Auteur: debby

Dag 3: Doesburg – Zwolle 85km

Geleerd van dag 2, waren we al heel vroeg uit de veren en hadden we eigenlijk om 9u al op de fiets kunnen zitten. Ware het niet dat de band lek was en we eerst een binnenband moesten scoren bij een van de vele fietsenmakers in de omtrek, die op maandagochtenden uitslapen. De Praxis boodt soelaas gelukkig en dus vertrokken we fris en vrolijk rond tienen met een nieuwe binnenband en een reserve in de tas.

De route is werkelijk prachtig. Saar doet het fantastisch in haar karretje, mits ze uitzicht heeft en ik achter haar blijf. De enige die ze voor zich duldt, is het (trek)paard van haar hondenkar. We vermoeden dat ze het ook meer als een koets ziet dus vanaf heden noemen we het ding ook maar zo. Op haar Tempur kussentje maakt ze feilloos duidelijk wat ze wil: stukje mee rennen, drinken of gewoon stoppen. Ze navigeert ons nog net niet maar verder is de hondencommunicatie meer dan duidelijk.

Langs Brummen, Zutphen en Deventer vervolgen we probleemloos de route. In Deventer hebben we super lekkere dingen gehaald om vervolgens in Welsum eieren te bakken langs de kant van de weg. Eigenlijk is vrijwel alles lekker als je zoveel fietst en we hadden al aardig wat kilometers erop zitten.

Doel van de dag was Zwolle want de plicht roept dus vanaf vanavond trekken de dames toch echt zonder manlief door. Gevoelsmatig geen vuiltje aan de lucht want dit heb ik natuurlijk al een paar dagen zien aankomen…

Het was nog een heel eind fietsen maar uiteindelijk bereikten we Zwolle. Een fatsoenlijke camping lag 5 kilometer buiten Zwolle en bij gebrek aan batterij van de Garmin, navigeerde Google Maps ons naar de camping. Vinex wijk in en uit, industrieterreinen doorkruisend en met al ruim 80km in mijn benen zonk de moed in mijn schoenen. Heel Zwolle vond ik kaauuutee en het idee straks alleen daar te blijven zo niet nog verschrikkelijker. Al fietsend kwamen de tranen en visualiseerde ik dat ik straks gewoon lekker meeging naar onze Britse poezen thuis en samen in bed kropen. Wat een voortreffelijk vooruitzicht…

Eenmaal op de camping besloot ik het helemaal af te laten hangen van de sfeer. We waren inmiddels weer in het groen gekomen en de vreselijke woonwijken en industrie lagen al achter ons. En jeetje, ik wilde toch zo graag met mijn tenen in het gras tot rust komen? Deze uitdaging aangaan? Het kampeerveldje stond vol met gezinnen en ouderen, helaas geen gezellige andere fietsdebielen. Caravans die zo groot waren dat in de voortent gewoon een driezitsbank stond. Ervoor een klein keffertje die daar iedereen probeerde in de kuiten te bijten. Treurige taferelen. Maar toch: ik bleef… Samen gingen we nog eten bij de Brasserie. De uitbater bleek een heuse Europafietser en ook het enige andere echtpaar op het terras bleken met de fiets. Zij stonden op het trekkersveldje waar niemand stond en ik dus niet in mijn eentje durfde te staan met Saar. Gezellig kletsend met ze en genietend van de kipsate naderde uur U. Mijn lief had het ook lastig en uitte dat op zijn geheel eigen wijze… Zich zorgen makend over de lege Garmin en powerbank want de dames moesten de volgende dag zelf hun weg vinden. Na wat emotioneel geknuffel sjeesde hij naar Zwolle en was rond 23u thuis. Wij bleven stoer en een tikke gespannen achter met boek, citroenmelisse thee en met elkaar.

Na de nodige facetime gesprekjes met lief vanuit bed vielen we allebei als een blok in slaap. Slechts 1 keer wakker geworden van een dromende Saar.

Dag 2: Beuningen – Doesburg 53km

Als je zo enthousiast schrijft ‘op naar Deventer’ dan is dat natuurlijk de Goden verzoeken. Met ons hoofd vol watten vertrokken we veel te laat van de camping. Alles is nog nieuw aan kamperen en vrij weinig verloopt efficient. Dus veel te vaak op en neer sjouwen met afwas en toilettas naar het toiletgebouw en genietend van het mooie weer, vertrokken we pas rond half 12 naar Deventer. De Hanzeroute langs Nijmegen via het pontje bij Pannerden naar Doesburg was prachtig. In hartje Doesburg gingen we lunchen in het oude centrum met een Italiaanse tosti en pommodori soep, life is sweet.

Toen kwam ook wel het besef bij mij dat ik en mijn lief die avond afscheid moesten nemen van elkaar voor maar liefst 5 nachten. Het is 4,5 jaar geleden voor het laatst voorgekomen dat wij zoveel nachten niet bij elkaar sliepen. De moed zonk een beetje in de schoenen van deze O zo stoere vrouw. Maar ach, een plan is een plan…

In Doesburg bleek de band van mijn lief wat zacht. Bij de poging om deze op te pompen, liep hij toch steeds weer leeg. Wij dachten dat het aan het ventiel lag dus toen hij eindelijk voldoende hard was om door te fietsen, vertrokken we blij. Ik kreeg al wel de tent achterop maar dan kon ik vast wennen aan het gewicht. Vier kilometer buiten Doesburg en 5 kilometer voor Dieren begaf de band het. Na onderzoek bleek er toch een heus gat in te zitten. Na mijn wekenlange minutieuze voorbereiding, en dus ook de aanschaf van de meest heerlijke en volgens experts noodzakelijke fietsvakantieartikelen (een mooi windjack moet je toch hebben als vakantiefietser en onze lichtgewicht Helinox stoeltjes zijn goddelijk voor het lezen van boeken waar we nog geen minuut de tijd voor hebben gehad in het licht van de met USB op te laden zaklamp in onze lichtgewicht 3-persoons koepeltent), was het op zijn minst teleurstellend dat ik geen reserve binnenbanden had gekocht… Maar na drie keer plakken leek de band te houden. Inmiddels moesten we eigenlijk nog 37km naar Deventer en met al het plakken, onderzoeken en gereedschap zoeken was het inmiddels 18u in de avond. Deventer konden we dus uit ons hoofd zetten. Een station was 5 km ver en de zon brandde lekker. En dus, bij dit ongeluk, kwam het geluk dat mijn lief besloot nog een dagje mee te fietsen. Dat zou hij eigenlijk volgende week maandag doen maar zoals hij zei: morgen weten we zeker dat het mooi weer is… We fietsten 2km door langs de prachtige IJssel naar een kleine boomgaardcamping van twee Zweefteven waar het fijn toeven was. Schone WC’s en een mooie plek. Een ijstkastje waarin een wijntje koud stond en een restaurant op 300 meter. Wat wil een vakantiefietser nog meer? Het enige dat ik kan bedenken is reservebinnenbanden.

Morgen weer een dag. Behalve dat we moeten zorgen dat we in de buurt van een station komen en we banden kopen, laten we verder alles los. Geen doelen stellen maar zien waar we uitkomen. Nog fijn een dag met z’n drietjes.

Dag 1: Utrecht – Beuningen 67km

Een eerste prachtige dag, of liever gezegd middag. Vrijdagmiddag bleek dat we in de avond kaartjes hadden voor de voorstelling van “Door de bank genomen”, van De Verleiders in Carre. Als je daar geweest bent, wil je op je fiets stappen met al je geld in je achtertas en de rest van je leven blijven fietsen. Dat gingen wij jammer genoeg niet doen. Wij zouden beginnen met de Hanzeroute en manlief is gezellig de eerste twee dagen zijn dames aan het vergezellen. In ruil daarvoor natuurlijk wel Saar aan zijn fiets. De voorstelling van de avond daarvoor had het inpakken wat vertraagd en dus vertrokken we pas in de middag. Na een ritje met de NS, de trein naar Maastricht reed tenminste tot Utrecht waar iedereen eruit moest, gingen we vol bepakt met een vaartje van zo’n 23 km per uur de drukke stad uit. Zelfs met kar achter en tent op zijn fiets, moest ik manlief zo nu en dan inhouden… We laveerden zonder enige moeite door wat hoosbuien die steeds net voorbij waren als wij over de Waalbandijk kwamen aanslingeren. Geweldig. Voor mij ook enige herkenning van die paar jaar dat we in Appeltern woonden tijdens mijn vroege jeugd. Druten, Beneden-Leeuwen en Tiel, landschap voelde toch een beetje vertrouwd al ziet alles er nu natuurlijk heel anders uit.

Het uitzicht over de Waal was prachtig. Hond Saar genoot zichtbaar van haar nieuwe karretje waar ze net om de hoek van de fietstassen de weg kon zien. Ze wil eigenlijk altijd voorop. Als ik het af en toe in mijn hoofd haalde om voor mijn lief te fietsen, begon ze te piepen en te blaffen. Ik heb me prima aangepast en ben er achter gebleven. Maar maandag is het mijn beurt, dan kan ze niet anders dan achter mij hangen. Maar eigenlijk was het heerlijk! Wat wil je ook met zo’n uitzicht?

Rond 19 uur streken we neer op een super schone en ruime camping aan de Waal. We hadden onze standaard nog niet uitgezet of de buurjongens (trekken 3 weken per fiets door NL, DU en BE) boden aan wat boodschapjes voor ons mee te nemen. Bier en wijn op bestelling, super. Ook meteen de reden dat ik dit blog de volgende ochtend pas schrijf. Met uitzicht op de Waal heerlijk gegeten bij een Brasserie en toen lekker de tent in. De nieuwe matjes slapen heerlijk en ook het 2-persoons bed wat ik gebouwd heb bevalt. Tijdens de nacht hoor je zo nu en dan het geluid van de grote binnenvaartschepen die voorbij komen, imposant.

Al met al een meer dan prima eerste kampeer ervaring. En Saar? Die vind het allemaal best. Breekt zo nu en dan uit de tent maar slaapt, eet & speelt. Tot dusver: super geslaagd. Op naar Deventer!