Stront, (geen) koffie & croissants in de bonus

Dag 6: Eernewoude – Groningen 55km

Samen met mijn doorweekte schoenzooltjes in mijn slaapzak heerlijk geslapen. De schoenen waren nog nat, de zooltjes lekker warm. In de tent liggend klinkt de regen heerlijk op het doek. Maar eenmaal uit je tent, is het allemaal een stuk minder romantisch. Koffie zetten met mijn opvouwbare kopje en koffiefilter en mijn tenen of in het natte gras of in mijn natte fietsschoenen, zag ik niet zitten. Dus: inpakken en wegwezen. In dat inpakken, daar ben ik echt enorm bedreven in geworden, alles heeft een vaste plek dus in no time fietste ik vrolijk met een huppelende Saar voor 9u het natuurkampeerterrein af. Om de camping heen waren maar liefst 18 bezette ooievaarsnesten. Het klepperen was prachtig.

Klepperende ooievaars
Klepperende ooievaars

Saar werd verrast door een haas die ineens voor haar wegrende en al haar instincten wakker maakte. Na die wilde achtervolging, die de Amsterdamse tut natuurlijk moest afleggen, was ze ook meteen uitgeput dus trok ze zich terug in haar zetel in de koets.

Mijn route was door de Garmin gekozen. Bij mijn afscheid van Mathijs en Hilde, het aardige echtpaar met wie ik de avond ervoor had gegeten, riep ik nog als een stadse muts “ik ontbijt straks wel onderweg met een lekkere verse koffie en croissant”. Eigenlijk zeggend ‘gaan jullie maar hannessen in het natte gras’. De route naar Groningen zou zo’n 50 km zijn, prima afstand. Ik liep achter met mijn blog en wilde de natte tent zo snel mogelijk weer opzetten om aan het begin van de avond een leuk grand cafe in te gaan om te schrijven en mijn lief op te wachten die die avond zijn dames weer kwam vergezellen. Na 10 km had ik nog geen enkele tent gezien waar ik wat kon drinken. Niets, noppes, nada. En allemachtig, wat voelde ik mijn benen en rug. De kilometers van gisteren waren nog te voelen. Maar ook het vochtige weer leek in mijn gewrichten voelbaar. En het werd alleen maar dunbevolkter. Na 30 km was ik hardop het Groningse naar stront stinkende landschap aan het vervloeken. Ik was er helemaal klaar mee. Ieder dorp op de kaart bleek niet meer dan een handjevol boerderijen. Uiteindelijk fietste ik een dorp in waar zowaar wat winkels waren, waaronder een grote fietsenwinkel. Ik vloog naar binnen, nog soppend in mijn fietsschoenen, en heb de meest geavanceerde schoenenhoezen van AGU gekocht die er maar te krijgen waren. Nooit meer natte fietsschoenen!!! Toen ik de kerel vroeg of er in dit verrekte gehucht ergens koffie te krijgen was, loodste hij mij zijn keukentje in waar hij met verse koffiebonen een plastic bekertje koffie zette voor me. Wow, heerlijk. Terwijl hij 2 klanten hielp, een moeder en dochter, liep zijn buurman de keuken in om, heel toevallig, ook koffie te komen drinken. Deze Groningse Braziliaan deed weinig anders dan mij aanstaren. Hij vertelde vrij snel dat hij gescheiden was en naast de winkel woonde. Binnen 5 minuten zaten ook de eigenaar en de moeder met dochter in de keuken en met z’n allen dronken we koffie. Toen ik ertussenuit wilde piepen door te zeggen dat ik graag rond lunchtijd in Groningen wilde zijn omdat mijn lief die avond kwam, werd ik door de moeder uitgenodigd om bij haar en haar dochter te komen lunchen. Groningers lunchen vroeg, de croissants waren immers in de bonus, 4 voor 1 euro, en haar huis lag in het volgende dorp, op mijn route. Tegen zoveel argumenten kon ik niet op dus ik besloot op de uitnodiging in te gaan en op de croissants te trakteren en zwaaide vrolijk de eigenaar van de winkel en zijn inheemse buurman uit. In haar keuken stonden de bordjes klaar en waren de boterhammen op het tafelkleed uitgespreid. Een simpele maar heerlijke lunch, in mijn geval ontbijt. Voor wat hoort wat dus mocht zij met haar dochters ooit naar het Anne Frank huis gaan, dan bellen ze even en als ik er ben, verzorg ik een lunch in de Jordaan.

De laatste kilometers naar Groningen waren te doen. Mijn lijf voelde minder stram, ik had zin in de stad en vooral om mijn lief die avond weer te zien.

Schuilen voor de regen

Mijn schoenhoezen kwamen goed van pas tijdens de resterende kilometers. Toen het echt begon te hozen, 3,5km voor Groningen, mocht ik schuilen bij het Gronings Landschapsbeheer in de hal. Super fijn. Eenmaal op de leuke stadcamping in Groningen in het park, lukte het me om de tent tussen twee buien door op te zetten. Het is een bijzondere camping, 5 minuten van het oude Groningse centrum en het trekkersveldje bestond uit een Nederlandse Landrover met een soort wigwam uit het dak met een hoop kinderen eromheen, wat Duitse ouderwetse kampeerbusjes, een Engels ouder homostel (die echt hele vieze hoorbare winden lieten allebei) en een onbewoond tentje.

Camping Stadspark in Groningen
Camping Stadspark in Groningen

Maar mijn plekje was prachtig en het uitzicht vanuit de tent ook. Blij vertrok ik in mijn normale kleding de stad in, via Bever voor een hoofdkussen voor mijn vent, naar Flinders: een super plek waar het met een goede Pinot Grigio, twee stopcontacten achter me en een gezellige sfeer, heerlijk toeven was. Om 20.30u schoof mijn lief aan. Wat fijn om elkaar weer te zien. Als twee verliefde pubers togen we in het donker terug naar de camping waar we op het terras nog een afzakkertje namen. Fijn om morgen samen verder te gaan voor mijn laatste 2 dagen van deze fietsvakantie! Maar ook trots op de vele kilometers die ik samen met Saar alleen heb afgelegd.

Dankjewel voor de route lief!

Dag 5: Oudemirdum – Eernewoude 78km

Zijn we er klaar voor? Start!

Voor half 10 werd ik uitgezwaaid door de familie. Dat visioen van een boek lezen in mijn Helinox stoeltje in de avondzon lonkt nog steeds. Dan moet je dus vroeg vertrekken.

De Garmin had een geheel eigen weg gekozen voor me maar mijn lief kent de Garmin langer dan vandaag dus besloot een avond te werken aan een prachtige gps-route door de mooiste en groenste stukken die hij kon vinden. En inderdaad: prachtig. Sommige fietspaden waren erg afgelegen en liepen dwars temidden van meren. Wel bijzonder dat de drie verschillende bestanden Deb’s challenge dag 5 deel 1 (60km), Deb’s challenge dag 5 deel 2a (3,5km) en Deb’s challenge dag 5 deel 2b (van het tweede pontje naar de verkeerde camping) waren genoemd door mijn lief. Dat geeft toch blijk van enige vooronderstelling…. Deel 2c heb ik niet eens op de Garmin gezet want dat was de 5 kilometer langere route voor als ik geen zin had in het tweede pontje. Ik wist voor vertrek al dat ik daar best veel zin in zou hebben.

Prachtige lege fietspaden

Het is jammer dat ik Strava niet aan had staan want ik denk dat ik bij 1 fietspad door de bossen een record heb getrapt omdat ik dacht dat er een griezel achter me aan fietste. Hij rookte dus ik dacht hem wel te kunnen afschudden door goed de vaart erin te houden. Hij op een elektrische fiets (ik zag hem in mijn spiegeltje) en ik met koets & bagage. Mijn lief en ik hebbben een hoop mensen ingehaald op elektrische fietsen dus dat moest gaan lukken. Reuze spannend (het woord eng komt nu, een dag later, niet meer in me op…). Maar uiteraard heb ook ik teveel films gezien. De stoere versie is dat hij me niet bijhield. De ware dat hij een andere kant op moest…

Eigen grenzen niet helemaal kennend…..

De route had veel plekken waar Saar lekker los kon. Vooruit rennend begon de Queen dan steeds, volkomen overmoedig, totdat ze langzaam afzakte tot de hoogte van haar koets om er vervolgens uit zich zelfzelf weer in te stappen. Ze zeggen weleens dat een hond op zijn baas lijkt, of andersom. Ik herken mezelf er niet in ☺️.

Na het eerste pontje, slechts 4 km nog te gaan, ging het behoorlijk mis. Een stortbui maakte dat ik volkomen doorweekt was. Niet mijn kleding want een regenjas heb ik natuurlijk wel bij me, maar mijn fijne fietsloopschoenen waren volkomen volgelopen. Zo ook Saar’s koets met Tempur kussen… Heel verdrietig want ze slaapt er ’s nachts ook op. Jammer zo op het einde van een super dag. Na het tweede pontje was het nog flink zoeken naar de camping die ik pas vond na in totaal 78 kilometer. Jammer maar ik voelde me super: wat een prestatie, helemaal alleen met Saar. Meer dan voldaan zette ik probleemloos de in Oudemirdum nog gedroogde tent op bij de Natuurcamping.

Best netjes…

Daarbij opgemerkt dat de eigenlijke opzettijd van deze 3-persoons tent bij verkoop werd gepromoot op ’tussen de 5 en 10 minuten’. Mijn stelling is dat dat inderdaad zo is, mits je ook op vakantie bent met met het aantal personen waar de tent voor is gemaakt. Daar zijn dus die opzettijden op gebaseerd, denk ik. In je eentje kloppen die tijden niet. Gratis tip, mocht je je oriënteren op de aanschaf van een tent… Koken op dat gaspitje ging mijn verregende hoofd toch net wat te ver. Een ontzettend gezellig echtpaar (een Haptonomische JA bij allebei) kwam na mij ook per fiets aan en zij hadden inderdaad hun 2-persoons tent in 10 minuten staan. Met zijn tweeën dus. Dit onderbouwt mijn stelling. Zij nodigden mij uit om ze te vergezellen naar de lokale Italiaan en zo geschiedde. Ik heb genoten van de Pasta Aglio e Oglio, wetende dat Saar niet klaagt en verder niemand last had van de knoflookwalm in de tent. En dat bleek te kloppen. Niemand heeft geklaagd en ik heb heerlijk geslapen…

Rustdag

Rustdag: Oudemirdum 0 km, vele euro’s armer

De Hästens sliep natuurlijk fijn. Na een rustige start (en het maken van een blog want ik begon achter te lopen), gingen zus, nichtje en ik op stap. Boodschapjes doen en een paar slippers voor mij kopen want de oude doucheslippers waren helemaal afgetrapt. In Balk was niets leuks te vinden, behalve schoenen en slippers voor mijn nichtje, maar in Langweer was een mega leuke winkel: Buyten, aldus mijn zus. En inderdaad, vele euro’s armer en zonder slippers stond ik weer buiten. Na een fijne lunch en super relaxte middag sliep ik lekker vroeg om mijn spieren bij te laten komen. Ik had voor dag 5 voor de zekerheid een prachtige Natuurcamping gereserveerd halverwege Oudemirdum – Groningen vanwege het Skûtsjesilen 2016 dat dit weekend start. De route schatte de Garmin in op 65km. Prima, kan ik, zelfs met wind tegen. Groningen zou die dag daarna slechts 50 kilometer zijn. Goed behapbaar.

T’is de wind, m’n lieve kind

Dag 4: Zwolle – Oudemirdum 62km

Vroeg uit de veren, half 7 om precies te zijn. Een lege telefoon, niet vol geladen Garmin en een powerbank die alweer leeg was. Dat betekent dus afwassen en heel lang tandenpoetsen. Saar aan een paal ervoor ‘op wacht’. De schoonmaker zei dat hij er nog wel een kwartier was dus dat hij dan wel even op kon letten. Never trust anyone. Saar en ik bleven lekker rondhangen daar. Pokemons waren er niet maar de afwas is nog nooit zo grondig gedaan.

Mijn met zorg uitgekozen plekje in de ochtendzon bleek het enige plekje aan die kant van het veld die ruim een uur langer moest wachten. Een grote boom zorgde ervoor dat de zeiknatte tent niet droogde. Ons bin zuunig dus ik bleef wachten. Uiteindelijk van pure ellende om 10 uur een halfdroge tent ingepakt en om half 11 op de fiets gestapt. Helemaal van Zwolle naar Oudemirdum was ruim 100 km en niet haalbaar in mijn eentje. Dus reed ik 5 km naar het station van Zwolle, kocht wat kaartjes voor fiets & hond, checkte in bij de NS (en niet bij Arriva in tegenstelling tot mijn lief de vorige avond ?) en dacht eenvoudig op spoor 6 te komen voor de intercity naar Steenwijk. Vanaf daar zou het zo’n 55 km fietsen zijn, goed haalbaar dus. Maar natuurlijk paste de fiets niet met koets en al in de lift dus koets loskoppelen, fiets op slot, snel snel naar beneden, Saar parkeren onderaan, snel naar boven, fiets van slot, weer met fiets naar beneden en dan 100 meter met fiets in de ene hand en koets met Saar erin in de andere hand lopen en dezelfde excercitie om de lift weer naar het perron te nemen. Het zweet stond al aardig op mijn rug maar alles liep nog redelijk. Totdat ik op het perron kwam en een flink stuk moest lopen naar de fietsingang van de trein. Ik dacht even snel Saar’s koets vast te koppelen met alleen de borgpen en de extra gordel die dient als zekering los te laten hangen. Stom stom stom. Ik liep 1 meter en de gordel had zich muurvast om de as van mijn achterwiel gedraaid en de ijzeren gesp zat klem tussen de spaak. Ik kon geen stap meer zetten. Diep ademhalen, rustig bestuderen hoe de handel weer los kon en het uitendelijke resultaat was slechts een licht verbogen spaak en een wiel dat gelukkig weer kon draaien. Bij de juiste ingang aangekomen bleek dat de fietswagon zo ramvol was dat de koets er weer af moest. Snel snel losgekoppeld, fiets erin met tassen en al en toen de koets erin getild met hulp van iemand op het perron en iemand in de trein. Zelf kon ik nog net op het trappetje staan. Maar allemachtigjes, we zaten in de trein! Toen kwam er een ’technische NS man’ die in de machinistenruimte moest om een knopje om te zetten… Er was een treinstel losgekoppeld en dus moest er iets ‘omgezet’ worden. Alles er weer uit, er weer in en toen kwam ik een beetje bij. Ik was door 3 heren geholpen waarvan 1 op het perron stond om zijn vriendin op te halen.

In de trein
In de trein

Terwijl ik stond uit te puffen en over de koets was geklommen om een zitplaats te zoeken tussen de fietsen, kwam de mijnheer in kwestie ineens weer voor de nog open deuren met de borgpen in zijn handen: “Hoort dit niet bij je kar? Het lag nog op het perron”….. There is a God after all….

Twintig minuten later in Steenwijk kwam ik pas echt weer een beetje bij. Ik kon zonder lift het station uit en na 3 keer voor het station de straat van links naar rechts te fietsen, wist de Garmin ook weer waar we waren. Fijn, we gingen eindelijk de goede kant op. Een prachtige route volgde… Super mooi dwars door de De Weerribben. Taart en icetea was dik verdiend.

Taart langs het Kalenbergerpad

Na deze super snelle stop (fietsen maakt nogal hongerig) vervolgden we het Kalenbergerpad. Zo’n 20 kleine bruggetjes op en af op een super smal fietspad. De tandem die achter me zat wilde me niet eens inhalen want ze genoten zo van mijn poedel. Ik heb het maar zo gelaten en ben genietend doorgefietst, af en toe wat seniore dagjesmensen die me tegemoet kwamen van de weg gedrukt met die enorme koets achter me (sommige werden echt boos…), maar verder was het erg mooi.

Het volgende deel van de Weerribben over de Zeedijk via Bantega naar Lemmer was dramatisch. Een enorme vlakte en een tegenwind die maakte dat ik met pijnlijke knieën net 13 km/pu ging. O, wat een ellende. Waarom deed ik dit ook alweer? Ik wilde pas lunchen in Lemmer, dan hoefde ik daarna nog maar een kilometer of 15. Na een super fijne Surf & Turf salade vervolgden Saar en ik onze weg naar mijn zus in Oudemirdum. De Garmin was jammer genoeg een stille dood gestorven maar mijn lief had natuurlijk tijd gemaakt om op Strava een mooie route voor me te maken met zoveel mogelijk groen. Dus via het hondenstrand bij Lemmer trapte ik de laatste kilometers weg om vervolgens onze intrek te nemen in het bos in Gaasterland. Heerlijk. De Hastens stond klaar voor me. Een rustdag had mijn lijf meer dan nodig…. En Saar ook…. 

De Koets

Dag 3: Doesburg – Zwolle 85km

Geleerd van dag 2, waren we al heel vroeg uit de veren en hadden we eigenlijk om 9u al op de fiets kunnen zitten. Ware het niet dat de band lek was en we eerst een binnenband moesten scoren bij een van de vele fietsenmakers in de omtrek, die op maandagochtenden uitslapen. De Praxis boodt soelaas gelukkig en dus vertrokken we fris en vrolijk rond tienen met een nieuwe binnenband en een reserve in de tas.

De route is werkelijk prachtig. Saar doet het fantastisch in haar karretje, mits ze uitzicht heeft en ik achter haar blijf. De enige die ze voor zich duldt, is het (trek)paard van haar hondenkar. We vermoeden dat ze het ook meer als een koets ziet dus vanaf heden noemen we het ding ook maar zo. Op haar Tempur kussentje maakt ze feilloos duidelijk wat ze wil: stukje mee rennen, drinken of gewoon stoppen. Ze navigeert ons nog net niet maar verder is de hondencommunicatie meer dan duidelijk.

Langs Brummen, Zutphen en Deventer vervolgen we probleemloos de route. In Deventer hebben we super lekkere dingen gehaald om vervolgens in Welsum eieren te bakken langs de kant van de weg. Eigenlijk is vrijwel alles lekker als je zoveel fietst en we hadden al aardig wat kilometers erop zitten.

Fantastische eitjes als lunch
Fantastische eitjes als lunch

Doel van de dag was Zwolle want de plicht roept dus vanaf vanavond trekken de dames toch echt zonder manlief door. Gevoelsmatig geen vuiltje aan de lucht want dit heb ik natuurlijk al een paar dagen zien aankomen…

Het was nog een heel eind fietsen maar uiteindelijk bereikten we Zwolle. Een fatsoenlijke camping lag 5 kilometer buiten Zwolle en bij gebrek aan batterij van de Garmin, navigeerde Google Maps ons naar de camping. Vinex wijk in en uit, industrieterreinen doorkruisend en met al ruim 80km in mijn benen zonk de moed in mijn schoenen. Heel Zwolle vond ik kaauuutee en het idee straks alleen daar te blijven zo niet nog verschrikkelijker. Al fietsend kwamen de tranen en visualiseerde ik dat ik straks gewoon lekker meeging naar onze Britse poezen thuis en samen in bed kropen. Wat een voortreffelijk vooruitzicht…

Eenmaal op de camping besloot ik het helemaal af te laten hangen van de sfeer. We waren inmiddels weer in het groen gekomen en de vreselijke woonwijken en industrie lagen al achter ons. En jeetje, ik wilde toch zo graag met mijn tenen in het gras tot rust komen? Deze uitdaging aangaan? Het kampeerveldje stond vol met gezinnen en ouderen, helaas geen gezellige andere fietsdebielen. Caravans die zo groot waren dat in de voortent gewoon een driezitsbank stond. Ervoor een klein keffertje die daar iedereen probeerde in de kuiten te bijten. Treurige taferelen. Maar toch: ik bleef… Samen gingen we nog eten bij de Brasserie. De uitbater bleek een heuse Europafietser en ook het enige andere echtpaar op het terras bleken met de fiets. Zij stonden op het trekkersveldje waar niemand stond en ik dus niet in mijn eentje durfde te staan met Saar. Gezellig kletsend met ze en genietend van de kipsate naderde uur U. Mijn lief had het ook lastig en uitte dat op zijn geheel eigen wijze… Zich zorgen makend over de lege Garmin en powerbank want de dames moesten de volgende dag zelf hun weg vinden. Na wat emotioneel geknuffel sjeesde hij naar Zwolle en was rond 23u thuis. Wij bleven stoer en een tikke gespannen achter met boek, citroenmelisse thee en met elkaar.

Na de nodige facetime gesprekjes met lief vanuit bed vielen we allebei als een blok in slaap. Slechts 1 keer wakker geworden van een dromende Saar.

All by ourselves

Pech & geluk hand in hand

Dag 2: Beuningen – Doesburg 53km

Als je zo enthousiast schrijft ‘op naar Deventer’ dan is dat natuurlijk de Goden verzoeken. Met ons hoofd vol watten vertrokken we veel te laat van de camping. Alles is nog nieuw aan kamperen en vrij weinig verloopt efficient. Dus veel te vaak op en neer sjouwen met afwas en toilettas naar het toiletgebouw en genietend van het mooie weer, vertrokken we pas rond half 12 naar Deventer. De Hanzeroute langs Nijmegen via het pontje bij Pannerden naar Doesburg was prachtig. In hartje Doesburg gingen we lunchen in het oude centrum met een Italiaanse tosti en pommodori soep, life is sweet.

Toen kwam ook wel het besef bij mij dat ik en mijn lief die avond afscheid moesten nemen van elkaar voor maar liefst 5 nachten. Het is 4,5 jaar geleden voor het laatst voorgekomen dat wij zoveel nachten niet bij elkaar sliepen. De moed zonk een beetje in de schoenen van deze O zo stoere vrouw. Maar ach, een plan is een plan…

In Doesburg bleek de band van mijn lief wat zacht. Bij de poging om deze op te pompen, liep hij toch steeds weer leeg. Wij dachten dat het aan het ventiel lag dus toen hij eindelijk voldoende hard was om door te fietsen, vertrokken we blij. Ik kreeg al wel de tent achterop maar dan kon ik vast wennen aan het gewicht. Vier kilometer buiten Doesburg en 5 kilometer voor Dieren begaf de band het. Na onderzoek bleek er toch een heus gat in te zitten. Na mijn wekenlange minutieuze voorbereiding, en dus ook de aanschaf van de meest heerlijke en volgens experts noodzakelijke fietsvakantieartikelen (een mooi windjack moet je toch hebben als vakantiefietser en onze lichtgewicht Helinox stoeltjes zijn goddelijk voor het lezen van boeken waar we nog geen minuut de tijd voor hebben gehad in het licht van de met USB op te laden zaklamp in onze lichtgewicht 3-persoons koepeltent), was het op zijn minst teleurstellend dat ik geen reserve binnenbanden had gekocht… Maar na drie keer plakken leek de band te houden. Inmiddels moesten we eigenlijk nog 37km naar Deventer en met al het plakken, onderzoeken en gereedschap zoeken was het inmiddels 18u in de avond. Deventer konden we dus uit ons hoofd zetten. Een station was 5 km ver en de zon brandde lekker. En dus, bij dit ongeluk, kwam het geluk dat mijn lief besloot nog een dagje mee te fietsen. Dat zou hij eigenlijk volgende week maandag doen maar zoals hij zei: morgen weten we zeker dat het mooi weer is… We fietsten 2km door langs de prachtige IJssel naar een kleine boomgaardcamping van twee Zweefteven waar het fijn toeven was. Schone WC’s en een mooie plek. Een ijstkastje waarin een wijntje koud stond en een restaurant op 300 meter. Wat wil een vakantiefietser nog meer? Het enige dat ik kan bedenken is reservebinnenbanden.

Morgen weer een dag. Behalve dat we moeten zorgen dat we in de buurt van een station komen en we banden kopen, laten we verder alles los. Geen doelen stellen maar zien waar we uitkomen. Nog fijn een dag met z’n drietjes.

IJsseldijk
IJsseldijk

In het land van Maas & Waal

Dag 1: Utrecht – Beuningen 67km

Een eerste prachtige dag, of liever gezegd middag. Vrijdagmiddag bleek dat we in de avond kaartjes hadden voor de voorstelling van “Door de bank genomen”, van De Verleiders in Carre. Als je daar geweest bent, wil je op je fiets stappen met al je geld in je achtertas en de rest van je leven blijven fietsen. Dat gingen wij jammer genoeg niet doen. Wij zouden beginnen met de Hanzeroute en manlief is gezellig de eerste twee dagen zijn dames aan het vergezellen. In ruil daarvoor natuurlijk wel Saar aan zijn fiets. De voorstelling van de avond daarvoor had het inpakken wat vertraagd en dus vertrokken we pas in de middag. Na een ritje met de NS, de trein naar Maastricht reed tenminste tot Utrecht waar iedereen eruit moest, gingen we vol bepakt met een vaartje van zo’n 23 km per uur de drukke stad uit. Zelfs met kar achter en tent op zijn fiets, moest ik manlief zo nu en dan inhouden… We laveerden zonder enige moeite door wat hoosbuien die steeds net voorbij waren als wij over de Waalbandijk kwamen aanslingeren. Geweldig. Voor mij ook enige herkenning van die paar jaar dat we in Appeltern woonden tijdens mijn vroege jeugd. Druten, Beneden-Leeuwen en Tiel, landschap voelde toch een beetje vertrouwd al ziet alles er nu natuurlijk heel anders uit.

Het uitzicht over de Waal was prachtig. Hond Saar genoot zichtbaar van haar nieuwe karretje waar ze net om de hoek van de fietstassen de weg kon zien. Ze wil eigenlijk altijd voorop. Als ik het af en toe in mijn hoofd haalde om voor mijn lief te fietsen, begon ze te piepen en te blaffen. Ik heb me prima aangepast en ben er achter gebleven. Maar maandag is het mijn beurt, dan kan ze niet anders dan achter mij hangen. Maar eigenlijk was het heerlijk! Wat wil je ook met zo’n uitzicht?

Rond 19 uur streken we neer op een super schone en ruime camping aan de Waal. We hadden onze standaard nog niet uitgezet of de buurjongens (trekken 3 weken per fiets door NL, DU en BE) boden aan wat boodschapjes voor ons mee te nemen. Bier en wijn op bestelling, super. Ook meteen de reden dat ik dit blog de volgende ochtend pas schrijf. Met uitzicht op de Waal heerlijk gegeten bij een Brasserie en toen lekker de tent in. De nieuwe matjes slapen heerlijk en ook het 2-persoons bed wat ik gebouwd heb bevalt. Tijdens de nacht hoor je zo nu en dan het geluid van de grote binnenvaartschepen die voorbij komen, imposant.

Al met al een meer dan prima eerste kampeer ervaring. En Saar? Die vind het allemaal best. Breekt zo nu en dan uit de tent maar slaapt, eet & speelt. Tot dusver: super geslaagd. Op naar Deventer!

Coupe des vacances

Het is warm in Nederland. De kranten staan er vol van en mijn plan om mét hond een deel van de Hanzefietsroute af te gaan leggen, komt dichterbij. We vertrekken zaterdag al. En hoe prachtig Labradoodles ook zijn, alle eigenaren weten hoeveel werk het is om de vacht mooi te houden. Zo ook van deze krullenbol. Om haar zoveel mogelijk tegemoet te komen in dat karretje, dacht ik dat het verstandig was om haar te trimmen. Ik heb een cursus gedaan (klinkt meer dan het was) en heb al de nodige trimsessies met haar achter de rug. En speciaal voor deze gelegenheid een kammetje korter zeg maar. Standje 10mm. Dat is echt waanzinnig kort maar dan droogt ze tenminste ook snel als ik haar onderweg laat zwemmen. Maar helaas was ik al lang en breed van start gegaan met de tondeuse, toen ik bij deel II aankwam waarbij je de coupe gaat knippen, zeg maar de finishing touch. Helaas was ik de schaar vergeten.