Berichten

Geplaatst op

Lichter en luchtiger

Dag 6, Schiermonnikoog – Noordlaren, 58km

Vanaf een zonovergoten dek werden we uitgezwaaid door onze lieve vrienden en waren we ineens weer met z’n 2-en en met onze harige passagiers. De spierpijn verdwenen, de zon aan de hemel en nog 13 fietsdagen in het vooruitzicht gaf me vleugels. En niet te vergeten, met 16,5 kg minder bagage en dat was voor ons beiden voelbaar.

We voelden ons lichter en in m’n korte triathlon pakje ook luchtiger. Ondanks het verschil in kilo’s op en aan de fiets, vielen ik en de honden vandaag alsnog om toen we stonden te wachten op JP voor een Jumbo. Deze 4de keer heel rustig, als in een slowmotion. De honden doen een soort huppeltje en staan dan rustig naast de bak mij aan te kijken…. Ze wennen er blijkbaar aan.

Ritme

Een ritme in onze fietsdagen is er (nog) niet. Niet van hoe laat we vertrekken, niet qua etenstijden maar helaas ook niet qua pauzes. Hierdoor starten we met zeeën van tijd totdat een koffiebreak ineens 2 uur duurt en we dus ook laat aankomen. Of helemaal niet stoppen, zoals gisteren. Eenmaal in Groningen val ik dan bijna van mijn graatje van de honger met een humeur van -10 en stopt JP, na even zeuren van mij, erg gezellig bij een grasveld van een winkelcentrum. Daar aten we een mandarijn en een stuk suikerbrood en kon ik weer verder. JP kan altijd verder. Het duurde even, tot na Groningen, dat ik me realiseerde dat daar in de buitenwijk op dat grasveld misschien wel HET lunchmomentum was geweest? Voor mij enkel een hongerklop preventie. Ik had me van Lauwersoog tot de eerste flats van Groningen zitten verheugen op een flinke uitsmijter op de Grote Markt in Groningen. Qua energie haalde ik alleen net het centrum niet. We krijgen plannen en het ritme er niet echt in….. Onze lieve kinderen in Amsterdam en Bonaire kunnen dat beamen. Maar wat we samen wel erg goed kunnen is het opzetten van de tent en het opmaken van de bedden. En: intens genieten van elkaar en deze vakantie.

Koken op de camping

Midden in de bossen van Noordlaren ligt een mooie natuurcamping gerund door vrijwilligers. Op het veldje vinden we een plek in de zon (super fijn als je pas om 12u in de middag vertrekt….) maar het ontbreekt er aan wifi én 5g. Vandaar deze blog over onze zondag, pas op de dinsdagochtend. Wat we wel hebben is de heerlijke Marlijnse Vissoep, diepgevroren in een Telegraaf gewikkeld. Eenmaal klaar hem op te warmen is hij zo hier en daar bevroren dus we durven het aan. Iets te hongerig soep in de pan gegooid en warmen maar. Heerlijk was hij en we leven nog. Het ongeduld zorgde nog voor een extra klusje: ik had niet gezien dat het 2 pannen in elkaar waren en er een fijn beschermlaagje schuim tussen de pannetjes zat…. Dat was flink schrobben. De chips toe waren heerlijk, de afbeelding op de zak komisch. Blij dat dit nog kan op een verpakking. Tevreden gaan we slapen en worden pas 9u later weer wakker. Buiten slapen is toch wel echt heel lekker!

Geplaatst op

Schiermonnikoog; zon, zee en vrienden

Dag 4 en 5: Kollumerpomp – Lauwersoog, 18km

Slapen op het volkomen verlaten trekkersveldje in Kollumerpomp was heerlijk! En we hadden zin in het komende weekend met onze vrienden uit Ouderkerk. Er was er eentje die wel heel graag wilde vertrekken want al ver voordat we klaar waren met pakken, zat hij al klaar. Alsof hij de wadden al rook.

Het was ook even schakelen, wij alleen met de honden avontuurlijk op reis naar een heerlijk Van der Werff in een royale kamer met ontbijt en oergezellig gezelschap. Maar dat schakelen duurde precies 10 minuten op de boot. Voor het zover was, moesten we nog wel een klein stukje fietsen langs de dijk naar het veer in Lauwersoog. Met windkracht 4 tegen. Maar ach, de booster gaf me voor dit laatste stukje vleugels, maar net niet lang genoeg… Dus als vanzelf schakelde de Bullitt over op de ecostand en was mijn fiets door mij nauwelijks meer vooruit te krijgen. Zo zwaar dat JP en ik wel even moesten ruilen voor de laatste paar honderd meter. Trots en voldaan parkeerden we de karavaan op het dek en gingen op zoek naar de rest van het gezelschap.

We baanden ons met de honden een weg door de mensen. Langs het restaurant op de boot probeerde Knud een zeehond knuffel te scoren. Zonder dat we het door hadden, was het Ole blijkbaar wel gelukt. Druk aan de klets met onze vrienden, attendeerde een andere passsgier ons erop dat Ole een knuffel met een kaartje eraan trots in zijn bek had hangen. Het zag er geweldig uit maar helaas zijn we de foto vergeten.

Hotel van der Werff

Ach over dit hotel kan ik een heel blog schrijven. Ik kom hier, in wisselende maar altijd goede gezelschappen ????, sinds 1997. En als gezin alweer meer dan 10 jaar iedere winter na Kerstmis met mijn schoonzus en gezin. En net als onze honden, zijn we ook gewoontedieren. Genieten van het wad, wandelen, De Marlijn, een frisse duik, bier bij de Graaf, suikerbrood van de bakker en de geschiedenis van dit heerlijke hotel. Knud loopt altijd steevast voorop naar de kamer waar we het jaar daarvoor verbleven. En iedere keer is is hij blij verrast als we een andere kant op gaan. Ole kwam er nu voor de 2de keer en ook hij vloog al naar drinkbak in de gelagkamer. Dus met zijn 6-en en de honden enorm lopen genieten.

Ik schrijf dit op de vroege ochtend op dag 6. Wakker geworden met 2 dromende honden tussen ons in, die zachtjes in de nacht op bed zijn geslopen om niet gesnapt te worden. Ze balen vast van hun eigen compartiment in de tent. Naast ons bed staat onze grootste Ortlieb rackpack van maar liefst 89 liter. Volledig gevuld met spullen die vandaag alweer richting huis gaan. Dat moet gaan schelen in gewicht. We schatten dat we zo’n 15kg hebben geskipt. Zo dadelijk nemen we de boot en na het afscheid op het vasteland van ons gezellige reisgezelschap gaan we onderweg naar Groningen en hebben we een tocht voor de boeg van zo’n 55km. Als alles goed gaat. We gaan richting Duitsland. Het weer ziet er goed uit alhoewel we moeten gaan letten op de warmte voor de honden. Hopelijk veel bos en groen zodat het koel blijft.

Geplaatst op

Zon, wind en rust

Dag 3 Oudega – Kollumerpomp, 36km

Een rustige start na een heerlijke nacht. De honden waren in de vroege ochtend even onrustig maar dat was niet vreemd want het was een bizar getjilp van vogels om de tenten heen, zo’n 30 minuten en toen was het weer over. In alle rust wakker geworden in de prachtige tent die je eigenlijk op zet om er een week in te vertoeven. In plaats van 1 dag. Tis niet echt een trekkerstent maar alles past erin en je kunt er nog in staan ook. Het lichtsnoer welke Instagram me verlekkerd voorhield, zij wisten bijna eerder dat we gingen kamperen dan ik, is ontstellend gezellig en praktisch. De voorhoofdkoplamp waarmee we elkaar vlekken voor de ogen geven als we elkaar aankijken is de tas nog niet uit geweest en het is echt een flameverlichting. Enorm welkom in deze familie schemerlamp.

Bij het afrekenen alsnog kennis gemaakt met Nynke en Age. Age heeft een grote lemsteraak waarmee hij met groepen of campinggasten ook zeiltochten maakt. Je kunt een dag een sloep huren of kano’s en de sfeer is er heerlijk met 2 pipowagens, een oud Volkswagen busje en slechts 3 tenten. Dus ja, zoek je wat leuks, dan is deze mooie natuurcamping uit het groene boekje zeker aan te bevelen.

Een korte fietstocht dus we waren op tijd in Kollumerpomp, wederom nog steeds zonder een druppel regen. Het enorme stuk voor trekkerstentjes was volkomen leeg en bleef leeg. Na geïnstalleerd te zijn, oefening baart kunst want de hut stond al snel mooi strak opgezet, zijn we naar Kollum terug gefietst en hebben we lekker gegeten. In de avond lichtslinger aan en kop thee gezet. Tevreden ons nest in. Temidden van niets en niemand!

Morgen gaan we naar Schiermonnikoog met het zogenaamde Tante Guri groepje, mijn nalatenschap uit Ouderkerk aan de Amstel. We hebben er heel veel zin in! Ole en Knud ook want terwijl wij inpakken zit springt Knud zijn bak in, klaar voor vertrek.

Geplaatst op

Vallen en weer opstaan

Dag 2: Oudemirdum – Oudega, 61km

De ochtend van dag 2 begon stralend. Rustig ontbeten en pas rond 13u op de fiets. Langs het centrum van Oudemirdum om bij de fietsenmaker mijn zadel wat af te stellen en ach, hij kan ook wel iets hoger want ik kan makkelijk bij de grond. Geen 100 meter verder een U-turn en daar lagen we op z’n zij. Honden vielen uit de bak, geschaafd been maar verder leek alles oké, Het vertrouwen van Knud is onverwoestbaar want blij sprong hij direct de bakfiets weer in. Na een half suikerbrood te hebben ingeslagen vervolgden we onze weg. Pup Ole (10 maanden) heeft wat verlatingsangst dus zodra JP uit zicht is, piept ie als een verlaten kuiken. Is de roedel weer compleet, dan wil hij hem uitgebreid begroeten en zo sprong hij de bak half uit waardoor we de eerste noodstop moesten maken van deze dag. Qua veiligheid hebben we aan alles gedacht dus de honden zijn gezekerd aan de bodem van de bak zodat bij een ongeluk ze niet de weg op kunnen schieten. Dat bleek iets later echt een zegen…

Deur

Wij hadden beiden niet door dat na de val in Oudemirdum de zijdeur van de bak ontzet was. Toen we net een brug over waren gegaan en ik vol in de afdaling zat, hing Knud te chillen tegen de zijwand…. In een flits vloog het deurtje eruit met Knud erachteraan. Hij ging twee keer over de kop maar ik weet niet meer zeker hoe vaak. Keihard in de remmen en Knud opgetild. We waren allemaal in shock. We zijn voorzichtig doorgereden naar de eerste de beste fietsenmaker en de deuren kunnen nu niet meer open…. Nogmaals blij dat hij ook vastzat aan de bak want de weg ernaast was echt druk. Bibberend verder naar de natuurcamping in Oudega.

Friese Whisky

Eenmaal op de camping voor het eerst de tent opgezet. Een lief echtpaar naast ons, al weken op de camping in afwachting van hun eerst kleinzoon, ontfermde zich over de honden en wilden graag met ze wandelen. Ging prima. Knud keek maar een keer of 100 achterom maar liep toch vrolijk mee. Nadat de tent stond werden we uitgenodigd voor een drankje. De honden in diepe slaap aan onze voeten hebben we tot middernacht erg gezellig gekletst en gedronken. Als afsluiter een kleine whiskyproeverij en vervolgens de tent in. Daar stonden Ole en Knud wel even raar te kijken door het gaas vanuit hun slaapcompartiment…. Het ergste vrezend…. Piepen en janken was het enige geluid dat we nog hoorden, binnen 2 minuten een dromende Ole…..

In onze camping Hästens was het heerlijk slapen. Voel me net een prinses maar ons hele dons feest is zo de moeite waard: folie, 2 matjes, een donzen tijk voor over de matjes die ze meteen bij elkaar houden. Heerlijke hoofdkussens met daaroverheen een zijden lakenzak met daarover heen een dons quilt die aan het voeteneind om de matjes gaat en naar boven toe met kleine knoopjes aan het tijk zit. Je ligt dus nooit buitenboord en hebt een heerlijk 2-persoonsbed! Een impressie….

Geplaatst op

De karavaan

Dag 1: Jisp – Oudemirdum, 86km (waarvan 25km op de Bep Glasius)

Ik droomde nog van een luchtfoto van de ‘bike-setup’ op het grasveld in Jisp. Veel wereldfietsers maken zo’n foto maar zonder drone is in ons geval lastig. Alleen al om onze passagiers in de ‘plat’ stand te laten liggen. Dus dat idee had ik een paar dagen geleden al laten gaan. Net als veel andere ideeën want het was een race tegen de klok om de tassen te pakken en te vertrekken zodat we de laatste boot in Enkhuizen zouden halen. Zoiets hoor je voor te bereiden…. Daar hebben we een mooie start mee gemaakt maar toch eindigde het in een race tegen de klok, veel te veel bagage en het vergeten van wat essentiële dingen…Ik denk dat we dit weekend wat bagage moeten lossen bij onze vrienden met wie we het weekend op Schiermonnikoog in hotel Van der Werff gaan doorbrengen. Aan passagiers Ole en Knud lag het niet: ze waren geduldig aan het wachten tot de karavaan eindelijk in beweging ging komen.

Antropomorfisme

Hoe zag onze voorbereiding er dan uit? Oefenen met de prachtige Bullitt inclusief een onderhoudsbeurt, tijdige rabiës vaccinatie in de hondenpaspoorten (vergeten mee te nemen in de haast), nog even naar de dierenarts voor een beginnende oorontsteking van Knud en het aanschaffen van een grotere (en nog zwaardere) tent want de honden moeten een eigen slaapcabine hebben. No way dat zij op ons heerlijke 2-persoons donzen slaapsysteem gaan rollebollen. En niet te vergeten natuurlijk nog twee dagen trimmen zodat ze drie weken lang kunnen zien waar we fietsen. En tot slot de aanschaf van iets wat zo niet past bij mij en waar Jos de hondencoach van zou gruwelen: 2 regenjassen voor Ole en Knud…. Ik had bedacht dat als we een hele dag regen hebben, ik no way in een tent wil slapen maar in een warm bed met een lekker bad in een hotel. Met twee grote natte swiffers bij een hotel aankloppen, maakt de slagingskans kleiner. Dus vandaar mijn eenmalige uitstap naar de wereld van de ‘hondenkleding’. En dus ook de vermenselijking van onze passagiers….

Bullit X

Wat een gevaarte…. Bepakt en bezakt Jisp uit fietsend, begon het grote genieten. Doordat de Bullit ondersteuning heeft, ben ik wel gedupeerd met de 8,4 kg wegende tent en de 48kg hond. Maar door de lage ligging van de Bullit, navigeert hij heerlijk. Met de ecostand fietsen we rond de 19km per uur, trailstand zo’n 23 en in de boost (we moesten de boot halen) op de dijk met tegenwind 25km per uur. De wereld echt op de kop want daar op die dijk zijn de rollen eens omgekeerd, JP hangt in MIJN wiel ????. De Bullit is loodzwaar en ik krijg hem nauwelijks op de standaard maar wat een prachtige fiets. En wat heerlijk om zo samen als een karavaan met met mijn lief en de honden op pad te zijn.

Bep Glasius

Ruim op tijd bij de boot die ons van Enkhuizen naar Stavoren brengt. De schipper moest eraan te pas komen de Bullitt op de boot op te krijgen. Onder het genot van een panini, 0.nulletje en patat konden de honden bijslapen en wij bijkomen.

Na 80 minuten stapten we fris en vrolijk het Friese land op. We besluiten even te wisselen voor de laatste 16km en genieten van Friesland, de dijken en de bossen van Oudermirdum. Nog een pot pruimenjam voor mijn lieve zus gescoord bij een boer waarna we aangekomen in Oudemirdum met haar en met mijn nichtje heerlijk eten. Een nacht in haar Hästens van 210m x 210m was niet verkeerd. Oftewel subliem! Benieuwd of mijn donzen slaapsysteem komende nacht in de tent daar een beetje aan kan tippen…. In de verte. Vandaag staat er ongeveer 60km op het programma. Inpakken en wegwezen!

Geplaatst op

Proloog Sarahroute 2024

Acht jaar geleden was mijn eerste fietsvakantie zonder kinderen maar mét hond Saar. Vier jaar geleden de Jutlandroute alleen met mijn lief. Aanstaande dinsdag vertrekken we als viertal. Een speciaal door Jean-Paul gemaakte Sarah route om te vieren dat ik 50 ben geworden dit jaar. Jean-Paul kreeg van mij een huttenskitocht toen hij 50 werd. Ik kreeg een elektrische bakfiets op mijn 50-ste van Jean-Paul, familie en vrienden. Een enorm sportieve en mooie. Daarmee gaat er een wereld voor ons open. En zonder enige ondersteuning, ook al is het de eco stand, kom ik niet ver met onze twee swiffers die meegaan op reis, zo’n 50 kilo hond in totaal.

Knud (l) en Ole (r)

Sarahroute

Dinsdag 18 mei vertrekken we vanuit Jisp naar Oudemirdum om van daaruit door te fietsen naar Schiermonnikoog. Een reis van 18 etappes. En het zou geen route van Jean-Paul zijn als er niet ook slechts 18 dagen vakantie zijn. Rustdagen passen niet in de planning. We hopen een dagelijks verslag te maken maar beloven niks…

Geplaatst op

De laatste loodzware loodjes

Dag 8: Wollingst – Bad Zwischenahn, 81 km

De avond in de Stube van het Gasthof was een lange. We waren de enige gasten aan de Stammtisch en na het bier vloeide er een droge rode Dornfelder. We waren opgelucht na al die kilometers dat we een bed, warme douche en lekker eten hadden gevonden. Alles is lekker na zo’n dag buiten. En ach, gezellig doorleuteren was niet zo erg want we hoefden nog maar 1 dagje met slechts 80 kilometer. En de weersvoorspelling? Uren zon en nauwelijks regen. Wat een mooie afsluiting van deze heerlijke vakantie samen! We nemen er nog eentje want we hoeven slechts 1 trap op.

Hoe die nacht precies is geëindigd, staat mij niet meer scherp voor de geest. De ochtend was dan ook heftig. Ik had spijt als haren op mijn hoofd van de wijn en dat was in mijn hele lijf te voelen. Alsnog een Stoptober gepland, voor november want deze maand is al vergald, alcohol-technisch gezien. Bij het behangen van de fietsen bleek mijn band lek. Geroutineerd gooide Jean-Paul een nieuwe binnenband om nota bene mijn achterwiel. Ik heb geprobeerd op te letten hoe je zo’n achterwiel eruit haalt maar gaf het al snel op. Waar ik waarschijnlijk een uur over zou doen, was in 10 minuten gefikst. Hij heeft de band opgeblazen met een pomp voor traktorbanden, maar zelfs dat lukte. Om half 10 vervolgden we onze weg.

Het zit in de details

De eerste kilometers waren door het bos. Mijn hoofdpijn nam af door de paracetamol en ik trapte lekker door om de alcohol eruit te krijgen. Maar toen hield het bos op. En we bleken een detail in de weersvoorspelling over het hoofd te hebben gezien: windkracht 4 á 5 (volgens de app Windfinder) en echt pontificaal tegen. Alsof we in het open Duits Kampioenschap Tegenwindfietsen terecht zijn gekomen, onder ideale omstandigheden. Niet te doen. Koude wind om je oren en ook al reden we pal achter elkaar aan, ik hoef er niet bij te zeggen in welke volgorde, we konden elkaar niet eens verstaan. Stampen, urenlang over ellenlange betonplaten en weggetjes waar ze het grind voor de zwarte asfaltweg al gestort hebben maar het teer en walsen zijn vergeten. We moesten nog zeker 60 kilometer.

Na een enorme hoosbui, waar we in allerijl onze regenpakken aansjorden, vonden we een dorpje waar alles dicht was. Best uniek voor een zaterdag om 14 uur. Alle bakkers, ijswinkels en restaurants waren gesloten. Bizar. Alleen de benzinepomp was open dus dan maar een grote Snickers naar binnen werken. Er lagen zelfs geen lauwe saucijzenbroodjes in een vitrine weg te kwijnen. En toen bleken we plots ruim over de helft. Konden we gaan aftellen. Vlak voor Bad Zwischenahn, waar onze auto geduldig stond te wachten, kwam er weer groen. En dus beschutting. De alcohol was er wel uit gefietst en bij een prachtig Romantik Hotel aan het meer van Bad Zwischenahn zijn we uitgebreid gaan lunchen. Lekker in onze fietskleding met schoenhoezen en al.

Tot slot

En toen waren we bij de auto. Vorige week vrijdag een hele dag met 4 verschillende IC’s door het landschap gevlogen, en nu helemaal per fiets terug. Wat geeft dat een kick en wat is dit een heerlijke vakantie geweest. Fietsvakanties bestaan uit afzien en overwinnen. Doorgaan als het niet meer gaat. Wind, regen, tegenslagen en meevallers. Je lijf voelen en genieten van de natuur. We hebben allebei een enorm gezonde kleur gekregen en ook al is ons lijf moe, we voelen ons beregezond. En uitgerust. Terug in de Jordaan gaat dat wennen worden. Weer hele dagen binnen aan het werk. Terwijl buiten zijn je zo goed doet. Maar we denken alweer aan de volgende tripjes. Ooit samen naar Rome? Of een korte break waarin we de RurUfer-Radweg gaan doen? En Jean-Paul wil graag ook de Donauroute fietsen die ik in 2011 met mijn kinderen heb gedaan. Of in de zomer met de tent weekendjes weg op de fiets in Nederland. Dus volop plannen.

Een volgende fietsvakantie doen we met een minder strakke planning. Bij Clemens Sweerman draaide lange fietstochten om de situaties onderweg, de onverwachte ontmoetingen en improvisaties. Zijn uitspraak: “Een vaste planning geeft alleen maar onnodige druk met inlevering van veel plezier” klopt. Hij had natuurlijk geen 4 pubers thuis maar toch. Meer tijd inbouwen geeft nog meer verdieping. Nu zoefden we langs alle prachtige plekken, musea en zelfs: “Hé Deb, daar stapt een Viking uit een auto”, ik kijk om, mijn best doend om takken en kuilen te omzeilen en kijk snel weer voor me. En door. We hebben nauwelijks de tijd gehad om de historische plekjes die Clemens uitgebreid beschrijft in zijn routeboekje te bewonderen. Dat gaan we een volgende keer anders doen.

Onze tip aan iedereen is om de Jutlandroute van Nederland naar Denemarken te fietsen en niet in de omgekeerde volgorde zoals wij hebben gedaan. De natuur wordt dan steeds indrukwekkender want de route in Denemarken is gewoon mooier dan in Duitsland. En dan in de zomermaanden zodat shelters en campings open zijn en het echt fijn is om bij een vuurtje buiten te zitten. En tsja…. die wind….

De cijfertjes

EtappeTrajectKMHM
1Aarhus – Ebeltoft52348
2Ebeltoft – Ry88528
3 Ry – Jelling 74695
4Jelling – Vojens90367
5Vojens – Lurschau110347
6Lurschau – Hanerau-Hademarschen67194
7Hanerau-Hademarschen – Wollingst118333
8Wollingst- Bad Zwischenahn81120
Totaal6802.932
Nicci = Deb en French = Beer. Ons Synoniem moet dan maar Deb Beer worden. Bovenstaande tabel is van de hand van…. Beer. Onderschrift: Deb ?
Geplaatst op

Gastblogger: Jean-Paul

Dag 7: Hanerau-Hademarschen – Wollingst, 118 km

De Cruijffiaanse uitspraak ‘elk nadeel heeft zijn voordeel’ gaat niet alleen in het voetbal op, ook bij toerfietsen, zo bleek vandaag. Na een dag vol met regen geniet je met volle teugen van een droge fietsdag. En wat voor een dag! Een strakblauwe hemel met een zon die hard zijn best deed om de natte straten, weilanden en bladeren van de bomen te drogen. Een schitterend begin van de dag om door zo’n landschap te fietsen.

Gastblogger

Zoals aangekondigd in de blog van gisteren is vandaag aan mij de eer om de dagelijkse verrichting vast te leggen. De afgelopen dagen heb ik herhaaldelijk als lijdend of meewerkend voorwerp gefungeerd in de etappeverslagen, nu grijp ik de kans om mijn kijk op deze fietsvakantie te delen. Dat dit meteen de langste etappe van deze vakantie is geworden mag dan geen toeval meer zijn..Terwijl ik dit schrijf moet ik denken aan het schrijversduo wat door het leven gaat als Niki French. Zullen zij ieder hoofdstuk samen redigeren of is het zoals hier, ieder (hoofdstuk) voor zich…

Route-optimalisatie

Zonder gekheid, de afgelegde afstand van vandaag is het resultaat van een aantal factoren, te weten: de weersverwachting, aantal kilometers tot het eindpunt, het resterend aantal dagen en de overnachtingsmogelijkheden. En om met het laatste te beginnnen: in deze regio zijn er op AirBnB en Booking.com er weinig mogelijkheden. Normaliter kijk je 1 á 2 uur voor de geplande aankomsttijd wat de mogelijkheden zijn, boek je het leukste wat je in het aabod aantreft en stem je het restant van de route daar op af. In deze contreien werkt dat niet helemaal gezien het beperkte aanbod, dus is het verstandig om de avond ervoor al enig research te plegen met in achtneming van de overige factoren weer, afstand en tijdsduur. Uitkomst van de research was dat de afstand minimaal 110 km zou worden en nu restte mij nog de ondankbare taak dit op een tactvolle wijze over de bühne te brengen. De landing van deze mededeling was hard, maar de onderbouwing werd geaccepteerd.

Booking boycot

Voordat ik dan echt over de reis verslag doe eerst even dit: dat er zo weinig aanbod te vinden is op Booking.com in deze regio is wel te begrijpen. Booking rekent een behoorlijk hoge commissie en je mag niet onder de prijs van Booking elders publiceren. In deze streek, waar de vraag niet groot is en de gemiddelde kamerprijs laag is, zijn deze 2 kenmerken een reden om niet in Booking gepubliceerd te willen worden (of Booking zet zijn eigen verkenners niet actief in, in deze regio). Hoe dan wel het aanbod ontdekken buiten Booking? Gewoon, inzoomen op Google maps in de dorpjes langs de route en dan zie je vanzelf Gasthofs op poppen, zo zijn wij uiteindelijk op dit Gasthof uitgekomen, Plates Gasthof in Wollingst. Aandoenlijk om te horen hoe zij in deze (Corona-)tijden proberen te overleven. Ik ben blij dat wij daar een beetje steun aan kunnen geven, meteen nog maar een karafje wijn extra besteld.

De route

Dan nu nog een beschrijving van de route van vandaag. Het verschil met de route in Denemarken is dat de wegen hier meer over asfalt gaan en door meer gecultiveerd gebied. Desondanks hebben we vandaag meer wilde herten gezien dan alle dagen daarvoor. Kennelijk kent het dierenrijk net als de mens de trek naar de (grote) stad. Niet omdat het kan, maar omdat het moet.

Vanochtend zijn we begonnen bij de bakker met een lekker broodje, en croissant, een kop koffie en proviand voor onderweg. De eerste uren gingen voorspoedig, uitgezonderd de organisatorische telefoontjes en WhatsApp’s van Deb om vriend van dochterlief met de juiste rugzak op het vliegtuig naar zijn geliefde in Ebeltoft te krijgen.

Rond het middaguur, na een mooi kronkelend dijkweggetje langs de rivier de Stör, kwamen we aan in het prachtige dorpje Borsfleth. Het dorpscafé nodigde uit voor een kop koffie, al was bij binnenkomst het aanschouwen van de dorpsoudsten aan het bier de verleiding groot om daarbij aan te sluiten, maar gezien de nog te overbruggen afstand hebben we dat toch weten te weerstaan. Overigens hadden al deze ‘dorpsoudsten’ geen mondkapjes op en zaten ze binnen 1,5 meter van elkaar. Maar misschien waren ze allemaal familie van elkaar, een soort Volendam aan de Elbe.

Na de pont over de Elbe weer flink doortrappen, even op de rem om bij de boer langs de weg verse eieren te kopen en daarmee een nieuwe episode van onze fietsvakantie in te luiden. Het was al bekend dat onze uitrusting tot nu toe meer diende voor ballast om mijn snelheid te temperen dan de feitelijke functie. Met uitzondering van de tent is dat bij onze lunch rechtgezet, we hebben onze Helinox stoeltjes uitgeklapt, de Primus gasbrander en steelpan in bedrijf gezet en heerlijk eitjes gebakken,

Na de lunch met hernieuwde energie het laatste stuk afgelegd. Wederom een mooi kronkelpad naar Osten en slingerende (fiets)paden naar de eindbestemming. Aldaar genietend van een welverdiend Grosses Bier!

Geplaatst op

De hemel stort naar beneden

Dag 5: Lurschau – Hanerau-Hademarschen, 67 km

Vandaag 19 jaar geleden was het een stralende dag. Ik wist bij het wakker worden dat mijn baby geboren zou worden die al ruim 42 weken in mijn buik zat. Strak blauw en een volle zon. En koud. Precies zoals ik de dagen het mooist vind.

Vandaag werd ik heel anders wakker. De hemel stortte zich vannacht tussen 2 en 3 uit over Lurschau. Een wolkbreuk die me wakker maakte. Ik luisterde naar het geraas en dacht bij mezelf dat het hotel gewoon zou kunnen wegvagen. Zoals je het ziet bij enorme modderstromen. We zaten in een hotel waarbij je weet dat het niet veel is zodra je je eerste voet over de drempel zet. Alsof we de eerste gasten waren in jaren. Alles is gedateerd, het eten in alle opzichten niet lekker en onder in ons wijnglas zat minstens een eetlepel droesem. De tijd heeft stil gestaan. En als je naar het enorme gebouw keek, met nauwelijks gasten, een tuinman die al 80 jaar de blaadjes veegt voor de deur als bezigheidstherapie, dan vraag je je af hoe zoiets kan aflopen. Zou er ooit een koper komen voor dit hotel? Of zou de familie ooit genoeg geld hebben voor een renovatie? Ik denk het niet. En je hebt oud, charmant. En oud en viezig gedateerd. En dat laatste verkoopt niet.

Terwijl ik me bedacht dat het merendeel van de millimeters hopelijk in deze nacht zou vallen, leek het me ook een mooi afscheid van zo’n oud hotel. Het zou alle nieuwskanalen halen. In een klap weg. Niet hangen en wurgen met te weinig gasten jaar in jaar uit. Het enige is dat wij er dan niet in moeten liggen. Dus een beetje kneep ik hem wel. Calamity Jane hield me dus wakker. In tegenstelling tot Jean-Paul die niets hoorde en heerlijk lag te slapen.

Garmin versus Clemens

We waren mooi vroeg op pad. Om 14u zou de neerslag verdubbelen dus we wilden in de ochtend zoveel mogelijk kilometers maken. Nou, dat is niet gelukt. Man o man wat een geklooi. Laat ik voorop stellen dat Jean-Paul in 98 van de 100 gevallen altijd ‘gelijk’ heeft. Dit doet niets af aan mijn zekerheid dat ik gelijk heb. Het heeft me wel leren incasseren. Dus vanochtend reed ik zoet achter hem aan terwijl ik eigenlijk de weg kwijt raakte in het boekje van Clemens voor op mijn stuur. Maar ja, hij heeft de Garmin. Dus toch maar achter hem aan de afdaling inzetten om onderaan de heuvel erachter te komen dat het doodliep. En dus weer naar boven trappen….. Dit alles duurde zo’n 15 kilometer en kostte ons veel tijd. Pas na de zoveelste omzwerving besloot ik moedig voorop te gaan. En dat ging goed. Een heel stuk later kwam Jean-Paul naast me staan. Ik bespaar jullie de uitleg maar het had te maken met te weinig waypoints, te lang laden, advies om meer waypoints toe te voegen en dat dan niet doen…. Zoiets. Het kwam erop neer dat Clemens RULES.

Het slot in Schleswig

Tranen

Na 24 kilometer vonden we een leuke bakkerij met taart. Een lekkere Tiramisutorte om Adeline’s verjaardag te vieren. En jeetje, deze eerste 24 kilometer hadden we zonder regen afgelegd. Maar nog voordat we de laatste hap hadden genomen, begon het. Voor het eerst ook de regenbroeken aan. De schoenhoezen dragen we al een paar dagen permanent en de regenjassen hebben we binnen handbereik. Het kwam met bakken uit de lucht. Na de eerste 26 kilometer met regen zat ik er wel doorheen. We wilden graag ergens thee drinken en binnen zitten maar ieder dorp had niets, noppes, nada. Dramatisch. En dan Jean-Paul, niet stuk te krijgen: “Ik kan nog wel 40 kilometer door zo”…. Maar man het waren niet een paar druppels. Het was vreselijk. Ondanks de hoezen hadden we zeiknatte sokken. En als ik mijn mond dichtdeed tijdens het fietsen, dan kwam er een stroom lucht mijn regenjas in die over mijn hele rug blies en me liet voelen dat die zeiknat was. Dus ik fietste, achterop en geen kip te zien in de wijde omtrek, met mijn mond hangend op half 7 achter mijn lief aan. Het moet er dramatisch hebben uitgezien. Uiteindelijk zijn we samen de fietsenstalling ingedoken van een school in Breiholz. Een broodje etend en zoekend op onze IPhone voor een overnachtingsplek voor die avond. Dat was nog helemaal niet makkelijk. Maar we vonden een hotel op zo’n 15 kilometer afstand. Eenmaal weer op de fiets voelde beter dan de overdekte fietsenstalling, want van stilzitten word je niet warmer. Eenmaal weer warmgetrapt was er ook tijd en gelegenheid voor een sanitaire stop. Gezien de afwezigheid van koffietentjes aangewezen op de natuur, maar in de regen op je hurken gaan zitten is ook geen pretje tenzij zich langs de route een shelter aandient. Normaal is deze bedoeld om te schuilen, wat te eten en, afhankelijk van het type, te slapen. Nood breekt wetten, we hebben een functie aan de shelter toegevoegd.

Een lach na toch een lekker stuk fietsen langs het Nord-Ostsee kanal

Schnitzelbuffet

Na het boeken van het hotel vlogen de kilometers toch voorbij. Een prachtig stuk langs het kanaal en daarna langs weilanden waar we 2 keer herten over de afrastering van weilanden zagen springen. Prachtig! Het was fijn om na het afkoelen in de fietsenstalling weer warm te worden tijdens het fietsen, met een doel in het vooruitzicht. We kwamen in een warme kamer, legden alle natte spullen over 3 verwarmingen en na een warme douche viel ik meteen in slaap. Jean-Paul zocht vast een onderkomen uit voor morgen waar we slechts 115 kilometer voor hoeven te fietsen. Maar hé, morgen is het zo goed als droog. Dat we zaterdagavond bij de auto zijn in Bad Zwischenahn is inmiddels wel zeker. Morgen heb ik een gastblogger geregeld. Ik doe immers als voormalig student aan de Academie voor Journalistiek in een ver ver verleden nog wel aan hoor- en wederhoor. Dus Jean-Paul: ’lief, de pen is voor jou’.

Geplaatst op

Kilometers vreten

Dag 5: Vojens – Lurschau, 109 km

Wat een lekkere dag. Een paar pittige buien maar die konden onze pret echter niet drukken. Na een waanzinnige nachtrust in die heerlijke B&B gingen we mooi op tijd op weg. De pauzes houden we beknopt. In een bushokje hebben we de eerste stop gehad. Het regende pittig en in het hokje konden we zitten. Van de fietsvakanties met mijn ouders heb ik geleerd altijd een pakje roomboter in de tas te hebben en dat, samen met een lekker soort Deens suikerbrood, was verrukkelijk. Een thermosfles met Abendbrot tee erbij en de zon scheen in dat bushokje.

Tegelijkertijd regen en zon. Wat een waanzinnig licht.

Grenzen verleggen

We hadden net geluncht in Padburg en al 68 km probleemloos in de benen zitten. Zoals iedere dag vraagt mijn lief: ‘Wat denk je, wil je nog 20, 30 of 40 kilometer?’ De afstand die hij inzet, is al naar gelang zijn eigen ambitie voor die dag. Vandaag zette hij direct in op 40 kilometer. Eigenlijk is mijn antwoord vrijwel altijd ’nee, laten we het rond de 80 houden’, maar vandaag ging het lekker en voelden mijn benen nog prima. Dus ik antwoordde tot zijn grote verrassing ‘Ja, ik denk dat 40 kilometer nog wel gaat’. Voor de oplettende lezer: hieruit kun je niet opmaken dat ik de broek aan heb thuis maar hij heeft gewoon geen zin om me te duwen op het eind. En ik vind het über lief dat hij het me vraagt en met me overlegt.

Ik schrok zelf van mijn antwoord maar had in mijn achterhoofd ook de weersvoorspelling voor morgen waarop de millimeters regen inmiddels opgelopen zijn tot 20. Echt veel. Dus hoe meer we vandaag doen, hoe meer ruimte we inbouwen om morgen eerder te stoppen. Zijn gezicht klaarde helemaal op. Het was bijna aandoenlijk. Eeuwig verziekt qua kilometers die hij met de Grinta-mannen aflegt als zij een fietsuitje organiseren naar Italië (Mortirolo en de Gavia op 1 dag en de Stelvio gewoon lekker 2 keer achter elkaar). Ook de Pyreneeën hebben ze aangedaan (Tourmalet ook 2 keer op 1 dag) en de Vogezen. Kortom, 110 kilometer met een onnodige tent achterop, komt iets dichter in de buurt van de uitputting die hij gewend is te voelen op een fietsvakantie. En misschien is het omdat mijn benen sterker worden op dag 5, maar het ging prima. Tot het eind.

Over de grens

Vandaag zijn we bij Padborg de grens overgestoken. Ongeveer iedere auto werd uitgebreid gecontroleerd maar het fietspad loopt áchter het douanehokje langs. En zoals ik eerder al schreef, zijn er weinig Jutlandroute fietsers in oktober. Laat staan fietsers die de route tegen de wind in afleggen. Dus even aanzetten en floep: we stonden in het corona strenge Duitsland. En dat was toch een verschil. Hoe vriendelijk de Denen ons tegemoet komen, zo kort en sjaggie waren een hoop Duitsers. Het was echt opvallend het verschil. Een automobiliste werd pislink op Jean-Paul en terwijl ik daarna lieflijk glimlachte om zijn manoeuvre goed te maken, kon er geen glimlach vanaf.

Afscheid van Denemarken

Het blijft vreemd om terug naar huis te fietsen en Adeline achter te laten. Hoe leuk ze het ook heeft daar. ’t Is iets onnatuurlijks. Morgen is ze jarig dus dit wordt de eerste keer in 19 jaar dat ik haar geen taart en cadeautjes op bed breng. Maar gelukkig weet zij haar feestjes tegenwoordig goed zelf te organiseren. Morgenavond gaat ze met haar vrienden van EFC uit eten waarna dit weekend haar vader met zijn vriendin en het vriendje van Adeline haar komen opzoeken om alsnog haar verjaardag te vieren.

Een compilatie van een heerlijke dag

Morgen hopelijk tenminste 60 kilometer als het even gaat. Pas als we het echt zat zijn, stappen we af. Tot slot nog de dagelijkse relive link, dit keer in één keer. Wat hierbij opvalt, is dat mijn man de helletocht van vrijdagavond (mijn dag 1) niet meetelt. Dus zie hier dag 4 en dus eigenlijk dag 5 ?: