debby – Pagina 3

6 oktober 20206 oktober 2020

Singing in the rain

Dag 4: Jelling – Vojens, 90 km

Om 6 uur in de ochtend zijn we klaarwakker. Buiten is alles nat en miezert het lekker door. We lezen een beetje, ruimen de boel op, zetten koffie in de Rubytec (echt waanzinnig lekker) en eten een bak yoghurt met super veel verse vruchten. Al met al stappen we pas om kwart voor 10 op de fiets. We besluiten gezien de weersverwachting onze schoenhoezen meteen aan te doen. En wat een verademing: ondanks een hoop millimeters vandaag heb ik gewoon de hele dag warme voeten gehad.

De wind is best pittig. Soms half van opzij, meestal tegen. Windkracht 4 met stoten 5. Echt een treintje maken, doen we niet of nauwelijks. Ik vind het gedoe om in zijn wiel te gaan hangen. Putjes of takken zie ik niet aankomen en van Ebeltoft terug richting Aarhus klapte ik een stoep af omdat ik onvoldoende zicht had. Dan doe ik het liever zelf. Scheelt een sneer naar een volstrekt onschuldige echtgenoot. Heel af en toe vraag ik het hem en kom ik eventjes bij in de luwte.

Wilde dieren

Wat een prachtige landschappen weer vandaag. Van open akkers met gigantische roofvogels, weilanden met paarden die met ons mee rennen en koeien die allemaal opstaan als we aan komen fietsen. Wat een waanzinnige natuur. In het bos hoor ik zwijnen ritselen en knorren als we voorbij komen. Deze noemen we al jaren Fred, vernoemd naar een wildzwijn die wij ooit bij een vakantiehuis in Italië hadden scharrelen. De velden met kerstbomen blijven fascineren. We maken inmiddels onderscheid in de groepen kerstbomen. Je hebt de oude velden: leeggerukte akkers met zo hier en daar een zielig overblijfsel. Dan heb je de nieuwe aanwas, ieniemienie boompjes voor Kerstmis 2022 en verder. Je hebt de ‘bijna klaar’ velden. Allemaal met kleurige labels. Die bomen zie ik zeker terug op het Westerdok in Amsterdam begin december. Tot slot zijn er de vergeten velden. Die zijn zo prachtig: kerstbomen groot en klein, allemaal soorten op een perceeltje. Zonder labels in de top. We noemen ze de wilde kerstbomen. Die zie je ook af en toe uitbreken: vanaf zo’n veld loopt een rij, zonder regelmaat in de ruimte ertussen, gewoon uit zo’n veld. Het lijkt alsof ze hier echt alle kerstbomen voor heel Europa kweken. Nu is Denemarken redelijk dunbevolkt dus dit moet wel een export product zijn.

Regen

We hebben behoorlijk wat regen. En aangezien we in al die dagen slechts 1 (!) vakantiefietser zijn tegengekomen, voelen we ons erg stoer. Ook de eigenaar van de B&B waar we vannacht slapen, is verrast door onze komst. Ziet hij niet vaak in oktober. Maar met goede regenjassen, schoenhoezen en fietsbroeken, hebben we het eigenlijk geen moment koud gehad. Blijven we vrolijk. Alleen dat kamperen komt er echt niet van. Je tent opzetten in de regen: het is gewoon niet fijn. En het grootste nadeel is dat het om half 8 in de avond echt donker is. We voelen er allebei niets voor om de hele avond in het donker in die tent te hangen. En veel horeca in de omgeving is er niet. Gezien de Covid situatie in Amsterdam, kun je maar beter met je fiets door Denemarken gaan. Ook de shelters zijn geen feest. Als je een lampje ophangt, komen er beesten op af. Nou ja, ik kan wel tig argumenten opnoemen waarom die tent nog niet heeft gestaan maar eigenlijk is hij tot dusver alleen maar ballast. En da‘s helemaal niet erg. De conditie en lichamelijke vermogens van mij en mijn man liggen zo waanzinnig ver uit elkaar, dat die tent hoe dan ook mee moet. Ik ben echt op na zo’n 80 kilometer. Alhoewel het inmiddels beter gaat nu de hoogtemeters zakken. Het was ondanks de regen een heerlijke dag. Maar hij kan nog eindeloos door. Hoe lang? Ik weet het niet. Ooit bleek tot 175 kilometer.. Ik hing toen voor apegapen achter hem op een toerfietstandem te kijken naar een bidon met daarop de tekst ‘Opgeven is geen optie’. Vijf keer de Alpe d’Huzes met tijd over voor een 6de keer. Alleen zijn lijf gaf het op. Maar dat uithoudingsvermogen van hem ga ik niet meer testen. En een elektrische fiets wil ik de komende 15 jaar niet. Daarvoor geniet ik teveel van het zelf kracht leveren. Kortom voorlopig houden we deze tent er zeker in.

Planning

De komende dagen gaan we in dit tempo lekker door. Donderdag wordt er maar liefst 16 mm regen verwacht. Kijken of ik dan nog zo vrolijk blijf. Maar als we getrakteerd worden op dit soort regenbogen en vergezichten, dan komt het wel goed. Voor nu lekker slapen in de comfortabele B&B. Een ware tip als je rond Vojens een overnachting zoekt!

En de Relive illustratie van Jean-Paul is niet volledig. Dit komt omdat de Jutlandroute in etappes is opgeslagen in zijn Garmin en niet helemaal overeenkomt met de afgelegde route van vandaag.. Wil je de volgende etappe laden, dan kun je niet anders dan opslaan, route openen en opnieuw gaan tellen. Beetje jammer.

Dus een onvolledige versie vandaag:

5 oktober 20205 oktober 2020

Jutlandroute van Clemens Sweerman

Dag 3: Ry – Jelling, 74km

Wat een prachtige dag: de zon schijnt. Jean-Paul maalt de bonen voor een waanzinnig lekker kopje koffie. Hij is gevallen voor een Rubytec koffiemolen met filter en rvs beker. Ik kan niet anders zeggen dat het een ware traktatie is iedere ochtend. Na een half uurtje tassen inpakken en reorganiseren, verlaten we de totaal lege camping. Vanuit mijn bed heb ik een bakker in het dorp opgezocht met de toepasselijke naam Le Gåteau. De meest overheerlijke koeken en taartjes verkopen ze. Ik overweeg serieus een weckpot mee te nemen waar 3 soorten chocolademousse in zitten. De flessen wijn uit mijn tas zijn inmiddels op dus ik heb ruimte in de tassen. Maar ik hou me in. Koffie en een pain au chocolat die lekker is maar niet tipt aan die van bakker Noé op de Bloemgracht. We zijn vroeg op pad dus al het meezit halen we de 85 kilometer. Daar ligt een all seasons camping waar we zeker terecht kunnen.

Het hele jaar kerstmis

De omgeving wordt mooier en mooier. Hele velden met kerstbomen doorkruisen we. Nu al versierd met gekleurde labels aan de toppen. De velden lopen schuin omhoog waar de huizen bovenaan de heuvels uitkijken over duizenden kerstbomen, het hele jaar door. Werkelijk prachtig en zo te zien ‘boert’ de kerstbomen handel ook prima.

De klimmetjes vandaag zijn pittig. Ik ben een echte alpha en dus niet best met getallen en procenten. Maar de laatste dagen ploeter ik omhoog en tik dan toch steeds even mijn Garmin wakker uit zijn slaapstand om het percentage te zien. De eerste korte klim was 15%. Om de dag fris mee te beginnen. Mijn Garmin lijkt niet onder de indruk te zijn van mijn snelheid want als ik zwoegend een 9% aan het beklimmen ben, gaat ie standaard op pauze. Onder de 5 km p/u neemt hij me niet meer serieus. Daar heb je een instelling voor hoor ik nu naast me.

Materiaalpech

Zo voorspoedig als de dag begon, zo snel staan we stil midden in de rimboe. De ketting van Jean-Paul breekt in het bos. We gaan als eerste hulp zoeken bij een huis een stuk terug. Helaas hebben ze een enorme schuur met gereedschap maar geen kettingpons. We gaan nog een stukje terug op de route, naar een soort outdoorcentrum waar Jean-Paul even daarvoor de planten water heeft gegeven. Met het idee dat er toch niemand was. Het kantoor blijkt wel degelijk bemand door de toffe Deen Peter die probleemloos in 10 minuten de ketting weer draaiend heeft. Bij de eerste de beste fietswinkel hebben we alsnog de reserveonderdelen gehaald mocht een van onze kettingen breken. Het boekje van de Jutlandroute komt meteen in de eerste paar kilometer goed van pas. Koffie, campings, hotels en fietsenmakers staan keurig aangegeven. Met een uur vertraging vervolgen we onze weg.

Tijdens het klussen aan de ketting hebben we een prachtig uitzicht

Voormalige spoorlijn

We komen vlak voor Them op de Jutlandroute. Wat een prachtige stuk natuurschoon. Clemens Sweerman, die deze route heeft beschreven, overtreft onze verwachtingen. De eerste 20 kilometer gaat over een voormalige spoorlijn. Helaas structureel vals plat omhoog maar dat zorgt dat we na 15 kilometer aan beide zijden diep afgronden hebben met een fenomenaal uitzicht. En natuurlijk komt na het zuur het zoet: we vliegen omlaag. Jean-Paul met de route op de Garmin terwijl ik geniet van het ouderwetse boekje op mijn stuurtas zodat ik tijdens het fietsen de aanwijzingen mee kan lezen. Niet meer een weg naar boven zien lopen maar gewoon: —> klim 1 km. Fijn, dan weet ik waar ik aan toe ben. Met vandaag zo’n 700 hoogtemeters is het op het einde fijn om je daar mentaal een paar kilometer van te voren op voor te bereiden. Ik zie dan wegen voor me met zo’n 10% en als dan blijkt dat het slechts maximaal 6% is, dan valt dat reuze mee.

Jean-Paul leest het boekje met het deel van de route de avond van te voren. Op de fiets kom ik er dan vervolgens achter dat dat voor mij volstrekt overbodig is. Immers mijn lieve fietsende encyclopedie herinnert zich de volgende dag alles nog en ik krijg dan de informatie precies op het moment dat ik daar live fiets. Mijn eigen Clemens als reisgezel. Maar liefst 4 zintuigen slaan mijn ervaringen op: mijn oren die de verhalen van manlief (opgetekend door Clemens Sweerman), mijn neus die de geuren van het bos opsnuift, mijn beenspieren die verzuren en mijn ogen die de prachtige omgeving in zich opnemen. Je begrijpt: dit is making memories op zijn meest effectief.

Jelling: hoofdstad van de Vikingen

Het geplande einddoel van vandaag halen we niet, met name door de materiaalpech, maar anders was het ook een uitdaging geweest, realiseren we ons nu. We zijn beland op een camping in Jelling, de oude Viking-hoofdstad van Denemarken rond 1000 n. Chr. Het restaurant bij de camping is 4 weken geleden in vlammen opgegaan, en voor een oude Viking-hoofdstad is het aanbod aan restaurants op een maandag wel erg schraal: uiteindelijk hebben we een pizza genuttigd in een afhaal-pizzeria annex tankstation….samen met tig fruitvliegjes. Hopelijk morgen een lekkere dag ondanks regenpak en schoenhoezen die we nodig gaan hebben.

De animatie van vandaag is helaas in 2 delen:

En deel 2:

4 oktober 20205 oktober 2020

Afscheid

Dag 2: Ebeltoft – Ry, 88 km

Wat voelt het toch onnatuurlijk om je kind achter te laten in een ander land. Ze heeft het enorm naar haar zin hier en ook wij vermaken ons prima thuis maar toch is het afscheid weer lastig. Na wat dikke knuffels stappen we toch op de fiets.

De route is zonder tegenwind en zo nu en dan stukken wind mee veel beter te doen. De bospaden zijn gaaf en de natuur echt prachtig.

In 2,5 uur rijden we naar Aarhus. Op een terras verorberen we een hamburger en besluiten we te gaan kamperen. Er is geen regen voorspelt voor vandaag en morgen, de zon schijnt en we kunnen om 18u bij een camping zijn, schatten we in. Hebben we een uur om de tent op te zetten want dan is het donker. Later in de week is er regen voorspeld en dan is kamperen echt minder fijn. Dus beter nu moedig doen dan dat we voor niets een week lang met die 5 kilo tent rondfietsen.

Einde seizoen

Maar natuurlijk wordt 18u weer 19u. Het venijn zit toch steeds in de staart. Dankzij alle Garmins, fietskaarten, iPhones & Google hebben we eenvoudig een camping uitgezocht. En dus staan we na 88 km voor de receptie van een enorme 4-sterrencamping aan een prachtig meer in Ry. Maar helaas. Enige detail dat we over het hoofd hebben gezien, is dat de camping al gesloten is. De eigenaar stuurt ons naar een hotel in het dorpje beneden maar nog voordat we ons hebben omgedraaid, belt hij terug. Hij heeft kamers en daar mogen we er eentje van gebruiken. Super aardig. Er staan 2 onopgemaakte bedden die we na lang wikken en wegen maar opmaken met onze matjes.

We hebben namelijk een waanzinnig donsbed om op te slapen. Onze lichtgewicht matjes zijn overtrokken met een donzen tijk. Daaroverheen ligt een quilt van dons die ons tot 0 graden warm houdt. Deze knoop je vast aan het donzen tijk. Daarin een 2-persoons zijden lakenzak en allemachtig…. wat slaapt dat lekker.

Morgen komen we op de officiële Jutlandroute. Kijken of het ons eindelijk lukt ver voor donker ergens aan te komen.

De dag van vandaag in vogelvlucht:

4 oktober 20205 oktober 2020

Trappen door de Deens Donkere Bossen

Dag 1: Amsterdam – Ebeltoft: 52 km

Na weken van voorbereiding, eindigt de donderdag in de Jordaan pas om 2u ‘s nachts. Een laatste glaasje wijn, uitkijkend over de fietstassen die klaar staan in de hal, zal me de volgende dag nog lang achtervolgen. Want na 3 uurtjes slaap staan we om 5.10u naast ons bed zodat we om 6 uur in de auto zitten. We hebben er zin in. Eigenlijk zouden we vannacht in Bad Zwischenahn slapen en in alle rust na een goed ontbijt de trein pakken richting Bremen. Zoals het hele jaar, strooit het virus ook nu roet in het eten. Alleen door Duitsland reizen mag zonder dure commerciële Corona test. En dus kiezen we voor een lange dag. En lang is ie….

Jan is een held

Via Fiets Mee heb ik de kaartjes geboekt. Een mailtje naar Jan met wanneer en waar we heen wilden, resulteerde in een mooi routeplan met daarbij alle wetenswaardigheden over reizen door Duitsland in Coronatijden, gereserveerde fietsplaatsen in de treinen en royale overstaptijden in Bremen, Hamburg en Kolding. Wat een service. En de betaallink in de mail is zo fijn. Zijn boekingskosten zijn het echt dubbel en dwars waard

Reizen met bepakte fietsen per trein hebben we eerder gedaan en is uitermate stressvol. Maar we komen er nu achter dat 4 kinderen, 14 fietstassen en een hondenkar met bijpassende inhoud daar toch echt een grote rol in speelden. Wat een waanzinnig relaxte dag. Met slechts 2 fietsen waar de tassen aan kunnen blijven, een gratis parkeerplaats voor het station en een treinwagon die gewoon een half uur met open deuren op ons wacht. Ik bedenk me een paar keer dat ik nog nooit zo relaxed met de trein ben gegaan. Met fiets en al. Dit ontspannen gevoel was echter tijdelijk. In Kolding was de overstaptijd maar liefst 50 minuten. Toen ik van de wc terugkwam bij de fiets, meldde Jean-Paul bloedserieus: ‘Ik heb een leuke route uitgestippeld om de tijd te overbruggen. Hij is echt niet te stoppen.

Laatste loodjes

Naarmate we richting Denemarken zoefen met de trein vanuit Hamburg, begint het te dagen dat al deze uren trein, per fiets terug afgelegd gaan worden. We hebben ons allebei al gerealiseerd waarom de Jutlandroute van Emmen naar Denemarken loopt en niet andersom, zoals wij hem gaan fietsen. ‘Het is de wind mijn lieve kind’….. En daar komen we al snel achter. Totaal onuitgerust maar met een ongeduldig moederhart dat sneller begint te kloppen doordat ik na 6 weken mijn dochter weer ga zien, stap ik om 18.30u zingend op de fiets. Jantje lacht, jantje huilt. Bijna dan. Eindelijk fietsen en wat is Denemarken mooi groen. Na een uur wordt het donker en een kwartier later zien we, behalve onze lichten, bijna niets meer. Last minute nog 2 veiligheidsvestjes in onze fietstassen gepropt. Wat een zegen!!!! Jean-Paul wijst naar de overkant van de gigantische zee waar we langs fietsen. Allemaal kleine lichtjes kan ik zien. ‘Daar ligt Ebeltoft schat’….. Met mijn ogen volg ik van daar de kust en zie die verdwijnen in verre grijze bergen voor me. Allemachtig. Daar moeten we eerst heen? Ebeltoft ligt er bij als een soort Fata Morgana. Een stad in de verte die, hoe hard je ook trapt, niet dichterbij lijkt te komen. Al snel draait de route zich en hebben we zeewind tegen, kracht 5.

Mijn uitzicht — Urenlang tegen de wind in. Soms 6% omhoog, soms 9%. Afzien met een hoofdletter A.

Grenzen

Eigenlijk ga ik op deze ene avond, na een dag relaxed reizen en 3 uur slaap, over iedere grens heen. Maar we gaan door. Adeline wacht op ons met een heerlijk bord zalm pasta en de zak wijn in mijn tas lijkt dan nog aantrekkelijk. De laatste klimmetjes zijn heftig en doen pijn. Maar ik ruik mijn kind. Ik heb me hier zo op verheugd. Dus dan eindelijk, na 3 uur zwoegen en 52 kilometer later ploffen we neer in een klein huisje in het bos. Zalig! Maar ik ben zo diep gegaan, dat zelfs de wijn niet meer lekker is.

Rustdag

De zaterdag is een super knusse dag. Houtkachel aan lekker op de bank. Na een middagdutje lees ik mijn boek in een klap bijna uit waarna we met z’n 3-en lekker gaan eten in Ebeltoft. Het naderende afscheid van Adeline komt alweer dichterbij. En dan niet voor 6 weken maar tot kerstmis. Hopelijk. Corona doet wat ie wil en de maatregelen worden overal verscherpt. Het is te hopen dat Adeline de campus af mag met kerstmis.

Zondag om 12u stappen we op de fiets. Dit keer zonder doel. We gaan kijken wat de benen aankunnen. De windkracht 5 is gereduceerd tot een 3. En dit keer in de rug. Het zal de klimmetjes niet minder maken maar de zon en de wind gaan me goed doen. Hoop ik….

Via Relive kun je in vogelvlucht de tocht zien. Die 107 km p/u mocht hij willen…. gingen we maar zo hard….

2 september 20162 oktober 2020

Ruimte

Dag 8: Schiermonnikoog – Buitenpost – Amsterdam: 48 km

Inmiddels zijn we alweer een tijdje thuis. Ik heb wat weken gewacht met het schrijven van dit blog, de afsluitende blog van deze fietsvakantie. Om mijn gevoel en gedachten te ordenen. Om te kijken wat beklijft. En om de juiste woorden aan dit alles te geven. Want het waren leerzame kilometers, 506 in totaal.

Na slechts wat spatjes regen in de nacht, begonnen we de dag met suikerbrood eten met onze buurtjes Mathijs en Hilde onder een stralend blauwe lucht. De tent bleef lekker drogen op het veld en mijn lief en ik togen naar het strand, uiteraard met koets & Saar. Nou ben ik minstens 1 keer per jaar op Schiermonnikoog te vinden, altijd verblijvend in Hotel Van der Werff, maar dit stuk strand kende ik volgens mij nog niet. Dat komt vast omdat ik nu per fiets door de duinen ging en nu dus makkelijker op andere plekken kom dan al wandelend vanuit het centrum van het dorp.

Eenmaal op het strand was het genieten. Ik leg graag uit waardoor dat kwam. Tijdens de opleiding Haptonomie is er veel aandacht voor het voelen van ruimte. Hoeveel ruimte krijg je van iemand? Hoeveel ruimte neem je in het contact met anderen? Hoe voelt het in je lijf als je ruimte krijgt, neemt of juist helemaal geen ruimte inneemt? Op het strand van Schiermonnikoog voelde ik de ruimte in iedere vezel van mijn lijf.

*Op een enorm strand toch lekker tegen elkaar aan….*

En wat is dat een heerlijk gevoel om diep adem te kunnen halen en helemaal in je lijf te zitten. Zonder mensen te dicht om je heen, zonder spanningen, gedachten, wensen of beslommeringen. Het was daar op het strand waarin ik eigenlijk alleen maar ruimte voelde, en niets meer.

Alhoewel, natuurlijk voelde ik ook Saar, die niet naast je gaat zitten in het zand, maar altijd dicht tegen je aan. Bij voorkeur rug aan rug, om vanuit die veilige positie haar omgeving in zich op te nemen.

Het was fijn om die ruimte zo overduidelijk te voelen en daarbij te ervaren wat dat met me deed. Hoe ik alles ‘los kan laten’ als ik zo in contact sta met mezelf. En dan ook inderdaad niet veel nodig heb? En dat is toch wel de rode draad van deze dikke week fietsen door Nederland met Saar. Het heeft me niet geleerd dat ik zonder mijn lief kan. Want het blijft heerlijk om dit samen te doen en gewoon veel fijner dan alleen. En dat is ook fijn om te merken, dat je elkaar enorm mist en tegelijkertijd geniet van wat er op dat moment wel is. Saar dus. En het heeft mijn hoofd leeg gemaakt, en dat was heel erg nodig. Het heeft me nog meer doen beseffen dat ik beweging nodig heb om me goed te voelen. En ruimte. Ik moet die ruimte opzoeken in mijn dagelijkse leven in Amsterdam. Want eigenlijk snak ik naar ruimte. Zowel om me heen als in mezelf. Het heeft me geleerd om meer ruimte in te nemen en ruimte te geven aan wat ik voel, ervaar en vind. En dat ik ook ruimte kan geven aan grenzen die ik voel van binnen.

We hebben nog geluncht met een heerlijke Surf & Turf salade en een goed glas Pinot Grigio bij strandtent De Marlijn. Een plek waar ik in oktober zeker naartoe terug ga om de kaart verder te ontdekken. Pas aan het einde van de middag vertrokken we, met enige tegenzin, naar de boot.

Net toen de wolken zich samenpakten boven de Waddenzee, vertrokken we naar Lauwersoog. Compleet passend bij het moment. Afscheid nemend van de fietsvakantie en de vrijheid die ik voelde. Niet om het daar achter te laten maar om het mee te nemen in het dagelijkse leven. Vanaf Lauwersoog hebben we de laatste kilometertjes afgelegd naar Buitenpost en de trein gepakt. Pas rond 22.30u kwamen we aan in Amsterdam Zuid. In het donker door het Vondelpark kwamen we eindelijk thuis, bij onze Britten die blij waren dat mama Saar er weer was. Het was een heerlijke week!

11 augustus 20162 oktober 2020

Wolkbreuk in Drente, zon op Schiermonnikoog

Dag 7: Groningen – Schiermonnikoog 58km

Het plan was om in twee dagen naar Zwolle te fietsen en dan zondagavond met de trein naar huis te gaan. Maar na de hoosbuien ’s nachts, en dus het vooruitzicht om weer een tent nat in te pakken, kwam het idee op om niet naar Zwolle te gaan fietsen maar naar Lauwersoog. En dan per boot naar ons geliefde Schiermonnikoog. Wheather Pro voorspelde super goed weer op Schier en vrijwel de hele dag bewolking met wat regen richting Drente. Na de natte handel te hebben ingepakt, zelf mijn trapper enorm hard in mijn scheen te trappen omdat ik nog met 1 voet vastzat en er een sprinkhaan op mijn kuit zat, vertrokken we blij naar het centrum van Groningen voor goede koffie & een lekker ontbijt. Dit keer gevonden binnen 5 kilometer. In een gezellige bakkerij met smoothies, eieren en koffie hebben wij uitgebreid de tijd genomen om een mooie route te maken van fietsknooppunten en deze op de Garmin te laden. Routeyou is een echte uitkomst. Saar zag haar kans schoon om compleet gestrekt wat dromen af te werken, getuige de voetjes die geregeld in galop bewogen.

Rond het middaguur vertrokken we uit Groningen via, alweer, een mooie route. We hadden fikse wind tegen maar werden wel vergezeld door een stralende zon. Onderweg inderdaad slechts 1 terras gezien maar prachtige dorpjes. Op een verlaten fietspad kwam er een soort Jezus-figuur ons tegemoet. Hij liep slechts gekleed in een te kleine onderbroek en had een lange baard. Alsof hij al jaren daar wandelde en ook de provincie nooit uit zou komen. Het was weird.

Op de boot kwam ik oude bekenden tegen: Mathijs en Hilde met wie ik in Eernewoude zo gezellig gegeten had bij de Italiaan. Leuk om mijn lief voor te stellen en wederom gezellig mee te kletsen. We hebben het zonnedek eer aangedaan want 45 minuten laten stapten we verbrand en al van het dek en togen we naar de camping. Voor de zekerheid hadden we telefonisch geinformeerd vanuit Groningen of er ook honden mochten komen. Eenmaal daar bleken we een sukkelige vakantiekracht te hebben gesproken die ochtend want onze lieve Saar bleek tijdens het hoogseizoen toch niet welkom. Uiteindelijk eindigden we als heuse stalkers met onze tent pal naast de tent van Mathijs en Hilde op een boerencamping met nauwelijks sanitair maar wel een relaxte sfeer. Mijn plastuit (de Whiz Freedom: de beste vind ik want alles blijft droog) kwam eindelijk super goed van pas op de vieze wc’s van deze verder best aardige boeren kampeerplaats. Maar we hadden enorm veel zon, koud bier en man, meer dan Schier heb je niet nodig…

Ik dacht veel te hebben aan die plastuit. Hoe fijn is het om als vrouw niet met je blote billen te moeten hurken maar als een echte stoere vent gewoon tegen een boom te plassen? Super gaaf. En zonder teveel details te delen: de plastuit van medisch rubber die ik heb, is werkelijk top. Zonder geknoei, eenvoudig afspoelbaar en keurig op te bergen in, jawel, mijn stuurtas. Maar eenmaal alleen onderweg met Saar, bekroop me de twijfel. De eerste keer op een verlaten fietspad met een volle blaas durfde ik niet. Wat als ik, ubervrouwelijk met pareloorbellen en fietsrok, sta te urineren terwijl er dan iemand aankomt? Wat moeten die dan wel niet denken? Je verwacht geen vrouw die plast tegen een boom… En staand ben je ook zichtbaarder dan hurkend achter de boom. Ik besloot het niet te gokken op verlaten fietspaden in mijn uppie en was dus eigenlijk al de afgelopen dagen wat teleurgesteld dat hij toch minder handig was dan ik dacht. Tot vandaag… Op vieze wc’s is hij HEERLIJK!

Maakte ik eerder ontzettend veel foto’s van mijn fietstocht: vandaag heb ik slechts een fles wijn gefotografeerd?

Volgens mij een volledig causaal verband met het feit dat ik nu niet alleen met Saar reis maar ook met mijn vent. Samen houden we van een lekkere wijn. Dus tot slot op deze op-1-na-laatste dag iets nieuws, een wijntip voor wie van een goede rode wijn houdt: deze is verrukkelijk bij een mooi stuk vlees….

31 juli 20164 oktober 2020

Stront, (geen) koffie & croissants in de bonus

Dag 6: Eernewoude – Groningen 55km

Samen met mijn doorweekte schoenzooltjes in mijn slaapzak heerlijk geslapen. De schoenen waren nog nat, de zooltjes lekker warm. In de tent liggend klinkt de regen heerlijk op het doek. Maar eenmaal uit je tent, is het allemaal een stuk minder romantisch. Koffie zetten met mijn opvouwbare kopje en koffiefilter en mijn tenen of in het natte gras of in mijn natte fietsschoenen, zag ik niet zitten. Dus: inpakken en wegwezen. In dat inpakken, daar ben ik echt enorm bedreven in geworden, alles heeft een vaste plek dus in no time fietste ik vrolijk met een huppelende Saar voor 9u het natuurkampeerterrein af. Om de camping heen waren maar liefst 18 bezette ooievaarsnesten. Het klepperen was prachtig.

Saar werd verrast door een haas die ineens voor haar wegrende en al haar instincten wakker maakte. Na die wilde achtervolging, die de Amsterdamse tut natuurlijk moest afleggen, was ze ook meteen uitgeput dus trok ze zich terug in haar zetel in de koets.

Mijn route was door de Garmin gekozen. Bij mijn afscheid van Mathijs en Hilde, het aardige echtpaar met wie ik de avond ervoor had gegeten, riep ik nog als een stadse muts “ik ontbijt straks wel onderweg met een lekkere verse koffie en croissant”. Eigenlijk zeggend ‘gaan jullie maar hannessen in het natte gras’. De route naar Groningen zou zo’n 50 km zijn, prima afstand. Ik liep achter met mijn blog en wilde de natte tent zo snel mogelijk weer opzetten om aan het begin van de avond een leuk grand cafe in te gaan om te schrijven en mijn lief op te wachten die die avond zijn dames weer kwam vergezellen. Na 10 km had ik nog geen enkele tent gezien waar ik wat kon drinken. Niets, noppes, nada. En allemachtig, wat voelde ik mijn benen en rug. De kilometers van gisteren waren nog te voelen. Maar ook het vochtige weer leek in mijn gewrichten voelbaar. En het werd alleen maar dunbevolkter. Na 30 km was ik hardop het Groningse naar stront stinkende landschap aan het vervloeken. Ik was er helemaal klaar mee. Ieder dorp op de kaart bleek niet meer dan een handjevol boerderijen. Uiteindelijk fietste ik een dorp in waar zowaar wat winkels waren, waaronder een grote fietsenwinkel. Ik vloog naar binnen, nog soppend in mijn fietsschoenen, en heb de meest geavanceerde schoenenhoezen van AGU gekocht die er maar te krijgen waren. Nooit meer natte fietsschoenen!!! Toen ik de kerel vroeg of er in dit verrekte gehucht ergens koffie te krijgen was, loodste hij mij zijn keukentje in waar hij met verse koffiebonen een plastic bekertje koffie zette voor me. Wow, heerlijk. Terwijl hij 2 klanten hielp, een moeder en dochter, liep zijn buurman de keuken in om, heel toevallig, ook koffie te komen drinken. Deze Groningse Braziliaan deed weinig anders dan mij aanstaren. Hij vertelde vrij snel dat hij gescheiden was en naast de winkel woonde. Binnen 5 minuten zaten ook de eigenaar en de moeder met dochter in de keuken en met z’n allen dronken we koffie. Toen ik ertussenuit wilde piepen door te zeggen dat ik graag rond lunchtijd in Groningen wilde zijn omdat mijn lief die avond kwam, werd ik door de moeder uitgenodigd om bij haar en haar dochter te komen lunchen. Groningers lunchen vroeg, de croissants waren immers in de bonus, 4 voor 1 euro, en haar huis lag in het volgende dorp, op mijn route. Tegen zoveel argumenten kon ik niet op dus ik besloot op de uitnodiging in te gaan en op de croissants te trakteren en zwaaide vrolijk de eigenaar van de winkel en zijn inheemse buurman uit. In haar keuken stonden de bordjes klaar en waren de boterhammen op het tafelkleed uitgespreid. Een simpele maar heerlijke lunch, in mijn geval ontbijt. Voor wat hoort wat dus mocht zij met haar dochters ooit naar het Anne Frank huis gaan, dan bellen ze even en als ik er ben, verzorg ik een lunch in de Jordaan.

De laatste kilometers naar Groningen waren te doen. Mijn lijf voelde minder stram, ik had zin in de stad en vooral om mijn lief die avond weer te zien.

Mijn schoenhoezen kwamen goed van pas tijdens de resterende kilometers. Toen het echt begon te hozen, 3,5km voor Groningen, mocht ik schuilen bij het Gronings Landschapsbeheer in de hal. Super fijn. Eenmaal op de leuke stadcamping in Groningen in het park, lukte het me om de tent tussen twee buien door op te zetten. Het is een bijzondere camping, 5 minuten van het oude Groningse centrum en het trekkersveldje bestond uit een Nederlandse Landrover met een soort wigwam uit het dak met een hoop kinderen eromheen, wat Duitse ouderwetse kampeerbusjes, een Engels ouder homostel (die echt hele vieze hoorbare winden lieten allebei) en een onbewoond tentje.

Maar mijn plekje was prachtig en het uitzicht vanuit de tent ook. Blij vertrok ik in mijn normale kleding de stad in, via Bever voor een hoofdkussen voor mijn vent, naar Flinders: een super plek waar het met een goede Pinot Grigio, twee stopcontacten achter me en een gezellige sfeer, heerlijk toeven was. Om 20.30u schoof mijn lief aan. Wat fijn om elkaar weer te zien. Als twee verliefde pubers togen we in het donker terug naar de camping waar we op het terras nog een afzakkertje namen. Fijn om morgen samen verder te gaan voor mijn laatste 2 dagen van deze fietsvakantie! Maar ook trots op de vele kilometers die ik samen met Saar alleen heb afgelegd.

29 juli 20162 oktober 2020

Dankjewel voor de route lief!

Dag 5: Oudemirdum – Eernewoude 78km

Voor half 10 werd ik uitgezwaaid door de familie. Dat visioen van een boek lezen in mijn Helinox stoeltje in de avondzon lonkt nog steeds. Dan moet je dus vroeg vertrekken.

De Garmin had een geheel eigen weg gekozen voor me maar mijn lief kent de Garmin langer dan vandaag dus besloot een avond te werken aan een prachtige gps-route door de mooiste en groenste stukken die hij kon vinden. En inderdaad: prachtig. Sommige fietspaden waren erg afgelegen en liepen dwars temidden van meren. Wel bijzonder dat de drie verschillende bestanden Deb’s challenge dag 5 deel 1 (60km), Deb’s challenge dag 5 deel 2a (3,5km) en Deb’s challenge dag 5 deel 2b (van het tweede pontje naar de verkeerde camping) waren genoemd door mijn lief. Dat geeft toch blijk van enige vooronderstelling…. Deel 2c heb ik niet eens op de Garmin gezet want dat was de 5 kilometer langere route voor als ik geen zin had in het tweede pontje. Ik wist voor vertrek al dat ik daar best veel zin in zou hebben.

Het is jammer dat ik Strava niet aan had staan want ik denk dat ik bij 1 fietspad door de bossen een record heb getrapt omdat ik dacht dat er een griezel achter me aan fietste. Hij rookte dus ik dacht hem wel te kunnen afschudden door goed de vaart erin te houden. Hij op een elektrische fiets (ik zag hem in mijn spiegeltje) en ik met koets & bagage. Mijn lief en ik hebbben een hoop mensen ingehaald op elektrische fietsen dus dat moest gaan lukken. Reuze spannend (het woord eng komt nu, een dag later, niet meer in me op…). Maar uiteraard heb ook ik teveel films gezien. De stoere versie is dat hij me niet bijhield. De ware dat hij een andere kant op moest…

*Eigen grenzen niet helemaal kennend…..*

De route had veel plekken waar Saar lekker los kon. Vooruit rennend begon de Queen dan steeds, volkomen overmoedig, totdat ze langzaam afzakte tot de hoogte van haar koets om er vervolgens uit zich zelfzelf weer in te stappen. Ze zeggen weleens dat een hond op zijn baas lijkt, of andersom. Ik herken mezelf er niet in ☺️.

Na het eerste pontje, slechts 4 km nog te gaan, ging het behoorlijk mis. Een stortbui maakte dat ik volkomen doorweekt was. Niet mijn kleding want een regenjas heb ik natuurlijk wel bij me, maar mijn fijne fietsloopschoenen waren volkomen volgelopen. Zo ook Saar’s koets met Tempur kussen… Heel verdrietig want ze slaapt er ’s nachts ook op. Jammer zo op het einde van een super dag. Na het tweede pontje was het nog flink zoeken naar de camping die ik pas vond na in totaal 78 kilometer. Jammer maar ik voelde me super: wat een prestatie, helemaal alleen met Saar. Meer dan voldaan zette ik probleemloos de in Oudemirdum nog gedroogde tent op bij de Natuurcamping.

Daarbij opgemerkt dat de eigenlijke opzettijd van deze 3-persoons tent bij verkoop werd gepromoot op ’tussen de 5 en 10 minuten’. Mijn stelling is dat dat inderdaad zo is, mits je ook op vakantie bent met met het aantal personen waar de tent voor is gemaakt. Daar zijn dus die opzettijden op gebaseerd, denk ik. In je eentje kloppen die tijden niet. Gratis tip, mocht je je oriënteren op de aanschaf van een tent… Koken op dat gaspitje ging mijn verregende hoofd toch net wat te ver. Een ontzettend gezellig echtpaar (een Haptonomische JA bij allebei) kwam na mij ook per fiets aan en zij hadden inderdaad hun 2-persoons tent in 10 minuten staan. Met zijn tweeën dus. Dit onderbouwt mijn stelling. Zij nodigden mij uit om ze te vergezellen naar de lokale Italiaan en zo geschiedde. Ik heb genoten van de Pasta Aglio e Oglio, wetende dat Saar niet klaagt en verder niemand last had van de knoflookwalm in de tent. En dat bleek te kloppen. Niemand heeft geklaagd en ik heb heerlijk geslapen…

29 juli 20162 oktober 2020

Rustdag

Rustdag: Oudemirdum 0 km, vele euro’s armer

De Hästens sliep natuurlijk fijn. Na een rustige start (en het maken van een blog want ik begon achter te lopen), gingen zus, nichtje en ik op stap. Boodschapjes doen en een paar slippers voor mij kopen want de oude doucheslippers waren helemaal afgetrapt. In Balk was niets leuks te vinden, behalve schoenen en slippers voor mijn nichtje, maar in Langweer was een mega leuke winkel: Buyten, aldus mijn zus. En inderdaad, vele euro’s armer en zonder slippers stond ik weer buiten. Na een fijne lunch en super relaxte middag sliep ik lekker vroeg om mijn spieren bij te laten komen. Ik had voor dag 5 voor de zekerheid een prachtige Natuurcamping gereserveerd halverwege Oudemirdum – Groningen vanwege het Skûtsjesilen 2016 dat dit weekend start. De route schatte de Garmin in op 65km. Prima, kan ik, zelfs met wind tegen. Groningen zou die dag daarna slechts 50 kilometer zijn. Goed behapbaar.

29 juli 20162 oktober 2020

T’is de wind, m’n lieve kind

Dag 4: Zwolle – Oudemirdum 62km

Vroeg uit de veren, half 7 om precies te zijn. Een lege telefoon, niet vol geladen Garmin en een powerbank die alweer leeg was. Dat betekent dus afwassen en heel lang tandenpoetsen. Saar aan een paal ervoor ‘op wacht’. De schoonmaker zei dat hij er nog wel een kwartier was dus dat hij dan wel even op kon letten. Never trust anyone. Saar en ik bleven lekker rondhangen daar. Pokemons waren er niet maar de afwas is nog nooit zo grondig gedaan.

Mijn met zorg uitgekozen plekje in de ochtendzon bleek het enige plekje aan die kant van het veld die ruim een uur langer moest wachten. Een grote boom zorgde ervoor dat de zeiknatte tent niet droogde. Ons bin zuunig dus ik bleef wachten. Uiteindelijk van pure ellende om 10 uur een halfdroge tent ingepakt en om half 11 op de fiets gestapt. Helemaal van Zwolle naar Oudemirdum was ruim 100 km en niet haalbaar in mijn eentje. Dus reed ik 5 km naar het station van Zwolle, kocht wat kaartjes voor fiets & hond, checkte in bij de NS (en niet bij Arriva in tegenstelling tot mijn lief de vorige avond ?) en dacht eenvoudig op spoor 6 te komen voor de intercity naar Steenwijk. Vanaf daar zou het zo’n 55 km fietsen zijn, goed haalbaar dus. Maar natuurlijk paste de fiets niet met koets en al in de lift dus koets loskoppelen, fiets op slot, snel snel naar beneden, Saar parkeren onderaan, snel naar boven, fiets van slot, weer met fiets naar beneden en dan 100 meter met fiets in de ene hand en koets met Saar erin in de andere hand lopen en dezelfde excercitie om de lift weer naar het perron te nemen. Het zweet stond al aardig op mijn rug maar alles liep nog redelijk. Totdat ik op het perron kwam en een flink stuk moest lopen naar de fietsingang van de trein. Ik dacht even snel Saar’s koets vast te koppelen met alleen de borgpen en de extra gordel die dient als zekering los te laten hangen. Stom stom stom. Ik liep 1 meter en de gordel had zich muurvast om de as van mijn achterwiel gedraaid en de ijzeren gesp zat klem tussen de spaak. Ik kon geen stap meer zetten. Diep ademhalen, rustig bestuderen hoe de handel weer los kon en het uitendelijke resultaat was slechts een licht verbogen spaak en een wiel dat gelukkig weer kon draaien. Bij de juiste ingang aangekomen bleek dat de fietswagon zo ramvol was dat de koets er weer af moest. Snel snel losgekoppeld, fiets erin met tassen en al en toen de koets erin getild met hulp van iemand op het perron en iemand in de trein. Zelf kon ik nog net op het trappetje staan. Maar allemachtigjes, we zaten in de trein! Toen kwam er een ’technische NS man’ die in de machinistenruimte moest om een knopje om te zetten… Er was een treinstel losgekoppeld en dus moest er iets ‘omgezet’ worden. Alles er weer uit, er weer in en toen kwam ik een beetje bij. Ik was door 3 heren geholpen waarvan 1 op het perron stond om zijn vriendin op te halen.

Terwijl ik stond uit te puffen en over de koets was geklommen om een zitplaats te zoeken tussen de fietsen, kwam de mijnheer in kwestie ineens weer voor de nog open deuren met de borgpen in zijn handen: “Hoort dit niet bij je kar? Het lag nog op het perron”….. There is a God after all….

Twintig minuten later in Steenwijk kwam ik pas echt weer een beetje bij. Ik kon zonder lift het station uit en na 3 keer voor het station de straat van links naar rechts te fietsen, wist de Garmin ook weer waar we waren. Fijn, we gingen eindelijk de goede kant op. Een prachtige route volgde… Super mooi dwars door de De Weerribben. Taart en icetea was dik verdiend.

Na deze super snelle stop (fietsen maakt nogal hongerig) vervolgden we het Kalenbergerpad. Zo’n 20 kleine bruggetjes op en af op een super smal fietspad. De tandem die achter me zat wilde me niet eens inhalen want ze genoten zo van mijn poedel. Ik heb het maar zo gelaten en ben genietend doorgefietst, af en toe wat seniore dagjesmensen die me tegemoet kwamen van de weg gedrukt met die enorme koets achter me (sommige werden echt boos…), maar verder was het erg mooi.

Het volgende deel van de Weerribben over de Zeedijk via Bantega naar Lemmer was dramatisch. Een enorme vlakte en een tegenwind die maakte dat ik met pijnlijke knieën net 13 km/pu ging. O, wat een ellende. Waarom deed ik dit ook alweer? Ik wilde pas lunchen in Lemmer, dan hoefde ik daarna nog maar een kilometer of 15. Na een super fijne Surf & Turf salade vervolgden Saar en ik onze weg naar mijn zus in Oudemirdum. De Garmin was jammer genoeg een stille dood gestorven maar mijn lief had natuurlijk tijd gemaakt om op Strava een mooie route voor me te maken met zoveel mogelijk groen. Dus via het hondenstrand bij Lemmer trapte ik de laatste kilometers weg om vervolgens onze intrek te nemen in het bos in Gaasterland. Heerlijk. De Hastens stond klaar voor me. Een rustdag had mijn lijf meer dan nodig…. En Saar ook….