Dag 11: Hase-Natur-Camping – Rheine: 79 km
Vroeg uit de veren, het waanzinnige slaapsysteem inpakken, de honden waren weer helemaal droog na de zwempartij van de dag ervoor en we waren snel klaar voor vertrek want ontbijt hadden we niet. We fietsten terug naar Haselünne en bij een bakker hebben we uitgebreid ontbeten. Een beetje koud want we mochten met Ole en Knud niet naar binnen. Jammer.
Vervolgens gingen we lekker. Het was voelbaar dat de spieren een dag rust hadden gehad en ik merk dat mijn benen krachtiger zijn en het omvallen ook echt voorbij is. Ook de net-niet valmomenten heb ik niet meer. De honden zijn ook zo gewend dat er ook voorin rust is. Sinds de tent niet meer voorin ligt, is de Bullitt sowieso beter te manoeuvreren.
Oude spoorbaan
De route was vandaag echt prachtig. We reden een groot stuk over de Bahnradweg tussen Beesten en Spelle. Lekker doormarcheren dus. Ole had een ieniemienie teek op zijn neus dus na een korte stop voor een nieuwe tekenpen, de oude in geen tas meer te bekennen, hebben we zo’n geweldig exemplaar dat zelfs ik easy dat vieze beest wist te verwijderen. Nooit meer een ander. In datzelfde gehucht realiseerden we ons dat we nog niet geluncht hadden. Op een volkomen verlaten plein met een Irish Pub (om 17.30u op een vrijdagavond?) verslonden we een veel te grote Turkse Pizza met een lekker flesje bier en maakten we ons op voor het laatste korte stukje naar ons hotel in Rheine.
Een gewaarschuwd mens telt niet voor twee
Met een (te) volle buik fietsten we Spelle uit kwamen we op een mooi pad. Ik vond het een goed idee om de fietsten even te parkeren en de honden even goed uit te laten. Calamity Jane als ik ben natuurlijk wel even de fietsen op slot. En daar ging het mis. Na de wandeling alles weer in de bak die nog op de standaard stond (zo’n dubbele] en klaar om te gaan. Omdat de Bullitt zwaar is met honden en bagage, helpt JP me steeds door de fiets een zetje te geven zodat hij van de standaard gaat. Ik hoor het Dr Beyk waar de Bullitt vandaan komt nog uitleggen: let goed op! Altijd eerst van het slot halen anders ram je de spaken eruit. Dan ben je de sjaak met een naafversnelling en een belt. Of samengevat: met een te duur achterwiel. En ja hoor, spaak gebroken. Na even alles bij elkaar te hebben gevloekt meteen pragmatisch denken: gewoon met 1 kapotte spaak doorfietsen? Niet verstandig. Hotel in Rheine annuleren? Dat kon tot 18u en het was 18.05u. Een fietsenmaker in de buurt bellen? Er was er slechts eentje en dat nummer was afgesloten. Dr Beyk om advies vragen? Tsja, die kan niets doen op die afstand. Dus al snel riep ik heel overtuigd: we gaan lopen. En net als dat de honden moeten werken voor hun ontbijt (lees luisteren, wat trainingsoefeningen doen en brokken zoeken in het gras), gaan die ook maar wat meehelpen door om de beurt langs de fiets te lopen. Scheelt al een kleine 25 kg. En terwijl ik op de foto lach als een boer met naderende kiespijn, rekende Google ons voor dat het zo’n 2,5u lopen was. Zou dat met of zonder fiets, bagage en hond zijn?
We checkten uiteindelijk om 20.45u in bij het hotel in Rheine. Man, wat was dat de moeite waard. De wandeling was pittig. Knud liep prachtig mee, alsof hij wist dat het nu menens was. Boze honden bij boerderijen die achter de heg uitvielen, hij liet het gaan. Ik prees hem de hemel in en Ole zat wat jaloers en verbolgen te kijken. Om het achterwiel niet teveel te belasten, hadden we alle achtertassen bij hem erbij gepropt. Echt liggen zat er niet meer in voor dit pubertje. Toen het water bijna op was en we al in de buitenwijken van Rheine kwamen met veel industrie was Knud wel klaar. Tijd voor Ole. Op dat moment liepen we langs een 3,5 km lange weg met een groot stuk met tientallen geparkeerde vrachtauto’s. Met de chauffeurs er nog in. Ze moesten daar om weet ik wat voor reden wachten en ‘leven’. Dus afval op straat. Ole loopt alsof hij altijd zwemflippers draagt: hij gooit zijn poot naar voren. En is razendsnel in iets ‘scoren’. Een zeehondknuffel op de boot naar Schier, een beker na Koningsdag in de Jordaan, een sok of zijn etensbak. Het maakt Ole niet heel veel uit. Dit was dus meteen een uitgelezen kans hem te leren alles wat die vrachtwagenchauffeurs op de stoep hadden gedumpt, te laten liggen. Het kostte wat correcties, maar uiteindelijk keek hij niet meer naar beneden en flapperde netjes door naast de fiets.
Om 20.40u waren we eindelijk in het hotel. Wat een genot. Een prachtige kamer, een restaurant om de hoek waar de keuken tot 22u open was en twee honden die na het eten als een blok in slaap vielen. Alles oké, alleen de fiets zaterdag ergens laten maken. Maar nu: uitrusten!
