Dag 1: Amsterdam – Ebeltoft: 52 km
Na weken van voorbereiding, eindigt de donderdag in de Jordaan pas om 2u ‘s nachts. Een laatste glaasje wijn, uitkijkend over de fietstassen die klaar staan in de hal, zal me de volgende dag nog lang achtervolgen. Want na 3 uurtjes slaap staan we om 5.10u naast ons bed zodat we om 6 uur in de auto zitten. We hebben er zin in. Eigenlijk zouden we vannacht in Bad Zwischenahn slapen en in alle rust na een goed ontbijt de trein pakken richting Bremen. Zoals het hele jaar, strooit het virus ook nu roet in het eten. Alleen door Duitsland reizen mag zonder dure commerciële Corona test. En dus kiezen we voor een lange dag. En lang is ie….
Jan is een held
Via Fiets Mee heb ik de kaartjes geboekt. Een mailtje naar Jan met wanneer en waar we heen wilden, resulteerde in een mooi routeplan met daarbij alle wetenswaardigheden over reizen door Duitsland in Coronatijden, gereserveerde fietsplaatsen in de treinen en royale overstaptijden in Bremen, Hamburg en Kolding. Wat een service. En de betaallink in de mail is zo fijn. Zijn boekingskosten zijn het echt dubbel en dwars waard
Reizen met bepakte fietsen per trein hebben we eerder gedaan en is uitermate stressvol. Maar we komen er nu achter dat 4 kinderen, 14 fietstassen en een hondenkar met bijpassende inhoud daar toch echt een grote rol in speelden. Wat een waanzinnig relaxte dag. Met slechts 2 fietsen waar de tassen aan kunnen blijven, een gratis parkeerplaats voor het station en een treinwagon die gewoon een half uur met open deuren op ons wacht. Ik bedenk me een paar keer dat ik nog nooit zo relaxed met de trein ben gegaan. Met fiets en al. Dit ontspannen gevoel was echter tijdelijk. In Kolding was de overstaptijd maar liefst 50 minuten. Toen ik van de wc terugkwam bij de fiets, meldde Jean-Paul bloedserieus: ‘Ik heb een leuke route uitgestippeld om de tijd te overbruggen. Hij is echt niet te stoppen.
.
Laatste loodjes
Naarmate we richting Denemarken zoefen met de trein vanuit Hamburg, begint het te dagen dat al deze uren trein, per fiets terug afgelegd gaan worden. We hebben ons allebei al gerealiseerd waarom de Jutlandroute van Emmen naar Denemarken loopt en niet andersom, zoals wij hem gaan fietsen. ‘Het is de wind mijn lieve kind’….. En daar komen we al snel achter. Totaal onuitgerust maar met een ongeduldig moederhart dat sneller begint te kloppen doordat ik na 6 weken mijn dochter weer ga zien, stap ik om 18.30u zingend op de fiets. Jantje lacht, jantje huilt. Bijna dan. Eindelijk fietsen en wat is Denemarken mooi groen. Na een uur wordt het donker en een kwartier later zien we, behalve onze lichten, bijna niets meer. Last minute nog 2 veiligheidsvestjes in onze fietstassen gepropt. Wat een zegen!!!! Jean-Paul wijst naar de overkant van de gigantische zee waar we langs fietsen. Allemaal kleine lichtjes kan ik zien. ‘Daar ligt Ebeltoft schat’….. Met mijn ogen volg ik van daar de kust en zie die verdwijnen in verre grijze bergen voor me. Allemachtig. Daar moeten we eerst heen? Ebeltoft ligt er bij als een soort Fata Morgana. Een stad in de verte die, hoe hard je ook trapt, niet dichterbij lijkt te komen. Al snel draait de route zich en hebben we zeewind tegen, kracht 5.
Grenzen
Eigenlijk ga ik op deze ene avond, na een dag relaxed reizen en 3 uur slaap, over iedere grens heen. Maar we gaan door. Adeline wacht op ons met een heerlijk bord zalm pasta en de zak wijn in mijn tas lijkt dan nog aantrekkelijk. De laatste klimmetjes zijn heftig en doen pijn. Maar ik ruik mijn kind. Ik heb me hier zo op verheugd. Dus dan eindelijk, na 3 uur zwoegen en 52 kilometer later ploffen we neer in een klein huisje in het bos. Zalig! Maar ik ben zo diep gegaan, dat zelfs de wijn niet meer lekker is.
Rustdag
De zaterdag is een super knusse dag. Houtkachel aan lekker op de bank. Na een middagdutje lees ik mijn boek in een klap bijna uit waarna we met z’n 3-en lekker gaan eten in Ebeltoft. Het naderende afscheid van Adeline komt alweer dichterbij. En dan niet voor 6 weken maar tot kerstmis. Hopelijk. Corona doet wat ie wil en de maatregelen worden overal verscherpt. Het is te hopen dat Adeline de campus af mag met kerstmis.
Zondag om 12u stappen we op de fiets. Dit keer zonder doel. We gaan kijken wat de benen aankunnen. De windkracht 5 is gereduceerd tot een 3. En dit keer in de rug. Het zal de klimmetjes niet minder maken maar de zon en de wind gaan me goed doen. Hoop ik….
Via Relive kun je in vogelvlucht de tocht zien. Die 107 km p/u mocht hij willen…. gingen we maar zo hard….