Dag 5: Vojens – Lurschau, 109 km
Wat een lekkere dag. Een paar pittige buien maar die konden onze pret echter niet drukken. Na een waanzinnige nachtrust in die heerlijke B&B gingen we mooi op tijd op weg. De pauzes houden we beknopt. In een bushokje hebben we de eerste stop gehad. Het regende pittig en in het hokje konden we zitten. Van de fietsvakanties met mijn ouders heb ik geleerd altijd een pakje roomboter in de tas te hebben en dat, samen met een lekker soort Deens suikerbrood, was verrukkelijk. Een thermosfles met Abendbrot tee erbij en de zon scheen in dat bushokje.
Grenzen verleggen
We hadden net geluncht in Padburg en al 68 km probleemloos in de benen zitten. Zoals iedere dag vraagt mijn lief: ‘Wat denk je, wil je nog 20, 30 of 40 kilometer?’ De afstand die hij inzet, is al naar gelang zijn eigen ambitie voor die dag. Vandaag zette hij direct in op 40 kilometer. Eigenlijk is mijn antwoord vrijwel altijd ’nee, laten we het rond de 80 houden’, maar vandaag ging het lekker en voelden mijn benen nog prima. Dus ik antwoordde tot zijn grote verrassing ‘Ja, ik denk dat 40 kilometer nog wel gaat’. Voor de oplettende lezer: hieruit kun je niet opmaken dat ik de broek aan heb thuis maar hij heeft gewoon geen zin om me te duwen op het eind. En ik vind het über lief dat hij het me vraagt en met me overlegt.
Ik schrok zelf van mijn antwoord maar had in mijn achterhoofd ook de weersvoorspelling voor morgen waarop de millimeters regen inmiddels opgelopen zijn tot 20. Echt veel. Dus hoe meer we vandaag doen, hoe meer ruimte we inbouwen om morgen eerder te stoppen. Zijn gezicht klaarde helemaal op. Het was bijna aandoenlijk. Eeuwig verziekt qua kilometers die hij met de Grinta-mannen aflegt als zij een fietsuitje organiseren naar Italië (Mortirolo en de Gavia op 1 dag en de Stelvio gewoon lekker 2 keer achter elkaar). Ook de Pyreneeën hebben ze aangedaan (Tourmalet ook 2 keer op 1 dag) en de Vogezen. Kortom, 110 kilometer met een onnodige tent achterop, komt iets dichter in de buurt van de uitputting die hij gewend is te voelen op een fietsvakantie. En misschien is het omdat mijn benen sterker worden op dag 5, maar het ging prima. Tot het eind.
Over de grens
Vandaag zijn we bij Padborg de grens overgestoken. Ongeveer iedere auto werd uitgebreid gecontroleerd maar het fietspad loopt áchter het douanehokje langs. En zoals ik eerder al schreef, zijn er weinig Jutlandroute fietsers in oktober. Laat staan fietsers die de route tegen de wind in afleggen. Dus even aanzetten en floep: we stonden in het corona strenge Duitsland. En dat was toch een verschil. Hoe vriendelijk de Denen ons tegemoet komen, zo kort en sjaggie waren een hoop Duitsers. Het was echt opvallend het verschil. Een automobiliste werd pislink op Jean-Paul en terwijl ik daarna lieflijk glimlachte om zijn manoeuvre goed te maken, kon er geen glimlach vanaf.
Afscheid van Denemarken
Het blijft vreemd om terug naar huis te fietsen en Adeline achter te laten. Hoe leuk ze het ook heeft daar. ’t Is iets onnatuurlijks. Morgen is ze jarig dus dit wordt de eerste keer in 19 jaar dat ik haar geen taart en cadeautjes op bed breng. Maar gelukkig weet zij haar feestjes tegenwoordig goed zelf te organiseren. Morgenavond gaat ze met haar vrienden van EFC uit eten waarna dit weekend haar vader met zijn vriendin en het vriendje van Adeline haar komen opzoeken om alsnog haar verjaardag te vieren.
Morgen hopelijk tenminste 60 kilometer als het even gaat. Pas als we het echt zat zijn, stappen we af. Tot slot nog de dagelijkse relive link, dit keer in één keer. Wat hierbij opvalt, is dat mijn man de helletocht van vrijdagavond (mijn dag 1) niet meetelt. Dus zie hier dag 4 en dus eigenlijk dag 5 ?: