Dag 8: Schiermonnikoog – Buitenpost – Amsterdam: 48 km
Inmiddels zijn we alweer een tijdje thuis. Ik heb wat weken gewacht met het schrijven van dit blog, de afsluitende blog van deze fietsvakantie. Om mijn gevoel en gedachten te ordenen. Om te kijken wat beklijft. En om de juiste woorden aan dit alles te geven. Want het waren leerzame kilometers, 506 in totaal.
Na slechts wat spatjes regen in de nacht, begonnen we de dag met suikerbrood eten met onze buurtjes Mathijs en Hilde onder een stralend blauwe lucht. De tent bleef lekker drogen op het veld en mijn lief en ik togen naar het strand, uiteraard met koets & Saar. Nou ben ik minstens 1 keer per jaar op Schiermonnikoog te vinden, altijd verblijvend in Hotel Van der Werff, maar dit stuk strand kende ik volgens mij nog niet. Dat komt vast omdat ik nu per fiets door de duinen ging en nu dus makkelijker op andere plekken kom dan al wandelend vanuit het centrum van het dorp.
Eenmaal op het strand was het genieten. Ik leg graag uit waardoor dat kwam. Tijdens de opleiding Haptonomie is er veel aandacht voor het voelen van ruimte. Hoeveel ruimte krijg je van iemand? Hoeveel ruimte neem je in het contact met anderen? Hoe voelt het in je lijf als je ruimte krijgt, neemt of juist helemaal geen ruimte inneemt? Op het strand van Schiermonnikoog voelde ik de ruimte in iedere vezel van mijn lijf.
En wat is dat een heerlijk gevoel om diep adem te kunnen halen en helemaal in je lijf te zitten. Zonder mensen te dicht om je heen, zonder spanningen, gedachten, wensen of beslommeringen. Het was daar op het strand waarin ik eigenlijk alleen maar ruimte voelde, en niets meer.
Alhoewel, natuurlijk voelde ik ook Saar, die niet naast je gaat zitten in het zand, maar altijd dicht tegen je aan. Bij voorkeur rug aan rug, om vanuit die veilige positie haar omgeving in zich op te nemen.
Het was fijn om die ruimte zo overduidelijk te voelen en daarbij te ervaren wat dat met me deed. Hoe ik alles ‘los kan laten’ als ik zo in contact sta met mezelf. En dan ook inderdaad niet veel nodig heb? En dat is toch wel de rode draad van deze dikke week fietsen door Nederland met Saar. Het heeft me niet geleerd dat ik zonder mijn lief kan. Want het blijft heerlijk om dit samen te doen en gewoon veel fijner dan alleen. En dat is ook fijn om te merken, dat je elkaar enorm mist en tegelijkertijd geniet van wat er op dat moment wel is. Saar dus. En het heeft mijn hoofd leeg gemaakt, en dat was heel erg nodig. Het heeft me nog meer doen beseffen dat ik beweging nodig heb om me goed te voelen. En ruimte. Ik moet die ruimte opzoeken in mijn dagelijkse leven in Amsterdam. Want eigenlijk snak ik naar ruimte. Zowel om me heen als in mezelf. Het heeft me geleerd om meer ruimte in te nemen en ruimte te geven aan wat ik voel, ervaar en vind. En dat ik ook ruimte kan geven aan grenzen die ik voel van binnen.
We hebben nog geluncht met een heerlijke Surf & Turf salade en een goed glas Pinot Grigio bij strandtent De Marlijn. Een plek waar ik in oktober zeker naartoe terug ga om de kaart verder te ontdekken. Pas aan het einde van de middag vertrokken we, met enige tegenzin, naar de boot.
Net toen de wolken zich samenpakten boven de Waddenzee, vertrokken we naar Lauwersoog. Compleet passend bij het moment. Afscheid nemend van de fietsvakantie en de vrijheid die ik voelde. Niet om het daar achter te laten maar om het mee te nemen in het dagelijkse leven. Vanaf Lauwersoog hebben we de laatste kilometertjes afgelegd naar Buitenpost en de trein gepakt. Pas rond 22.30u kwamen we aan in Amsterdam Zuid. In het donker door het Vondelpark kwamen we eindelijk thuis, bij onze Britten die blij waren dat mama Saar er weer was. Het was een heerlijke week!