Dag 6, Schiermonnikoog – Noordlaren, 58km
Vanaf een zonovergoten dek werden we uitgezwaaid door onze lieve vrienden en waren we ineens weer met z’n 2-en en met onze harige passagiers. De spierpijn verdwenen, de zon aan de hemel en nog 13 fietsdagen in het vooruitzicht gaf me vleugels. En niet te vergeten, met 16,5 kg minder bagage en dat was voor ons beiden voelbaar.
We voelden ons lichter en in m’n korte triathlon pakje ook luchtiger. Ondanks het verschil in kilo’s op en aan de fiets, vielen ik en de honden vandaag alsnog om toen we stonden te wachten op JP voor een Jumbo. Deze 4de keer heel rustig, als in een slowmotion. De honden doen een soort huppeltje en staan dan rustig naast de bak mij aan te kijken…. Ze wennen er blijkbaar aan.
Ritme
Een ritme in onze fietsdagen is er (nog) niet. Niet van hoe laat we vertrekken, niet qua etenstijden maar helaas ook niet qua pauzes. Hierdoor starten we met zeeën van tijd totdat een koffiebreak ineens 2 uur duurt en we dus ook laat aankomen. Of helemaal niet stoppen, zoals gisteren. Eenmaal in Groningen val ik dan bijna van mijn graatje van de honger met een humeur van -10 en stopt JP, na even zeuren van mij, erg gezellig bij een grasveld van een winkelcentrum. Daar aten we een mandarijn en een stuk suikerbrood en kon ik weer verder. JP kan altijd verder. Het duurde even, tot na Groningen, dat ik me realiseerde dat daar in de buitenwijk op dat grasveld misschien wel HET lunchmomentum was geweest? Voor mij enkel een hongerklop preventie. Ik had me van Lauwersoog tot de eerste flats van Groningen zitten verheugen op een flinke uitsmijter op de Grote Markt in Groningen. Qua energie haalde ik alleen net het centrum niet. We krijgen plannen en het ritme er niet echt in….. Onze lieve kinderen in Amsterdam en Bonaire kunnen dat beamen. Maar wat we samen wel erg goed kunnen is het opzetten van de tent en het opmaken van de bedden. En: intens genieten van elkaar en deze vakantie.
Koken op de camping
Midden in de bossen van Noordlaren ligt een mooie natuurcamping gerund door vrijwilligers. Op het veldje vinden we een plek in de zon (super fijn als je pas om 12u in de middag vertrekt….) maar het ontbreekt er aan wifi én 5g. Vandaar deze blog over onze zondag, pas op de dinsdagochtend. Wat we wel hebben is de heerlijke Marlijnse Vissoep, diepgevroren in een Telegraaf gewikkeld. Eenmaal klaar hem op te warmen is hij zo hier en daar bevroren dus we durven het aan. Iets te hongerig soep in de pan gegooid en warmen maar. Heerlijk was hij en we leven nog. Het ongeduld zorgde nog voor een extra klusje: ik had niet gezien dat het 2 pannen in elkaar waren en er een fijn beschermlaagje schuim tussen de pannetjes zat…. Dat was flink schrobben. De chips toe waren heerlijk, de afbeelding op de zak komisch. Blij dat dit nog kan op een verpakking. Tevreden gaan we slapen en worden pas 9u later weer wakker. Buiten slapen is toch wel echt heel lekker!