches Rathaus. Het leven was goed. We waren ineens toeschouwers bij een receptie van een zojuist boven het terras vers gesloten huwelijk van een ambulancemedewerker die trouwde met een prachtige bruid. Ambulance op straat geparkeerd, voor een soort C&A (de oudere lezers hebben dan meteen een beeld van hoe de etalages van invloed waren op de sfeer van deze straatreceptie). Het was bijzonder wat er zich voor onze neus afspeelde. Het is, nu ik dit schrijf, frappant hoe wij kunnen genieten van zo’n weidse groene camping met vogels en uitzicht en verder helemaal niets en tegelijkertijd ook weer easy gedijen met honden en al in een stadscentrum met oude gebouwen en grote terrassen. Voldoen en met in totaal 4 leesbrillen waren we rond 18-en weer terug in het bos bij de tent.

Nog een laatste zwempartij in het meertje waar Ole er vrolijk vandaar ging met de slipper van een nietsvermoedende badende Duitser, zijn we tevreden gaan slapen. Morgen een flinke tocht voor de boeg. Gelukkig wisten we toen nog niet hoe die zou gaan verlopen…

Geplaatst op

Plan geslaagd: op tijd binnen

Dag 9: Werlte – Hase-Natur-Camping (gem onbekend): 60 km

En toen was het eindelijk gelukt. De wekker stond, opruimen en inpakken ging vlot en al om 8.45u fietsten we de camping af. Ik weet dat nog precies, Jean-Paul niet want hij was zijn leesbril verloren op de fiets toen hij pizza’s haalde. Hij hoorde wat vallen maar zag niks dus fietste door…. Als we elkaar nu iets vragen dan is het meestal ‘mag ik je bril even’ of de wedervraag: ‘mag ik m’n bril weer terug’. Bij de opticien in Duitsland hebben ze zeker wel leesbrillen alleen van die kleine rechthoekige. Daar is hij toch te ijdel voor, en te jong. Met zijn argumenten was ik het eens maar met de gevolgen minder….

Direct na het vertrek van de camping, waar zich voor onze ogen nog een heuse Grindr date voltrok in een ienie mienie tentje, fietsten we langs een Duitse Brotstuden of ook wel Landbaecker genoemd. Een voortreffelijk ontbijt later en met een croissant voor onderweg in de fietstas vertrokken en in de relatieve koelte op weg naar de mooiste camping tot dusver.

Haselünne

Om half 1 kwamen we aan in een relatief grote stad: Haselünne waar we onder een enorme parasol ons installeerden met de honden. Die lagen direct plat te slapen. De natuurcamping was nog maar 8 km dus we besloten lekker lang te lunchen. Op dit terras ontdekte ik Rabarberlimonade mit Kohlensäure. Enorme glazen: heerlijk. Dille & Kamille verkoopt de siroop maar eenmaal thuis ga ik ook op zoek naar een biologische variant. Zelf maken van biologische rabarber lijkt me nog beter Na een lange lunch met een grote salade en heel vaak de ene leesbril aan elkaar over gevend, pakten we de viervoeters weer in voor het laatste stuk van hooguit 20 minuten. Ole had er niet meer zoveel zin in vandaag….

Op de navigatie naar de natuurcamping. Niet aan te bevelen want totdat je aankomt, zie je weinig natuur. Beter de groene fietsbordjes volgen die eerst de bestemming aangeven en daarna alleen maar groene peilen. Pas bij een splitsing van routes zie je weer een bordje met je bestemming. Staat die er niet meer bij, dan heb je ergens een bordje gemist hahaha. Hier kwamen we, of laat ik voor mezelf spreken; ik pas de volgende dag achter. Dus langs de grote wegen in de zinderende hitte kwamen we midden in het bos aan bij een verlaten boerderij met meerdere kampeervelden en midden op een heuvel in het bos een sanitairgebouw. Prachtig! Ondanks dat een van de velden Höllander platz heet, kon ik uit de reviews opmaken dat dit een ander publiek aanspreekt dan de Höllanders die ik voor me zie als ik het woord Höllanders gebruik. En inderdaad, waanzinnig mooi en rustig. We stonden op “Die Grosse Wiese” in een hoek met schaduw tot 10u in de ochtend en vanaf 16u. Fantastisch met rondom bos en in de verte een meertje. Achter ons in het bos waren de toiletten.

Ole vind het op- en afbreken van de tent maar een vreemd iets. Hij is iedere keer zo blij en opgelucht als zijn huisje weer verschijnt uit de tassen. Het is echt aandoenlijk hoe hij verknocht raakt aan zijn tent.

Het zo vlot gekochte bikersbroekje om mee naar de wc te gaan in de vroege ochtend, blijkt een drama om aan en uit te trekken…. De les: voortaan altijd even passen….. We besluiten al snel om de warme dag morgen, donderdag, ook hier door te brengen en pas vrijdag, als het flink koeler is, weer op pad te gaan.

We besluiten de dag met een etentje bij een Stubbe verderop in het bos. Voordeel: ze hadden een heerlijke Weiszen maar nadeel er stond enkel varkensvlees op de kaart. Maar met razende honger toch maar gezwicht voor een Schnitzel. Hopelijk de laatste. Bij de tent terug was ook ik mijn leesbril kwijt. Mogelijk verloren op een van de bospaden naar het restaurant? Mijn verspreking ‘Boem pats’ alle brillen weg had vast te maken met de Weiszen tijdens het eten…. Maar JP raakte toch wel dusdanig in paniek dat hij de route nogmaals heen en weer ging afleggen op zoek naar mijn leesbril. Verslagen was hij na 20 minuten weer terug. En terwijl hij teleurgesteld afstapte, zag hij hem ineens naast de Bullitt liggen in het gras. Eind goed, al goed. Morgen tijdens de rustdag gaan we naar Meppen: leesbrillen scoren, een nachtpon die je zo floep aantrekt en vers vlees voor de honden. De afsluiting wordt wat voorspelbaar: waanzinnig diep en lang geslapen.

Geplaatst op

Het hitteplan

Dag 8: Veelerveen – Werlte, 64 km

Op de mooie natuurcamping was ik enthousiast aan het vertellen dat we op weg gingen naar Duitsland om naar een hondvriendelijke camping te gaan. Met een uit-ren-weide en zelfs een hondendouche. Het leek toen nog zo enig…. 

De weg ernaar toe was niet eenvoudig, laat staan om überhaupt op weg te gaan. Wederom sliepen we weer als roosjes maar genoten we te lang van de badkamers, de yoghurt met aardbeien en de gezelligheid. Dus pas na het middaguur vertrokken we. De zon hoog aan de hemel en in een behoorlijke hitte. Al na 6 km reden we door het mooie vestingstadje Bourtange waar grote terrassen met appeltaart lonkten. Dus even stoppen. Ik bleek met de 16,5 kg die we hadden geloosd, ook mijn nachtpon te hebben meegegeven. Dat maakt het ‘s nachts op een camping naar de wc gaan lastig. Dus in Bourtange op het plein een winkeltje in en een ‘t shirt gescoord met een bikersbroekje. Passen? Nee hoor ik ken mijn maat en mijn appeltaart en man wachten op me…

En doorrrr… Maar Duitsland zou Duitsland niet zijn als er geen wegonderbrekingen zijn. Niet alleen op de snelwegen maar ook in de middle of nowhere moet er blijkbaar van alles gebeuren.

De weg was wel echt prachtig op veel plekken. Geen mens te bekennen en volstrekte rust.

We hebben goed door gekacheld zodat we tijdens de eerste helft van de wedstrijd Nederland – Oostenrijk de tent op konden zetten en de tweede helft op onze stoeltjes hem zelfs konden bekijken. Toen moest er nog gegeten worden en de ‘campingwinkel’ zou open zijn voor het afhalen van pizza’s maar bleek toch dicht. Dus Jean-Paul sprong op de fiets om in het volgende dorpje pizza’s te halen. Heerlijk! Verder was het wel echt een Duitse camping waar het duidelijk voorseizoen was. Er was een vreselijk lief Duits jong stelletje, midden 20 en zij zat in een rolstoel. Samen hadden ze een hondje. Het was een aandoenlijk tafereel hoe hij voor haar zorgde en hoe senang ze het samen leken te hebben…. Maar verder was het niet veel soeps. Veel te groot en teveel. Het uit-ren-veld stonk en omdat het zo’n hondencamping was, waren er veel keffertjes. Maar het grote veld was zo goed als leeg dus zochten we een plek uit waar niemand stond. Een kwartier later reden er wat Duitse auto’s op die met 4 tenten op zo’n 200m naast ons gingen staan. Dat was het einde van de rust maar aangezien wij als roosjes slapen, hebben we er niet veel last van gehad.

Vanaf nu: hitteplan

De late aankomst was wederom wel een leerpunt qua planning. Want hoe later we vertrekken, hoe meer last de honden hebben van de warmte. Dus vanaf nu zetten we de wekker. Het gaat morgen, woensdag, 30 graden worden en dat is echt heel veel voor onze harige mannen. Dus de wekker gezet op 7u en in een diepe slaap gevallen!

Geplaatst op

Fietsen, huilen en aardbeien met slagroom

Dag 7, Noordlaren – Veelerveen, 67 km

Vandaag gingen we richting Duitsland. Zonder wekker sliepen we zomaar weer 9 uur door. Echt zo lekker. Dan wordt je helaas wel wakker met een lichte hoofdpijn doordat de zon op de tent staat maar die hoofdpijn verdween dan ook als sneeuw in de buitenlucht. En in de zon…. De honden geven geen kik in de tent. Echt heerlijk. Het inpakken duurde langer dan gedacht dus pas na het middaguur vertrokken we. Na een uurtje fietsen hebben we de honden even los laten rennen waarna ze uitgeput in de bak plaatsnamen. Door Anlo, Eext, Gieten en Gasselte fietsten we vervolgens door het plaatsje Diever waar mijn tante woonde, de zus van paps (voor de inner circle is dat duidelijk). Zij is een dik jaar geleden overleden aan alvleesklierkanker. De uitnodiging voor de uitvaart heeft mij en mijn zus door onduidelijke omstandigheden nooit bereikt. Ik ben dus ook niet bij haar afscheid geweest en haalde ik daar een jaar geleden mijn schouders over op want op mijn manier had ik afscheid genomen voor haar overlijden, nu overviel het verdriet me maar ook de boosheid. Tegelijkertijd was ik ook totaal leeg gefietst. Omdat we achter elkaar fietsten, had JP deze rollercoast van emoties niet helemaal door tot ik abrupt stopte. Ik verorberde de helft van het restje suikerbrood en gaf aan dat het fietsritme van mijn fietsvakanties met paps, mam en mijn kinderen echt gezonder was en dat ik vanaf nu ging bepalen wanneer er pauze werd gehouden. Klinkt heel stoer maar eigenlijk had ik het meer tegen mezelf. Want het is niet zo dat JP bepaalt dat we geen pauze nemen…. En hij zegt ook niet ‘kom we slaan de pauze over’…. Eigenlijk is het voor hem altijd oké als ik zeg dat we even moeten stoppen. Maar het is voor hem ook oké als we niet stoppen. Ook ik vergeet het en fiets maar door. En leun dan teveel op hem.

Tosti’s, taart en aardbeien met slagroom

Na deze eyeopener besloot ik de eerste, en dus ook laatste pauze van de dag te initiëren. In Stadskanaal, vlak na Diever. Met nog 25 km voor de boeg ging mijn lief naar rechts richting de dierenwinkel voor een rol vlees en ging ik naar links waar ik na wat bochten een terras vond. Onder een grote parasol met een koud 0.0 blondje in mijn handen zonken de honden neer in de schaduw.

Out

JP sloot aan en we genoten van een verrukkelijke tosti en een aardbeientaartje en verzamelden pas bijna 2 uur later de moed om weer door te fietsen. Bij een Jumbo vlak voor de camping scoorde ik twee maaltijdsalades, yoghurt en verse aardbeien van een lokale boer als toetje en voor door de yoghurt. Een spuitbus slagroom maakte het feest compleet. 

Rond 19.30u kwamen we aan op camping Entourage. Wederom een natuurcamping uit het Groene Boekje. De eigenaar was zo lief om een was te draaien voor ons en wij zetten, inmiddels binnen 30 minuten, de tent op onder een prachtige kastanjeboom. De tuin van de camping is werkelijk prachtig. Er zijn naast wat wc’s en douches, 2 heuse badkamers met alles erop en eraan in een apart huisje. Heerlijk veel ruimte. We raakten in gesprek met een man die net uit Griekenland was komen fietsen. Hij ontmoette zijn vrouw hier weer en ze bleven samen nog een weekje op de camping. Zij hield niet van fietsen maar wel van kamperen. Hiermee hadden ze een mooi compromis. De honden scoren hoge ogen als men door heeft dat we per fiets reizen. Hij was ook onder de indruk van onze familietent en terloops zei hij ‘dit is niet echt een trekkerstentje’. Nee dat is het niet…. Maar hij is wel heerlijk ruim ;-). Het wordt wat voorspelbaar maar: heerlijk geslapen!